Kilka chwil minęło, zanim przyzwyczaił się do obecności tego człowieka w cesarskiej komnacie. Nie ważne to, co było. Nie ważne, co się zdarzyło, on nadal czuł się dziwnie w obecności doradcy. Jednak wiedział, że jemu może ufać. Poza matką, był to jedyny taki człowiek. Był pewien, że Changmin nie jest chwastem. A z resztą... jest zbyt przystojny, żeby nim być. Zaraz... O CZYM ON MYŚLAŁ?! Powinien się teraz zająć tym, co najistotniejsze - listami, a zamiast tego fantazjuje sobie o swoim doradcy. Matko, co się z nim działo ostatnio?!
Kiedy już się otrząsnął z szoku, który spowodowały jego własne myśli, sięgnął po listy, które Changmin położył na stoliczku. Gdy drobna dłoń wychylała się zza czarnej zasłonki, można było wyraźnie zaobserwować, jak drży. Władca szybko przejrzał wszystkie koperty. Przy nim jakoś nie mógł się skupić, więc postanowił, że dokładniejszych oględzin dokona, kiedy doradca już wyjdzie z komnaty.
Przyjrzał się mu dokładniej zza zasłonki.
- A to, co chowasz za plecami?
Zapytał poważnie.
Owszem, może i był nieco naiwny i władze łatwo nim sterowały, ale nie był jednak głupi. Chociaż Changmin przez czarny materiał mógł zobaczyć zaledwie królewską sylwetkę, cesarz za to widział wszystko. I fakt, że mężczyzna trzyma ręce za plecami również mu nie umknął. Była to jedyna z zalet zasłony przy łóżku. I tylko dlatego ją lubił. Czasami.

- Nie potrzebuję twoich pochwał.
Powiedział nieco chłodno.
Czy naprawdę ich nie potrzebował? Cóż... trudno powiedzieć. Można za to zaryzykować stwierdzenie, że nie był do nich przyzwyczajony. Kiedy dawny cesarz, jego ojciec, jeszcze żył, nigdy go nie chwalił. Nie ważne co by zrobił, nie ważne jak bardzo by się postarał, wszelkie pochwały zbierał właśnie Changmin, człowiek, który aktualnie stoi przy jego łóżku.
Niebiański Feniks przyjrzał się dokładniej kopercie i z łatwością stwierdził, że nie została ani podrobiona, ani napisana w ostatniej chwili. Nawet styl pisma pasował do Japończyka, więc list musiał być prawdziwy. Innej wersji nie widział.
Już miał skinąć głową w celu pozwolenia doradcy na odczytanie wiadomości, kiedy jednak mężczyzna go wyprzedził i zaczął czytać na głos bez zgody cesarza. Ten człowiek to dopiero ma tupet!
Przysłuchiwał się głębokiemu głosowi Changmina z uwagą. Już pierwsze zdanie przekonało go, że nie chce słyszeć dalszej części.
- PRZESTAŃ!
Zawołał wyraźnie oburzony, kiedy doradca doszedł do końca linijki. Żeby mieć czelność czytać takie rzeczy przy władcy Chin?! Owszem, Changmin mógł nie wiedzieć jaką treść zawiera list, ale wiedział za to kto go zaadresował, więc mógł mniej więcej przewidzieć co będzie w nim napisane. Na dodatek fakt, że mężczyzna czytał takie słowa ze stoickim spokojem dodatkowo go denerwował. A w tym zdenerwowaniu dało się wyczuć odrobinę... no nie wiem... może zazdrości?

Ostatnio edytowany przez Shen Li (2013-08-10 00:37:06)

Niegrzeczne? Cóż za śmiałość - wygarniać władcy Chin! Kto jak kto, ale ten człowiek chyba nigdy nie przestanie go zadziwiać! Na dodatek czytał te wszystkie słowa bez cienia wstydu na twarzy. I, znając doradcę, pewnie gdyby nie musiał śledzić wzrokiem po linijkach tekstu, bezczelnie wpatrywałby się w zasłonkę, za którą znajdywał się cesarz. Tak czy siak, jemu to się nie spodobało.
- Dobrze wiesz o co mi chodzi. Nie czytaj przy mnie takich rzeczy. To niesmaczne.
Odpowiedział, a w jego głosie pobrzmiewała lekka nutka oburzenia.
Jednak kiedy Changmin powiedział ostatnie zdanie, w twarzy księcia dramatycznie wszystko się zmieniło. Nieco zbladł, a w oczach miał czystą tęsknotę. Tego wszystkiego jednak doradca nie mógł zauważyć ze względu a czarną zasłonkę. W tym momencie Feniks dziękował bogom za to, że musiała tu być. Inaczej kompletnie by się skompromitował!
- Z Rosji? Nie wiem o czym mówisz.
Skłamał, licząc na to, że to go jeszcze w jakiś sposób uratuje. Jednak w głębi duszy wiedział, że to już jego koniec. Aż tak łatwo było go przejrzeć? Cóż... dla takiego człowieka, jakim był Changmin na pewno. Miał tylko nadzieję, że nie domyśli się, że kochankiem cesarza był nie kto inny jak sam rosyjski car!

- Owszem, niesmaczne. Nie zapominaj, że jestem cesarzem i należy mi się szacunek. Czytanie takich rzeczy jest najwyżej pogwałceniem takiego szacunku, Changmin.
Odpowiedział, a w głosie krył się chłód, który idealnie maskował zawstydzenie Chryzantemy. Z listu łatwo było wywnioskować co jego doradca robił w czasie swojego pobytu w Japonii, jednak nie skomentował tego, ponieważ sam przeżywał związek na odległość po swoim romansie z rosyjskim carem. Zaraz... czyżby to znaczyło, że Changmin też przeżywa to samo co on? Może nie popadł w depresję, ale to nie znaczy, że nie czuł tęsknoty. W końcu wynika z tego, że mężczyzna również zostawił swoją miłość w innym kraju. Ale czy... czy to by znaczyło, że jego doradca gustuje w mężczyznach?! Na to wygląda. Niebiański Feniks wolał na wszelki wypadek dodatkowo na niego uważać. W końcu nigdy nic nie wiadomo.
- Rosyjskiego? Przecież to absurd!
Chryzantema na krótki moment dostała kolców, jednak nie trwało to zbyt długo. Po chwili oburzenie zostało zastąpione strachem. Nie nadawał się na cesarza. Zbyt łatwo można odgadnąć jego każdą tajemnicę. A wiadomo, że władca musiał umieć zachować kamienną twarz w każdej sytuacji. On tak niestety nie potrafił i gdyby nie czarna zasłonka, wszystko wyszłoby na jaw. O ile jego głos już go nie wydał.

Kiedy doradca skończył mówić, w cesarskiej komnacie zapanowała cisza. Niebiański Feniks milczał i nie ruszał się. Jedyną oznaką jego obecności, był ledwo słyszalny oddech. O czym myślał? Kto wie... może rzeczywiście o Rosji i swoim wybranku. Jednak, jak się po chwili okazało, nawet sam myśliciel nie był tego do końca pewien. Patrzył się na wyciągniętą dłoń Changmina i westchnął głęboko, dochodząc do wniosku, że dłuższe milczenie nie ma sensu i wypada jednak coś powiedzieć.
- Ufam ci. Robię to z bolącym sercem, ale jednak ci ufam. Żyjąc w ogrodzie pełnym chwastów nie mam innego wyjścia. Jednak nie podobają mi się twoje metody.
Jako cesarz zawsze mówił otwarcie co mu nie pasuje. Taki już po prostu był, a w przypadku jego pozycji cecha ta należała bardziej do zalet, niż do wad. Upór to chyba jedyna rzecz, jaką odziedziczył po ojcu.
Niebiański Feniks westchnął ponownie. Czy naprawdę powinien mówić co go dręczy akurat jemu? Cóż... matce na pewno nie powie, a oprócz niej ma niestety tylko doradcę.
- Chodzi o to, że jest pewna osoba. Pewnie tyle i tak się dawno domyśliłeś. Osoba ta rzeczywiście mieszka w Rosji, ale nie licz na to, że powiem ci coś więcej.
Nie zamierzał mu wyznawać, że zadurzył się w mężczyźnie. Aż tak dalego jeszcze nie upadł.

Zmierzył go uważnie wzrokiem. Ten mężczyzna zdecydowanie pozwala sobie na zbyt wiele.
- Owszem, chociaż twoja obecność nadal działa mi na nerwy, zdobyłeś jednak moje zaufanie. Nie zmarnuj tego, Changmin, ponieważ nie zamierzam ci dawać drugiej szansy, jeśli coś pójdzie nie tak.
Powiedział nieco chłodno. Jako cesarz powinien być stanowczy. Powinien jasno dawać do zrozumienia kto tu ustala reguły. Powinien być taki jak ojciec i do tego w pewnym stopniu dąży. Jednak nie chciał przypisywać sobie każdej jego cechy. Już jako mały chłopiec postanowił sobie, że jeśli kiedykolwiek będzie miał dziecko, będzie je traktował jak dziecko, a nie następce tronu. Oczywiście nie twierdził tym samym, że królewskim potomkom nie należy się dyscyplina! Po prostu do dzieci lepiej dociera, kiedy w domu mają ojca, a nie cesarza. Wiedział z własnego doświadczenia.
- Masz rację. Ciało przeżyje bez serca, lecz będzie tylko pustą skorupą.
Powiedział, wzdychając przy tym ciężko. Jakby to powiedzieć... Changminowi zdarzało się od czasu do czasu powiedzieć coś mądrego.
- Uwierz mi, że ja również chętnie pozbyłbym się ciężaru mojej tajemnicy, jednak tak się złożyło, że nie mogę jej wyjawić nikomu.
Powaga w jego głosie była tak niepodobna do małej, delikatniej chryzantemy, jaką był kiedyś.

- Tego się trzymaj, Changmin. Wierzę, że nie jesteś na tyle nierozsądny, żeby marnować taką okazję. Zastanawia mnie tylko czy poza poprawieniem mojego stanu nie masz w tym jeszcze jakiegoś ukrytego celu.
Niebiański Feniks może i był nieco naiwny, jak na władcę. Jednak tak się składało, że doskonale zdawał sobie z tego sprawę i starał się przy każdej okazji zniwelować tą słabośc. Oczywiste więc, że był nieco podejrzliwy. Changmin sam podkreślił, że na pełne zaufanie ze strony cesarza będzie musiał zasłużyć. Za to w oczach księcia Li doradca był pierwszą osobą, u której podejrzewał wykorzystanie zaufania władcy do własnych celów. Jednak Niebiański Feniks w głębi duszy pragnął się pozbyć tego wstrętnego podejrzenia, chociaż sam jeszcze nie wiedział dlaczego.
- Mój ojciec...? Mój ojciec!!! Tego się właśnie mogłem po Tobie spodziewać!
Li krzyknął, po czym targany emocjami szarpnął za zasłonkę i nagle znalazł się tuż obok Changmina. Twarz, miał zmęczoną, chociaż nadal piękną jak porcelana, a jego włosy były w lekkim nieładzie. Ogółem w tej chwili z wyglądu wcale nie przypominał wielkiej potęgi Chin. Przysunął się do doradcy tak bardzo jak to było możliwe, spoglądając mu prosto w oczy. Był wściekły. Nie myślał racjonalnie i tak naprawdę niewiele brakowało, a dałby się ponieść emocjom i uderzyłby mężczyznę.
- W kólko ojciec i ojciec! Jesteś zupełnie jak on! Cesarz również ciągle mówil mi tylko o tobie! Niebywałe jak bliscy sobie byliście!
Nagle Chryzantema zaczęła krzyczeć. Jednak wybuch po chwili przeminął, a do księcia zaczął wracać zdrowy rozsądek. Nie dość, że pokazał się doradcy w takim stanie i pozwolił mu zobaczyć własną twarz, to jeszcze zaczął krzyczeć jak jakiś dzieciak, który nie potrafi pohamować nadmiaru emocji. Shen Li obrzucił Changmina chłodnym spojrzeniem, po czym bez słowa odszedł tak daleko, jak pozwalała mu komnata.
- Wy oboje... jesteście tacy sami.
Powiedział już na spokojnie (jednak nadal zachowując chłód w głosie) odwrócony do doradcy plecami.