Wyszedłem z garderoby i obejrzałem troskliwie drzwi, poruszając nimi.
- Nie tak brutalnie, u siebie nie jesteś, u mnie szanuje się meble i sprzęt - mruknąłem zamyślony. Chłopak kierował się w stronę drzwi, utrzymując postawę nafoszonej księżniczki. Nie byłem pewien, czy usłyszał tę uwagę.

- Uwierz, że przeżyję bez twojej uprzejmości - wstałem i zaplotłem ręce na piersi. - Jak dotąd mi się udawało, prawda?
Jak dla mnie nie była to uprzejmość, zaś jeśli tak, to wyłącznie zakłamana i kryjąca pod sobą wścibskość. Ludzie...

- Nikt cię tu nie zapraszał - warknąłem, podnosząc z podłogi ów przedmiot jego niebywałej wspaniałomyślności i rzucając nim w niego. - Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy, bo może ci się coś stać - posłałem mu wredny, sztuczny uśmiech.

Obejrzałem się przestraszony, gdy niski rzucił we mnie jakimś przedmiotem.
- Czego ty tu jeszcze chcesz? - zapytałem wkurzając się. On życia swojego nie ma, że mi po domu łazi? Zacząłem zgarniać pliki pieniędzy z powrotem do worka, po czym zawiązałem go i wrzuciłem do szuflady. Teraz jasnowłosy mógł mi narobić kłopotów - musiałem na niego uważać, ale bez zbędnej przesady. Zawsze mogę zebrać najważniejsze rzeczy do jednego kartonu, złapać basówkę i wyparować stąd na drugi koniec świata, zaś lekkie zaklęcie manipulacji rozmaże w pamięci natrętnego sąsiada mój wizerunek.

Sukces! Po około dwudziestu minutach zwiększonego wysiłku umysłowego otworzyłem szeroko oczy. Tak, udało mi się wyciągnąć klucz! Czym prędzej umieściłem go w zamku, nie uważając na potencjalnych, innych sąsiadow. Otworzyłem drzwi na oścież i wstałem. Szturchnąłem niższego w ramię, wyłączając swoją muzykę.
- Udało mi się otworzyć, idź do siebie - powiedziałem i obróciłem się. Nie przejmując się już chłopakiem poszedłem w stronę garderoby.
Nie obchodziło mnie, czy usłyszał, czy nie, bo jeśli wstanie, na bank zobaczy szeroko otwarte drzwi i z nich skorzysta. Po co miałby niby tu dłużej siedzieć? On miał mnie dość jeszcze bardziej, niż ja jego, bo ja chociaż trochę się rozerwałem. Wszedłem do garderoby, zostawiając uchylone drzwi. Przyklęknąłem przy szufladach w komodzie i wysunąłem odpowiednią. Wyciągnąłem jeden z worków z pieniędzmi i rozwiązałem go. Musiałem coś sprawdzić, a mianowicie, doszły mnie słuchy, że bank, który ostatnio odwiedziłem, miał w swoim skarbcu sporo fałszywek. Wcześniej tego nie sprawdziłem, ponieważ chciałem trochę powkurzać tego kurdupla, ale teraz stałą się to sprawa niecierpiąca zwłoki. Wysypałem zawartość worka sobie na kolana i chwyciłem pierwszy lepszy pliczek pieniędzy, po czym zacząłem sprawdzać wiarygodność banknotów.

Obserwowałem sufit, gdy mój gość jadł. Kiedy skończył, odstawił miskę na ławę i wyciągnął telefon. Nawet nie podziękował, a pluje się, że to ja tu niewychowany jestem. Mimo to widziałem, że mu smakowało, po jego zadowolonej minie i szybkości znikania posiłku. Miałem jednak nadzieję, że nie za bardzo mu się spodobało - solą elfów można było się uzależnić. Po chwili podłączył słuchawki i włączył muzykę, którą moje wrażliwe uszy odebrały jako nic nie znaczący łomot - tak to już jest, gdy ktoś słucha przy tobie muzyki na słuchawkach, chce ciebie nią "uraczyć", zaś nie wie, że poza słuchawkami ten hałas brzmi gorzej. I wrażenie potęgowały elfie uszy, które, z racji, że większe, łapały lepiej dobiegające dźwięki. Westchnąłem mimowolnie i wyciągnąłem z kieszeni swój własny telefon. Podłączyłem do niego ukochane słuchawki i zatkałem uszy swoją muzyką - japońskim rockiem. Oparłem się wygodniej o poduszki na kanapie i zacisnąłem powieki, by skupić się na najważniejszym w tym momencie zadaniu - odblokowaniu tych cholernych kluczy z skrzynki! Bo nie dość, że muszę trzymać w domu takiego nieżyciowego skrzata, to jeszcze nawet nie mogę skoczyć na motor, bo nawet kluczy nie mam! No, nawet jakbym miał ten klucz do motoru, to pewnie i tak bym nie poszedł, a nuż coś by jasnowłosego podkusiło i zacząłby zwiedzać, wlazł mi do garderoby i znalazł mój prywatny bank? Wtedy to musiałbym się go pozbyć, a przemocy nie lubię. No, tylko w określonych przypadkach lubię.

Drgnąłem mimowolnie, gdy chłopak krzyknął. Potem poszedł i rzucił się na kanapę, czując się jak u siebie. Przez głowę przemknęła mi ulotna myśl, czy by go nie przeprosić, aczkolwiek została błyskawicznie zduszona i zapomniana. Przez całe życie nie przejmowałem się nikim innym, poza matką - więc dlaczego nagle miałbym zacząć? Za to druga myśl zatrzymała się na dłużej - może zdradzę chłopakowi, że i ja miałem podobną sytuację, jaką ma teraz on? Nie, lepiej nie. Im mniej o mnie wie, tym ja lepiej śpię. Czy jakoś tak. Podszedłem z troską do swojej basówki i podniosłem ją z podłogi. Obok wzmacniacza był oparty stojak, który rozłożyłem w mgnieniu oka. Ustawiłem gitarę na należytym jej miejscu i delikatnie pogładziłem gryf, po czym obejrzałem się w stronę kuchni, gdzie ostatni nóż skończył spychać z deski ostatnie posiekane warzywo. W ładnej, przejrzystej kryształowej misce krył się miszmasz warzyw i owoców, wszelkich, jakie kryła moja lodówka. Nie bardzo przejąłem się, czy chłopakowi to zasmakuje - miałem na to swoją sztuczkę. Poszedłem w tamtą stronę i już ręcznie wyciągnąłem z szafki zwykłą, kuchenną sól. Zakląłem ją w specyficzny sposób - każdy elf to potrafi, choć żaden z nas nie widzi w tym większego sensu - i posypałem nią sałatkę. Miało to zadziałać tak, że jakikolwiek smak podniebienie blondyna uważa za najlepszy, to ten właśnie poczuje. Najdziwniejsze mogłoby być, gdyby chłopak lubował się w mięsie, lecz nie wyglądał na takiego - był zbyt wątły. Wziąłem z szuflady widelec i wetknąłem go w sam środek miski, po czym myślą posłałem naczynie wprost na kolana niechcianego gościa.
- Mam uczulenie na mięso i ryby, więc w moim domu uświadczysz wyłącznie warzywa i owoce - oświadczyłem, powolnym krokiem wracając do salonu. Usiadłem na mniejszej sofie i spojrzałem na jasnowłosego.