Spojrzałem na czerwonowłosego, testując jego wytrzymałość na spojrzenie. Chłopak miał wyjątkowego pecha, zamieszkać ze mną. Byle drobnostka i zginie. Szkoda, ma talent.
- Którą część pokoju chcesz? - zapytał. Przeszyłem go prześmiewczym spojrzeniem i brodą wskazałem na łóżko, na którym siedziałem. Czy to nie oczywiste?
- W takim razie, skoro przyjdzie nam mieszkać wspólnie: Nazywam się Mishike Tatsurou, z rodu smo... - przyciąłem się. Może nie warto straszyć chłopaka tak wcześnie. - A tobie jak na imię??
Ułożyłem się na łóżku, twarzą do chłopaka i lekko zwinąłem się w kłębek, smoczym zwyczajem. Czekałem na odpowiedź.

- Michael. - Mruknąłem to imię pod nosem, smakując jego wydźwięk. Miało w sobie pewną moc. Mój nowy współlokator zaczął rozpakowywać torbę, którą ze sobą przyniósł. Wyciągał z niej różne rzeczy i układał a to w szafce, a to na półkach, lub jeszcze w innym miejscu. Przypatrywałem się temu uważnie, w końcu powinienem się dowiedzieć, co w swoich rzeczach powinien mieć student. Podniosłem się i nieco zbyt nachalnie zaglądałem w rzeczy czerwonowłosego. - Na początku powiem ci parę zasad, a może będzie nam razem przyjemnie tutaj - zacząłem, chcąc zwrócić jego uwagę. - Nie dotykasz żadnej mojej rzeczy, nawet jak tylko chcesz ją przełożyć* - powiedziałem na początek. - Sam będę utrzymywał porządek. Nie wymagaj ode mnie, bym kładł się o określonej porze - sam będę o tym decydował. Jednakże w nocy nie będę przesadnie hałasował ani nie będę palić światła. Jeśli chodzi o łazienkę, spędzam w niej dużo czasu, z racji pielęgnacji moich włosów. Wybierz, czy chcesz się kąpać przed, czy po mnie. Mnie to obojętne. I najważniejsze - przeszedłem na śmiertelnie poważny ton. - Gdy wychodzę na balkon, nigdy nie wychodź za mną, ani tam nie zaglądaj.
//*- Zapomniałem napisać w opisie rasy - smoki mają to do siebie, że jak już coś uznają za swoje, to nie ma zmiłuj to jest ich, i już. A spróbuj im to zabrać.... Wojna wybuchnie O_O Choćby to był malutki kamyczek.

Goście? Ja i goście? Kogo miałbym tutaj sprowadzać? Nikomu nie ufam, nikt nie jest godzien znajomości ze mną, a wszystkie smoki są bardzo daleko....
Palenie? Paskudny nałóg, jednak sam swego czasu w to się bawiłem. Nie byłem pewien, czy mi to będzie przeszkadzać. Jako smok miałem bardzo wyczulony węch, więc musiały to być dobre papierosy, nie jakieś pierwsze lepsze, inaczej zacznę się tutaj dusić. Podszedłem do chłopaka, który rozpinał futerał gitary. Stanąłem nad nim i pochyliłem się ku niemu. Przymykając oczy wciągnąłem w siebie jego zapach, teraz mając okazję to zrobić, jako iż powietrze w pustym pokoju było martwe. Mieszanka woni zawirowała mi w nosie, przyjemnie łaskocząc. Co dziwne, chłopak nie pachniał... Nie pachniał ludźmi. Ponieważ ludzie to istoty społeczne, zwykle każdy z nich nosi na sobie odrobinę woni tych, z którymi spędza najwięcej czasu. A Michael... Pachniał tylko sobą, nosząc ze sobą również woń papieru czy drewna i strun. Było to zaskakujące. Czyżby był samotnikiem? Ludzie samotni zwykle przejawiają większą inteligencję, niż przeciętny przedstawiciel tego gatunku, a przynajmniej tak wynikało z moich obserwacji. Jednakże czerwonowłosy nie przejawiał żadnej obawy przede mną, co było istnie głupim zachowaniem. Otworzyłem oczy, napotykając jego spojrzenie.
- Mogę zobaczyć twoje papierosy? - spytałem. Nie wierzyłem w to, co robię - odkąd pierwszy raz zobaczyłem tego chłopaka, wypowiedziałem więcej słów, niż zwykle byłem w stanie wypowiedzieć przez rok.

Ostatnio edytowany przez Tatsurou Mishike (2013-07-31 21:19:57)

Specjalne papierosy... Ho, ho, chłopak nie szczędzi pieniędzy. Chwyciłem delikatnie w palce metalowe pudełko, które czerwonowłosy mi podał. Otworzyłem je lekko i zajrzałem z ciekawością do środka. Wyciągnąłem jedną papierową rurkę i, zerkając na Michaela, przeciągnąłem ją przed nosem.
Ku swojemu zaskoczeniu, miast poczuć gryzący, acz przyjemny momentami zapach tytoniu, poczułem woń... Domu. Rozszerzyły mi się nozdrza, gdy wciągałem do płuc zapach znajomych roślin. Mieszanka zawarta w papierowym zawijasie była mi doskonale znana, oparta na białej szałwii o tak przyjemnym zapachu. Pamiętałem, jak jeszcze jako pisklak wędrowałem po najdzikszych rejonach mojej rodzimej wyspy wraz z smokiem botanikiem, który wyjaśniał mi znaczenia każdego krzewu, każdej najmniejszej trawy. Moja wyspa była oblegana przez różnorakie lecznicze i pomocne zioła. Drżącymi palcami odłożyłem dom zawinięty w bibułkę do tabakierki i zamknąłem. Podałem chłopakowi z nieco nieobecną miną.
- Interesujące - wydusiłem tylko, patrząc przed siebie. Cicha melodia, którą czerwonowłosy zaczął wygrywać, wywołała we mnie dziwne emocje i wspomnienia. Miłe wspomnienia.
Nie!
Samokontrola, Tatsurou!
To było.
Nie wróci.
Nie zapominaj o krzywdzie. Nie zapominaj o białych smokach!
Nagle wszystkie wspomnienia zostały przegnane, a we mnie pojawiła się szorstka i twarda gula złości, która narastała. Musiałem wyjść, nie mogłem skrzywdzić Michaela, mimo iż to przez niego naszły mnie te wspomnienia.
- Koniecznie muszę stąd wyjść - warknąłem szorstko, obracając się w stronę balkonu.

Wyszedłem szybko na balkon. Dyszałem ciężko, przechodziły mnie dreszcze, które próbowałem kontrolować. Zdarłem z siebie koszulę i zrzuciłem spodnie, zostawiając je na podłodze. Rzucając szybkie spojrzenie przez okno do pokoju - na szczęście ten cały Jonson był zbyt pochłonięty swoją gitarą, by na mnie patrzeć - stanąłem na barierce balkonu i skoczyłem w dół. Już w locie pozwoliłem sobie na przemianę, która była dla mnie niesamowitą ulgą. Na szczęście nasz balkon wychodził na "tyły" akademika, gdzie nie było domów, ani miasta, lecz błonia i niewielki las.
Załopotałem skrzydłami, unosząc się wyżej. W smoczym ciele było tyle miejsca na emocje, które mnie, jako człowieka, wręcz rozrywały! Ryknąłem krótko, starając się nie narobić zbędnego hałasu - w końcu byłem w mieście. Obleciałem las, uważnie spoglądając w dół i sprawdzając, czy przypadkiem nie ma tu gdzieś ludzi. Po tej krótkiej wyprawie wzbiłem się w górę, czując jak powietrze pod skrzydłami coraz bardziej rzednie. W końcu dotarłem do celu- linii chmur. Wyleciałem ponad nią i dopiero będąc zasłonięty przez wilgoć, wypuściłem z pyska ogrony pióropusz ognia, dając upust frustracji, żalowi, wspomnieniom i wszystkim złym emocjom. Chwilę zawisłem w miejscu i obróciłem się pyskiem w stronę ziemi. Zapikowałem, zwijając skrzydła i podciągając łapy pod siebie. Zmrużyłem oczy od pędu powietrza i dopiero pięćdziesiąt metrów nad ziemią rozłożyłem skrzydła, ostro hamując. Zacząłem z powrotem się przemieniać w człowieka, częściowo, by łatwiej mi było zbliżyć się do balkonu. W końcu zostały mi tylko skrzydła, które zmieniłem gdy stanąłem twardo na balkonowej barierce.
Zszedłem z niej i wciągnąłem na siebie spodnie, darując sobie koszulę. Zawiesiłem ją na ramieniu i wróciłem do pokoju. Michael dalej grał na gitarze. Nie zważając na niego położyłem się na łóżko, przymykając oczy. Jednakże melodia wygrywana przez chłopaka szargała moje nerwy. Była smutna i tęskna, przywodząca na myśl pieśń kogoś, kto stracił wszystko- jak ja. Znów zaczęło wszystko się we mnie burzyć.
- Czy ty nie masz w repertuarze niczego normalnego?! Życie tobie niemiłe?! - warknąłem groźnie, zrywając się do siadu i obrzucając czerwonowłosego lodowatym spojrzeniem.

- Normalne... Coś... Przez... Co... Nie... Będę... Miał... Ochoty... Cię... Zabić... - syknąłem, zaciskając pięści. - Choć najwyraźniej zginiesz niedługo - dodałem, nie opanowując siebie. - A ja nie chcę pamiętać o tym, co straciłem.
Nie chciałem ponownie wychodzić na dwór, ponieważ mogło się to wydać podejrzane Michaelowi. Oddychałem ciężko, stosując metodę medytacji, której uczono smoków, jednakże nie była ona zbytnio popularna. Wyjrzałem za okno, czując, jak moje ciało się rozbudza - rzadko kiedy potrafiłem spać w nocy, skoro jestem stworzony do życia w niej.
- Uwierz, że nie chcę na dzień dzisiejszy robić ci krzywdy, lecz niedługo może się to zmienić - mówiłem pewnie, stwierdzając fakty. - O ile będziesz dalej tak grywał, mogę cię zranić nawet niechcący - warknąłem. Obróciłem się plecami do chłopaka i przemieniłem jedną z dłoni w smoczą łapę, zasłaniając to sobą. Poruszałem pazurami, oglądając, jak błyszczą w zapalonym świetle.

Obróciłem głowę, przechylając się do tyłu i opierając się na nieprzemienionej dłoni. Nie poruszyła mnie jego sugestia, choć byłem mu wdzięczny za zmianę piosenki - swoją drogą, była o interesującej treści.
- Nie chciałbyś zobaczyć teraz mojej ręki, i nie przejmuję się, jak to zabrzmi czy jak to wygląda - wzruszyłem ramionami. - Są rzeczy, na widok których niejeden uciekłby z krzykiem, więc ty zapewne również.
Naprawdę coś się ze mną dzieje. Zamiast obrzucić go spojrzeniem, wszystko wyjaśniam... Mową? To do mnie niepodobne...