Beznadziejna sytuacja. Podświadomie Ignaś wie, że wujek nigdy go nie tknie, bo jest on dla niego dzieciakiem i bratankiem. Gdyby nie było tych dwóch rzeczy, to nie byłoby przeszkód. Jest zrozpaczony nowościami tego dnia. Z jednej strony bardzo pragnie być przez niego dotykany i chciałby być blisko, naprawdę blisko, a z drugiej wie, że nawet jakby coś się w tym temacie wydarzyło, to byłoby to epizodem, który nic by nie znaczył. Dla Cesara. Ignaś bardzo by to przeżył, ba może nawet przywiązałby się bardzo mocno, a to mogłoby się skończyć źle zarówno dla jednego jak i drugiego. Jego młode, chłopięce ciało łaknie wujka i jego dotyku, ale umysł wie, że i tak go nie dostania. Był zagubiony i bał się własnych myśli. W co się wpakował? Musi wywalić Cesara ze swoich pragnień, musi. Choćby miałoby to boleć okropnie. Tylko czy to w ogóle jest możliwe?
- Nie chcę nigdy więcej Cię nie ujrzeć - wyszeptuje, kiedy ten odsuwa się od niego i znika nagle zapach, dotyk i cała ta otoczka bliskości i intymności. Zbłaźnił się, zrobił z siebie pośmiewisko, ale dzięki temu wszystkiemu odkrył w sobie pewne nieznane dotąd rzeczy. Wszystko miało swoje plusy u boku tak ciężkich negatywów.
Wstaje z łóżka i naciąga mocno na swoje uda koszulkę, jakby wstydził się swojego ciała. Potrzebował prysznica. Potrzebował zmazania z siebie wspomnień o nim. Zacisnął łapki i pobiegł do łazienki. Wchodzi do niej i puszcza wodę, która obmywa jego ciało z tego wszystkiego, co miało miejsce przed chwilą. Niby nie doszło do zbyt wielu czynów, a jednak czuje na sobie niemal wszędzie jego ślady. To boli. Ma mnóstwo myśli, z którymi znowu sobie nie radzi.
Aż wreszcie siada w brodziku, obejmuje kolana dłońmi i rozpłakuje się, wiedząc, że szum wody, która cały czas leci, powinien zagłuszyć ten pełen rozpaczy i bezradności szloch.

Nie liczy, że go wzruszy, nie liczy, że spotka się z jakimkolwiek aktem czułości. W duchu daje nadzieję sobie chociaż na to, że mężczyzna pozwoli mu się wypłakać w spokoju. Czuje się beznadziejny i nikomu niepotrzebny. Tak nagle jego poczucie własnej wartości zostaje zachwiane, bo uświadamia sobie boleśnie, jaki jest słaby u naiwny. Naiwny, naiwny, naiwny. Wciąż to sobie powtarza. Odkrył, że jest gejem. Bo jest, prawda? Nigdy nie gapił się tęsknię na dziewczyny i nie rumienił przy nic. Wyjątek stanowiły sytuacje, gdy słyszał od nich miłe słowa. Najczęściej dotyczyły tego, że jest taki uroczy i słodki. Tylko tego nie mówi się potencjalnemu kandydatowi na chłopaka, prawda? Niedługo będzie miał piętnaście lat, a nawet się nie całował. Zamiast tego miał rękę własnego wujka na swoim kroczu, która doprowadzała go do szaleństwa. Pięknie, Ignaś, pięknie.
Zaskoczony nagłym gestem czułości i jakby troski z jego strony, wtula się mocno i odruchowo wciska mu na kolana. Mocno go obejmuje i nie chce puścić. Płacze jeszcze przez chwilę, ale potem się uspokaja. Myśli o tym, że wujek nie jest taki zły, jak się tego spodziewał. Trochę się powydzierał, ale teraz jest w miarę spokojnie.
- Ale ja Cię tak bardzo pragnę - mruczy i wierci się trochę, chcąc ułożyć się tak, by być jak najbliżej niego. - Nie potrafię tego powstrzymać. Przepraszam - dodaje grzecznie i wlepia w niego swoje oczka.

Wujek klnie i ucieka, a Ignaś czuje, że popełnił straszny błąd. Wiedział. Nie spodobał mu się i on go nie chce. Momentalnie czuje zimno na całym ciele. Odnajduje swoje bokserki, ubiera je i poprawia koszulkę. Leży taki skulony na łóżku i ma ochotę się rozpłakać. Przecież był grzeczny i zrobił to, o co poprosił. Czy aż tak mu się nie podobał? Czuje się podle i nic na to nie poradzi. Zupełnie w czymś innym widzi powód takiego zachowania Cesara. Wszędzie tu, w jego pościeli jest ten zniewalający męski zapach i wcale nie jest mu łatwo. W końcu płacze już na całego, bo nie może sobie z tym poradzić. To dla niego naprawdę za dużo.
Tego nigdy nie było... Chłoptaś czuje się okropnie skrzywdzony. Przez samego siebie, bo naiwnie uwierzył, naiwnie zaufał, a teraz ma za swoje. Będzie cierpiał. Jak takim mężczyzna wspaniały mógłby zwrócić na niego uwagę? Przecież to abstrakcja. No i byli rodzina. Nikt nie wpycha się do łózka komuś, z kim go łączą więzy krwi, prawda? Pewnie dla wujka to chore i właśnie to kolejny problem. Tylko, że Ignaś nie potrafi stłumić tego, że mu się Cesar tak bardzo podoba.
Ignaś potrafiłby dochować tajemnicy, naprawdę. Jeśli tylko by go nie skrzywdził Cesar, a do końca ufał, że tak właśnie będzie. Teraz nawet nie był zawiedziony, a smutny, przestraszony i potrzebował ciepła oraz czułości jak nigdy dotąd. Czy to takie złe, że tak reaguje na wujka? Tak, to złe. Powinien zdusić to i nigdy więcej nie myśleć o nim w ten sposób.
Nie odzywa się do niego, a leży tak cały czas i płacze cichutko.
Przytul mnie..., szepcze w myślach, choć wie, że on i tak nie przyjdzie.

Oczka Ignasia dokładnie rejestrują każdy ruch wujka. Jest mu przeraźliwie gorąco i ubrania ciążą. Okno, powietrze,wiatr! I on. Szeroko otwiera usta i jeszcze szerzej oczka, dostrzegając, jak ten ściąga spodnie, pod którymi nie ma zupełnie nic. Pochłania ten widok i wie, że gdyby był psem, to już dawno pociekłaby mu ślinka. Taki wielki, męski i cudnie zbudowany. Nieładne myśli sobie wyobraża, bowiem dochodzi do wniosku, że wujek ładnie by się mógł nim zaopiekować i przy nim czułby się bezpiecznie. Jest zauroczony i zamroczony. Chyba właśnie przestał myśleć. Języczek delikatnie wysuwa się spomiędzy warg, że aż sam czuje, że musi się oblizać na ten widok. Och, będzie posłuszny. To jego kochany wujek.
- Dla Ciebie... - mówi niepewnie, po czym zsuwa swoje bokserki i gdzieś odrzuca. Leży tak, nie wiedząc, co teraz. Nogi ma raczej szeroko rozłożone, przez co eksponuje siebie całego i pokazuje Cesarowi strefę swego ciała, do której nikt nigdy nie miał dostępu i której nikt nigdy nie widział. Ma ochotę zakryć się łapkami, ale w efekcie lekko zaciska je na pościeli. W myślach wciąż powtarza, że to dla wujka, który go nie skrzywdzi i będzie bardzo dobry. Och, tak strasznie pragnął mieć go blisko. Dlaczego stał tam, a nie tutaj? Dlaczego katował go tak okrutnie? Widział najprzystojniejszego mężczyznę na świecie i nie mógł go dotknąć, powąchać, ach!

Naiwna, słodka laleczka. Chłopiec śliczny, słodki i rozkoszny. Czy w takich gustuje Cesar? Lubi tych dziewiczych i zakazanych? Właśnie, jemu nie wolno tknąć tego chłopca, bo to chyba wbrew wszystkiemu, ale i tak to robi. Robi, bo dostał wyraźną zgodę malca, który jest tak otumaniony napływającą zewsząd przyjemnością i emocjami, że chyba zgubił rozsądek. On pragnie swojego wujka i teraz myśli tylko o tym, że chce być blisko i łaknie jak najwięcej miłych doznań. Nagle Cesar staje się najważniejszy, bo jest tu i teraz, o. Reszta? O reszcie nie myśli. Kumulowane od lat w nim emocje i nieświadomość prawdy o siebie tylko potęgują to wszystko. Te powolne ruchy dłoni, która jest taka gorąca, zaraz go doprowadzą do szaleństwa. Przygląda się wujkowi, od którego nie może oderwać wzroku, poza momentami, gdy silniejszy dreszcz podniecenia przyczynia się do zaciśnięcia powiek. Nie ma pojęcia, jakim cudem dostrzega, że kilka kropel wody spływa po jego wyrzeźbionej klatce i znika za linią spodni. Och, wtedy nachodzi go myśl, że chciałby go dotknąć.
Kiedy nagle zostaje porwany w górę. Świat zawirował. Ignaś nie wie, co się dzieje, a potem ląduje na łóżku. Jest wygodne, ale nie na tym teraz skupiają się jego odczucia. Przez to niezbyt delikatne lądowanie, koszulka podwija mu się do góry i odsłania brzuszek. Patrzy na Cesara jak zahipnotyzowany. Przegryza wargę, widząc jak ten oblizuje swoje usta. Jego szept sprawia, że chłopiec porusza się niespokojnie na łóżku.
- Wstydzę się - mruczy cichuteńko.
Tak bardzo zaczyna nagle bać się tego, że mu się nie spodoba i że on go wyrzuci. Jest taki brzydki i... Och, zamyka znowu oczka.

Te gejowskie początki są chyba lepsze, niż uświadomienie sobie, że się leci na własnego wujka. Wujka dwa razy starszego. Och, ale kiedy tylko o nim pomyślał, kiedy tylko przed oczkami stawał mu obraz jego imponującego, męskiego ciała i kiedy przypominał sobie jego cudowny głos, to... No tak, robi to w sumie teraz, czując jego dłoń w tym najgorętszym i tak bardzo łaknącym dotyku miejscu na swoim ciałku. Czuje też delikatny dotyk na policzku. To te wielkie dłonie, które jeszcze kilkanaście minut temu pieściły wujkowe krocze. Z tego wszystkiego Ignaś ma wrażenie, że zaraz zemdleje. Kręci mu się w główce i widzi w wyobraźni bardzo niegrzeczne obrazy. Nagły powiew ciepła w jeszcze większej dawce atakuje jego młodzieńcze, nieskalane ciałko. Z jego ust wydobywa się ciche podziękowanie. W snach nie myślał, że Cesar będzie chciał go dotykać. Dotyk ten zaś sprawia mu olbrzymią, wręcz nieopisaną przyjemność. Wujek jest pierwszą osobą, której Ignaś na to pozwolił i która wtargnęła do tej tak bardzo intymnej strefy. Nie, to on go wręcz tam wciągnął.
Przez chwilę patrzy mu w oczy i ma ochotę rozpłynąć się pod tym spojrzeniem. Dłoń wujka porusza się, co spotyka się z przemieszczeniem się ciałka Ignasia. Wyciąga się na plecach i odruchowo rozchyla uda. Mruczy wielce zadowolony i wygina się, a przecież to tylko delikatny, powolny dotyk. Jednak dla niego to nieopisanie dużo. Mruczenie po chwili miesza się z nieśmiałym jękiem. Zamyka oczka i pozwala mu na to. Ba, on pragnie więcej i więcej. Ma wrażenie, że staje się coraz bardziej podniecony, a przecież zdawało mu się, że już bardziej nie można. Może to ten zapach? Wujek jest na tyle blisko, że Ignaś może go wyczuć.
- Jeszcze - mówi błagalnie niemal. - Proszę - dodaje jak grzeczny chłopczyk.
Otwiera oczka i wlepia w niego swoje niewinne spojrzenie. Rozchylone usteczka, czerwone poliki. Wygląda niebywale rozkosznie. Tak bardzo chciałby poczuć wujka bliżej, ale nie ma śmiałości o tym mówić. Myśli sobie tak tylko, że to nic złego, że wujek go nie skrzywdzi i naprawdę pomoże.

Ignaś jest wrażliwy od góry do dołu. Zarówno fizycznie, jaki i psychicznie. Na tym ostatnim zdołał się kilka razy wybitnie przejechać, więc zgrywa małego, słodkiego cwaniaczka, bo tak mu łatwiej. Jednak chyba przestaje mu to wychodzić ostatnio. Za dużo rzeczy się w nim zmienia i przede wszystkim ta bolesna świadomość, że przestaje być dzieckiem i jego świat wcale nie jest już tak beztroski, jak to było do tej pory. Pojawiają się nowe przeszkody na drodze, z którymi musi sobie poradzić. Coraz częściej zdaje mu się, że nie potrafi, że to zbyt trudne.
Pierwsze słowo wujka i on już wie, że jednak będzie inaczej. Zaczną się gadki o moralności i o tym, że to tak nie wypada. Tylko co miał poradzić na to, że ta pokusa była taka silna? To wcale nie była jedynie zwykła ciekawość, jak to mu się wcześniej wydawało. To było coś więcej.
Więc wujek jest gejem? Wujek lubi facetów, a Ignaś lubi wujka. Wujek jest facetem. Więc Ignaś też jest gejem? Dziwne, zawsze mu się wydawało, że powinien jako chłopiec latać za dziewczynami i zaglądać im w dekolty. To dla niego ogromna porcja nowości, w której się kompletnie zagubił. Cesar na niego nie krzyczy. Nie krzyczy, a opowiada o sobie i swoich upodobaniach. Dlaczego?
Ostatnie pytanie jest tym, na które wcale nie ma ochoty odpowiadać. Przed chwilką niemal pojął, że tak, wujek go podnieca. Diabelnie go podnieca. Jego głos, jego spojrzenie,jego ciało. To wszystko staje się obiektem fascynacji Ignasia i on nawet nie wie, w którym momencie to się zaczęło. Nie potrafi jednak wydobyć z siebie żadnego słowa. Zamiast tego w nagłym i nieplanowanym odruchu sięga po jego dłoń i wciska ją sobie szybko między uda. Zaraz czuje, że to był błąd i czerwienieje jeszcze bardziej. Palce wujka tak blisko... Och, z jego ust wydobywa się niekontrolowany jęk. Ignaś nie potrafi na niego spojrzeć i nie potrafi mu odpowiedzieć, ale ma nadzieję, że on zrozumie.

To staje się okropnie uciążliwe. Czuje, że jest rozpalony jak jeszcze nigdy i serduszko bije niebywale szybko. Ciało drży i ściska się samo w sobie jeszcze mocniej. Czy da się jakoś zdusić to uczucie? Chciałby się dotknąć, ale nie wie, czy to jest dobre. Nie, kiedy w jego głowie jest tylko wujek. Powinien czuć coś takiego, patrząc na kobiece wdzięki, a nie... Och! To ponad jego siły.  W kącikach oczek gromadzi się wilgoć i zaciska on je kurczowo. Tak samo jak uda, które obejmuje łapkami. Jest tak podniecony, że to aż boli i naprawdę ma wrażenie, że spróbował już wszystkiego, by się tego pozbyć. Podobno obrzydliwe myśli działały, ale teraz w ogóle nie pomagało.
No i zjawia się on. Ignaś zamiera. Znowu. Cisza i odrobinę nierówny oddech. Gotuje się cały pod tą kołdra, ale mimo to stanowi ona dla niego pewną barierę bezpieczeństwa. Boi się wujka i jednocześnie cieszy się, że przyszedł. To ostatnie jest dla niego tak abstrakcyjnym odczuciem, że ma ochotę się roześmiać. Ten głos przyczynia się do kolejnego drgnięcia w kroczu. Wie, że powinien być posłuszny, ale nie ma pojęcia, jak zareaguje wujek, gdy zobaczy, co się z nim stało. Na pewno wiedział. Wiedział, że Ignaś go podglądał, a mimo to nie zaczyna się na niego wydzierać. Dziwne.
- N-nie mogę - mruczy pod noskiem i chowa całą swoją główkę pod kołdrą. Tym razem nie potrafi być posłuszny i nie zgodzi się potulnie na jego polecenie.
Nie przestaje drżeć, a słone kropelki spływają po jego policzkach. Czuje się okropnie. Jakby zrobił coś bardzo złego i teraz jego ciało go za to karało. Tak bardzo się wstydzi. Już chyba bardziej się nie da.