- Kawał czasu, nie ma co.
Odparł nieco dziwnym tonem.
- W końcu to najstarszy zawód świata, gdzie się nie pójdzie, trafi się na miejsce takie jak to.
Westchnął.
Wampir potrząsnął nieco głową, jakby chcąc wyrzucić zbędne myśli z głowy. Była to po części prawda - niektóre rzeczy przypominają ludziom ich własną historie. Tak też było w tym przypadku, a Tetsu nie chciał psuć sobie humoru przypominkami. Wolał tu i teraz.
- Cóż, mniejsza z tym.
Objął obu chłopców w pasie.
- Przecież tutaj nie chodzi o gadanie, no nie?
Zaśmiał się cicho.
- Chciałbym zobaczyć, co potraficie.
Spojrzał po nich.
Cóż, przecież w końcu po to tu przyszedł, prawda?

Kyoshiemu nieco ulżyło, jednak nie aż tak bardzo, żeby przestał  słyszeć bicie własnego, przerażonego serduszka. Co prawda Tetsu zaczął "wszystko od początku" i tej całej sprawy z wiarą w wampiry nie było, jednak nawet gdyby naprawdę nie zaistniała, chłopak i tak drżałby ze strachu jak listek na jesiennym wietrze. Miał tak praktycznie przy każdym kliencie. Pani Grace często go przez to karała, tłumacząc, że dla klientów ma być zdrowym i zadbanym chłopaczkiem, a nie trzęsącą się galaretą, jednak Kyo nie mógł nic poradzić na swoją wrodzoną strachliwość. Nad niektórymi reakcjami organizmu zwyczajnie nie da się zapanować. A przynajmniej w całości. Kyoshi nauczył się w miarę panować nad swoim strachem, dlatego teraz dreszcze ustały. Jedynie oczy zdradzały jego prawdziwe uczucie. I to bicie serca.
Poznać historię? Po co? Na co mu była ich historia? Przecież i tak jest tylko klientem. Osobą, która ich wykorzysta, a później odejdzie i zwyczajnie zapomni. Nic z tego nie rozumiał, jednak musiał posłusznie odpowiedzieć.
- J-ja od dwóch proszę pana. Trafiłem tu w wieku dwunastu lat...
Odpowiedział, patrząc gdzieś na sąsiednią ścianę i co jakiś czas zerkając nerwowo w stronę Aidena. Czy on czuł to samo? Też się bał? Może i wyglądał na przestraszonego, ale z pewnością maskował to dużo umiejętniej od niego. Tak czy siak Kyo musiał się w końcu nauczyć, że współlokator nie będzie przy nim wiecznie. Musiał przestać szukać w nim oparcia, pomocy. Przestać traktować go jak starszego brata. Jednak z jakiegoś powodu nie mógł. Miał wrażenie, że chłopak jako jedyny go rozumie...

Powolutku chyba udawało mu się opanowywać drżenie. Teraz, kiedy mężczyzna przestał wyglądać tak strasznie, było to coś dużo, dużo prostszego...
Zerknął na niego niepewnie, bawiąc się nerwowo krańcem swojej koszulki. Chciał zacząć od początku...? Więc po co zaczynał ten temat...?
Nie, stop. Nie powinien o tym myśleć. Jeżeli klient chciał o tym zapomnieć - nic mu do tego. Takie były zasady. Nawet gdyby jemu to nie pasowało - słowo Pana jest świętością.
-T-tak jest...- Powiedział cichutko, ponownie spuszczając wzrok.
Miał nadzieję, że teraz mężczyzna nie wpadnie na coś gorszego... W końcu te "od początku" nie musiało być wcale miłe, prawda? Zwłaszcza że mieli do czynienia z osobą, która zamówiła dwóch chłopców na raz. To nigdy nie wróżyło nic dobrego. Z tym szczegółem, że zazwyczaj to kilka osób płaciło Pani Grace "ekstra", biorąc więcej niż jednego chłopca... A nie jeden.

Uśmiechnął się do nich obu. Był to już zwykły uśmiech, kły schowały się w dziąsłach. Nie chciał ich dodatkowo straszyć, bo widział, jak się trzęśli. Jednak to był głupi pomysł. Cóż...najwyżej wyjdzie chwile wcześniej i znajdzie sobie kogoś, kto się podzieli sobą. Chyba, ze nie uda mu się wytrzymać.
Kucnął obok nich i spojrzał na nich przyjaźnie.
- Już nie ważne, chłopaczki...
W jego głosie pobrzmiewało ciepło.
- Naprawdę nic wam nie grozi z mojej strony, uwierzcie. Słowo skauta.
Zachichotał.
Czy bycie wojskowym liczy się do bycia harcerzem? nie wiedizął tego. jednak chciał za wszelką cenę uspokoić swoich dzisiejszych towarzyszy. W końcu, nie był przecież bestią bez serca! Wiedział, co to znaczy "śmiertelny strach"
- Zapomnijmy o tej rozmowie, dobrze? Może zaczniemy od początku?

Z każdą chwilą ta sytuacja podobała mu się coraz mniej. Im dłużej chłopak mówił o wampirach, tym bardziej Kyo był przekonany, że próbuje im przekazać, że jest jednym z nich. Czy to naprawdę możliwe? Nie wiedział, jednak nie chciał dopuścić do siebie tej możliwości.
Zazwyczaj jest tak, że jeśli ktoś mówi, żeby się nie bać, w rzeczywistości strach jeszcze bardziej się nasila. I tak właśnie było w przypadku malucha. Automatycznie, jakby ktoś włączył w nim jakiś przełącznik, zaczął się niekontrolowanie trząść. Robił wszystko, żeby powstrzymać tą reakcję, jednak udało mu się to dopiero po jakimś czasie.
- J-ja wierzę, proszę pana.
Odpowiedział, podnosząc głowę i obdarzając klienta spojrzeniem dużych, przerażonych oczu. Jeśli chodzi o Kyoshiego, był z natury bardzo naiwny. Dziwne by było, gdyby odpowiedział inaczej. Gdyby nie uwierzył w to, co powiedział Tetsu. W końcu takiemu łatwowiernemu chłopaczkowi można wcisnąć dosłownie każdą bajeczkę. Nie ważne czy byłaby prawdziwa, czy nie.
Zastanawiał się dlaczego klient mówi im takie rzeczy. Jaki ma w tym cel? Może po prostu lubi, gdy inni się go boją? Miał już do czynienia z takimi ludźmi i wiedział, że niekoniecznie potrafią być delikatni. Dlatego też miał nadzieję, że się mylił.

Aiden zerknal na mowiacego mezczyzne... I od razu pozalowal. Zacisnal lapki na koronce, niemal ja rwiac, z jedna mysla kolaczaca sie po glowie.
To wampir! Na pewno! Ma kly jak najprawdziwszy wampir!
Mimo wszechogarniajacego strachu, staral sie zachowac spokoj i nic po sobie nie poznac. No bo... No bo moze... Moze to tylko jakas proteza...? Jak ostatnio czekal w gabinecie u Pani Grace, to w jej telewizorze lecial taki program, w ktorym mowili o takiej Pani, co ma duzo tatuazy, nosi dziwne stroje i ma zeby zrobione tak, by wygladaly jak u wampira. Moze ten Pan tez sobie takie sprawil...?
Ta mysl nieco go uspokoila, jednak komunikacje z mezczyznal wolal pozostawic dla Kyo, przynajmniej tak dlugo jak mogl. A mogl do czasu, az ciemnowlosy nie zadal pytania, od ktorego wloski mu sie zjezyly na glowie.
-P-przeciez wampiry to tylko bajki...- Mruknal cichutko, w slad za Kyo spuszczajac glowe, zaciskajac przy tym dlonie w piastki tak bardzo, ze az zbielaly mu klykcie. Po co zadawal takie pytanie...? Aiden zapytalby sie go o to, jednak bal sie odzywac bez pozwolenia...

Stanął przed nimi, jakby to on tu miał pozować, anie na odwrót.
- Cóż...Kyo, Aiden, ja nazywam się Tetsu.
Wyszczerzył się, ukazując cały zestaw zębów + kły.
Chłopak, zorientował się już, ze żeby są na wierzchu, jednak się tym nie przejął. W końcu, kto uwierzy dzieciom? mało osób. Zwłaszcza, jakby powiedziały, ze zostały "zabawione" przez wampira xD
Skierował swoje spojrzenie na ubrania chłopców. Coś go zaciekawiło. A on już miał to w genach, ze zawsze musi pytać, gdy czegoś nie rozumie.
- Czemu te ubrania są takie krótkie. Specjalnie? Z resztą, nie ważne..
Uniósł jedną brew.
Domyślając się prawdy, westchnął i przeczesał palcami włosy. Ehh...kiedyś burdele były światowej sławy, a teraz...niestety, żyje w takich czasach a nie innych i nic tego nie cofnie.
- Tak wiec...w recepcji dostałem, ze się tak wyrażę, karnet na wasz czas do rana, a dla dokładności do 4.43
Powiedział.
Ta godzina, choć dziwna, była dla niego akurat. Dziesięć minut przed wschodem słońca. Powinien zdążyć się do tego czasu wyszaleć i zdążyć na czas do hotelu. Tam się schowa w swojej trumience i będzie sobie spał. Ale nie o tym teraz. Są rzeczy ważne i ważniejsze, prawda? tak wiec, zerkając to na jednego, to na drugiego, zniżył głos do szeptu.
- Wierzycie w wampiry?
Spytał.

Kiedy zobaczył pasmo światła na podłodze, pomyślał, że to pewnie pani Grace przyszła skrzyczeć go za to, że pomylił pokoje. Jednak nie minęło kilka minut, a cały pokój zalało światło. Mały Kyo podskoczył z zaskoczenia, kiedy ujrzał chłopaka, stojącego za nim. Kiedy spojrzał w prawo, zauważył... Aidena? Co jego współlokator tu robił? Jednak wiadomo, że ta istotka niepytana się nie odzywa, dlatego też zostawił ten temat w spokoju, w końcu nie przyszedł tu po to, żeby myśleć (xD).
Grzecznie dał się poprowadzić i zajął miejsce z prawej strony chłopaka. Jego wygląd nieco go niepokoił, a szczególnie kły. Jednak był przekonany, że to jeden z tych "trendów", w końcu wielu ludzi nosi teraz specjalne nakładki, aby przyciągać uwagę i wyróżniać się w tłumie. Dlatego też nieco się uspokoił. O ile w ogóle mógł się uspokoić w sytuacji, kiedy wiedział co się z nim stanie.
- J-ja jestem Kyo, proszę p-pana. Mam czternaście lat i... nie wiem czemu akurat my...
Odpowiedział pierwszy, co było nieco zaskakujące z jego strony. Mogło to być spowodowane faktem, że nie chciał, aby po zadaniu pytania rozległa się grobowa cisza. To mogłoby rozzłościć chłopaka i jeszcze by na nich naskarżył!
Tym, że jest razem z Aidenem już się nie kłopotał. Kyo może i był naiwny, ale i również bystry, tak więc domyślił się, że najwidoczniej klient lubuje się w nieco większym towarzystwie.