Siedział na tej samej kanapie już chyba trzeci raz tego dnia. Miał już dość. Serdecznie dość. Wszystkich i wszystkiego. Najchętniej to by wlazł pod łóżko i czytał albo pisał wiersze na parapecie przy otwartym oknie. No... gdyby okna w sypialniach chłopców nie były zakratowane. Tak czy siak nie miał wyboru. Był marionetką Pandemonium i musiał robić wszystko, co mu kazali. Codzienna rutyna i nieprzespane noce pełne bólu i łez powoli zaczęły oddziaływać na delikatną psychikę chłopaczka. Miał nawet wrażenie, że od tego codziennego pozowania zostawił odgnieciony tyłek w kanapie! Jakkolwiek by to zabrzmiało.
Myśli małego Kyo rozproszył dźwięk dzwoneczka przy drzwiach. Ktoś wszedł. Kolejny klient? Na samą myśl chłopakowi zjeżyły się wszystkie włoski na karku. W końcu teraz on był następny w kolejce. Jednak nie chciał odzywać się niepytany. Za takie wychylenie biją. Dlatego jedyne co robił, to ciedział cichutko i wpatrywał się w nieznajomego swoimi ogromnymi, przestraszonymi oczami.

Widział, jak nieznajomy się na niego patrzy i nie podobało mu się to. Nigdy nie lubił zwracać na siebie uwagi, ale... zawsze zwracał. Sam nie wiedział dlaczego. No bo co w nim takiego interesującego było? Kurdupel, chudy, często płacze, jąka się. Większość mężczyzn mówiła mu, że po prostu jest słodki. I właśnie ta większośc sprawiła, że Kyo zdążył mocno to słowo znienawidzić.
Kiedy usłyszał pytanie, zerknął nieśmiało w stronę pani Grace. Kiedy nie spotkał się z żadną reakcją z jej strony, stwierdził, że odpowiedź należy pominąć. I tak właśnie wiedza mężczyzny na temat zakratowanych okien nie została uzyskana.
Jednak chłopiec wiedział, że powinien coś zrobić, inaczej poniesie karę. A kary od tej kobiety nigdy nie były zabawne. W rezultacie po takiej właśnie karze miał na ciele tyle samo siniaków i ran co po nocy z wyjątkowo brutalnym klientem. Dlatego też wstał z kanapy i na drżących nóżkach podszedł do nieznajomego.
- W-witam w Pandemonium, proszę pana. Cz-czy mogę w czymś... s-służyć?
Zapytał wyraźnie przerażony. Jednak nic nie mógł na to poradzić. Swojej prawdziwej natury nie oszuka.

Cóż... jak się okazało sprawa krat w oknach nie mogła zostać tak zwyczajnie pominięta. Ale jakby tu odpowiedzieć, żeby pani Grace się nie zdenerwowała? Nie mógł też skłamać, ponieważ ta mała istotka nie dopuszczała do siebie kłamstwa po tym, jak ojciec obiecał mu, że dzięki niemu będzie bezpieczny. Tak więc powiedzenie czegoś, co nie było zgodne z prawdą nie wchodziło w grę!
- Z-założyciele domu nie chcą, żeby chłopcy uciekli....
Powiedział, przy czym spuścił główkę.
- ...proszę pana.
Dodał po chwili, pamiętając, że za złe maniery w Pandemonium również istnieją specjalne kary.
Kyoshiego nieco zainteresował ten mężczyzna, to trzeba było przyznać. Przyszedł tu tylko po to, żeby pytać o kraty w oknach? Może jest z policji? Bo chyba raczej nie miał takich zamiarów jak reszta mężczyzn, która odwiedza to miejsce. A to ciekawe...

Nie lubił, gdy ktoś go chwytał za rękę. Zwyczajnie źle mu się to kojarzyło, ale patrząc na wszystko, co ten maluch przeszedł, nie ma się co dziwić. Jednak nie zaprotestował i dał się wyciągnąć na dwór, odprowadzony groźnym wzrokiem pani Grace. Tak szczerze to chłopak nieco się zdziwił, że opiekunka nie wybiegła za nimi, każąc sprowadzić go z powrotem. W końcu w Pandemonium surowo zakazuje się wyprowadzania "towaru" na zewnątrz. Chyba, że potencjalny klient dodatkowo zapłaci. Być może wyczuła co się święci i nie chciała wzbudzać dodatkowych podejrzeń? Jednak jej wzrok mówił: "Tylko spróbuj mu coś powiedzieć..." Mały Kyo może i był dosyć naiwny, ale nie głupi. Wiedział, że nie może pisnąć temu mężczyźnie ani słówka o rzeczach, jakie dzieją się w "organizacji" gdy zapadnie już zmrok. Kolejną rzeczą, która zdziwiła chłopca, był fakt, że nieznajomy mu się przedstawił. Mężczyźni z reguły mu się nie przedstawiali, tylko robili po co przyszli i szli dalej. Może Gareki chciał w ten sposób podstępnie zyskać jego zaufanie?
- N-nie wolno mi nic mówić, proszę pana.
Wyjąkał ze spuszczoną głową.