- Większość moich znajomych niezwykle bawi ta sytuacja. No wiesz... Woda, kąpiel. Zawsze mówią, że to nie pasuje do kota, ale jakoś niespecjalnie się tym przejmuję. Lubię to.
Uśmiechnął się, zerkając mężczyźnie od czasu do czasu w oczy.
Kiedy Dacota się odezwał, kociak natychmiast spalił buraka. Więc naprawdę to zrobił? Myślał, że tylko mu się wydawało, że jego łapki wodzą deliatnie po orientalnym wzorze. Jednak kiedy wyraźnie poczuł ciepłą skórę pod palcami, zorientował się, że widocznie ta pokusa była dla niego za wielka i faktycznie to zrobił.
- Tak, bardzo.
Odpowiedział, licząc na to, że szkarłat na jego twarzy zaraz zniknie. Niestety parująca woda i ciepła temperatura w łazience niezbyt temu sprzyjała. Dodatkowo świadomość, że mężczyzna jest tak blisko wzbudzała w nim uczucia, jakich jeszcze dotąd nie znał.

- Nawet bardzo romantyczne.
Powiedział, po czym obdarzył mężczyznę słodkim i może nawet nieco dziecięcym uśmiechem.
Gdy weszli do łazienki, rozejrzał się zaciekawiony dookoła. Jak na pomieszczenie w mieszkaniu, które dopiero co zyskało mieszkańca, reprezentowała się bardzo ładnie. Szczególnie przypadła Ritsu do gustu, gdy Dacota porozstawiał wszędzie zapalone świeczki. O tak, i już czuł się jak w domu. Z jedną małą różnicą - teraz nie był sam.
- Zabawne, że o to pytasz...
W tym miejscu kociak cichutko zachichotał.
- ...jestem kotem, ale bardzo lubię kąpiele. W odróżnieniu od moich znajomych.
Chciał dodać coś jeszcze, ale kiedy Dacota ściągnął koszulkę, w Ritsu ktoś nagle wyłączył głośność xD. Nie mógł się powstrzymać i zaczął wodzić palcem wzdłuż wzorków na tatuażu.

Przysłuchiwał się uważnie, dokładnie rozróżniając każdy dźwięk: szafka, brzdęk talerzy, odgłos kubka stawianego na blacie, szuflada... Kiedy do jego uszu doleciało triumfalne "mam!" nie mógł się nie uśmiechnąć.
Wpatrywał się w blask świecy jak zaczarowany. Ponoć w dawnych czasach koty i świece miały ze sobą coś wspólnego, może jednak jest w tym chociaż odrobina prawdy? Kociak lubił świeczki, ich blask zawsze ogrzewał samotne noce. Tym razem jednak nie jest sam. Jednak wcale tego nie żałował.
- Ro-romantyczną?
Zająkał się lekko, patrząc na niego wielkimi oczami. Owszem, był nieco zdziwiony, jednak po chwili stwierdził, że w sumie wszystko mu jedno. Dlatego też chwycił go za rękę z cichym "dobrze".
Oczywiście Ritsu jako stuprocentowy kociak powinien nienawidzić wody, jednak było wręcz przeciwnie. On od zawsze był jakiś dziwny xD.

Oczywiście Ritsu jako kociak świetnie widział w ciemności, więc świeczki były mu raczej zbędne, ale brał pod uwagę fakt, że Dacota może nie mieć takich zdolności, dlatego nie miał nic przeciwko. Poza tym naprawdę lubił świeczki (szczególnie takie zapachowe), co dodatkowo ułatwiało całą sprawę. Pokiwał więc główką na znak, że się zgadza.
Kiedy mężczyzna złapał go za biodra, kociaka przeszedł przyjemny dreszcz. Zaraz zaraz... co to było za uczucie? Skąd się w ogóle wzięło? Biedny Ritsu zupełnie nic z tego nie rozumiał i może dlatego brnął dalej w tej zagadkowej gierce. Dobrze, że już nieco się ściemniło. Teraz przynajmniej jego rumieńce na policzkach nie były aż takie widoczne.
Kociak podskoczył gwałtownie, kiedy do jego wrażliwych uszek doleciał krzyk mężczyzny.
- Wszystko w porządku?
Zapytał zaniepokojony, pochylając się do przodu i opierając dłońmi o kanapę, przez co bardziej przypominał kota.
Właściwie dlaczego się tak przejmował tym mężczyzną? Dlaczego się martwił o Dacotę? Pytania ciągną się bez końca, a on miał nadzieję, że jeszcze tej nocy uzyska chociaż jedną odpowiedź.

Spojrzał na niego zaskoczonymi, kocimi ślepiami. Czy on dobrze usłyszał? Naprawdę mial zostać na noc? Czyli... to chyba znaczyło, że jednak niespecjalnie mu przeszkadzał, prawda?
No, Ritsu, czas wziąść się w garść i wreszcie się przyzwyczaić. To, że sam jest samotnikiem, nie znaczy przecież, że musi wszystkim od razu przeszkadzać.
Tak więc uśmiechnął się lekko i przytaknął, ostatecznie zgadzając się na propozycje.
Jedno łóżko? W sumie jemu nie przeszkadzało. Należał do takiego typu kotów, które lubią czuć ciepło czyjegoś ciała w trakcie snu. Fakt, że na codzień żyje sam nieco mu to ograniczał, więc powinien korzystać z okazji póki może.
- No dobrze...
Powiedział cichutko, lekko zarumieniony.
Nie był świadomy prawdziwego życia. Nie wiedział jacy ludzie potrafią być i jakie zagrożenie podjął, zgadzając się zostać na noc u praktycznie nieznanego mężczyzny. Ufał każdemu.

Nie odpowiedział już nic, tylko lekko się uśmiechnął. Naprawdę się cieszył, że udało mu się przegonić nudę z mieszkania chłopaka. Tylko ciekawe kiedy ta burza się uspokoi... Mimo wszystko nie chciał sprawiać kłopotu i zostawać do rana. Bo w końcu wyszykowanie odpowiedniego legowiska dla kociaka jest łatwe tylko z pozoru. W rzeczywistości to straszna mordęga, ponieważ wiemy, że każdy dachowiec posiada charakter "francuskiego pieska" i bardzo trudno trafić w jego gusta. A jak dodamy jeszcze fakt, że Ritsu bardzo lubił spać w łóżku przy ludziach, to nieco skomplikuje nam to sprawę.
Natomiast jeśli chodzi o Dacotę, to Rii był tolerancyjny. W końcu każdy jest człowiekiem, prawda? Nie liczyła się ani religia, ani narodowość, ani kolor skóry, ani... z resztą to bez znaczenia. Każdy dla niego był wart szacunku i uwagi. Każdy był dla niego równy. I tak już zostanie zawsze.

- Czyli beze mnie byś się teraz nudził, tak?
Zapytał, już układając sobie w głowie jego odpowiedź. A gdy okazała się twierdząca, nie wiadomo dlaczego na pyszczku kociaka wykwitł radosny uśmiech.
A więc jednak nie będzie przeszkadzał! A na dodatek, Dacota chce, by tutaj z nim został ! Ritsu zastanawiał się, dlaczego te wiadomości sprawiały, że tak bardzo się cieszył. W końcu to tylko mężczyzna, który dał mu schronienie przed burzą, prawda?
Na szczęście, że trafił na porządnego człowieka. A tak przynajmniej mu się zdawało. No bo w końcu Dacota nie należał do tych, co rzucają butami w kociaki, leżące pod ich balkonami albo do tych, co mają straszną alergię na sierść i szczują psami takich jak on.
Dlatego też Ritsu już się nie przejmował. Położył tylko łepek na klatce piersiowej wybawcy i wygrzewał się o jego cieplutkie ciało.

- Mruczek? Nie jestem pewien czy by do mnie pasowało.
Powiedział i dopiero potem zdał sobie sprawę z tego, że przecież odkąd został zaproszony do domu... nie, wróć, odkąd został znaleziony na balkonie, nie robił nic innego poza mruczeniem. Kurcze, czemu on zachowywał się jak mały, niedorozwinięty kociak?! Zwykle tak nie robił...był inny...dlaczego teraz to się zmieniło? Dziwne.
Ale wracając do tematu. Ritsu drgnął zabawnie uszkiem, kiedy tylko poczuł ciepły oddech mężczyzny. Wcześniej nigdy nie pozwoliłby sobie na takie coś, ale teraz jakoś nie mógł odmówić. To było całkiem przyjemne.
Kiedy światło zgasło, kociak lekko podskoczył, ale później jego ślepka przyzwyczaiły się do panującej ciemności. Na dodatek tak zabawnie świeciły (jak na kocie oczka przystało).
- Nie chciałbym sprawiać kłopotu.
Odpowiedział zupełnie szczerze, co było z resztą widać jak na otwartej dłoni.