Leżał w swoim łóżku, gapiąc się pusto w sufit, kiedy nagle bez pukania pani Grace zawitała do pokoju. Jej spojrzenie mówiło samo za siebie. Nie musiała nawet używać słów, żeby maluch się dowiedział, że teraz jego kolej. Zrezygnowany wstał i powlókł się do łazienki, dokładnie zmywając z siebie ślady poprzedniego klienta. Chłopaczków w Pandemonium do kąpieli zaganiają tylko przed kolejnym zamówieniem, inaczej szkoda im było wydawać zarobione pieniądze na wodę. Tak więc Kyo dokładnie się umył i włożył dość skąpą koszuleczę, która ledwo zasłaniała mu tyłek oraz bieliznę. Nic więcej nie znalazł na swojej półce, co mogło oznaczać, że pani Grace przygotowała mu właśnie taki strój.
Szybciutko przeszedł korytarzem pod pokój, w którym ponoć czekał na niego klient. Wiedział, jak niektórzy nie znoszą ślamazarności, dlatego też od razu wszedł do środka. Łapki mu się nieco trzęsły, ale zignorował ten fakt. Wszedł. Było ciemno, co dodatkowo go przeraziło. Chłopiec spróbował się odezwać, ale przeszkodziła mu w tym chrypka. Odchrząknął i w końcu udało mu się wydobyć z siebie głos.
- P-przepraszam... jest tu kto?
Zapytał przestraszony w ciemność. A może po prostu wszedł do złego pokoju?

Światło nagle zrobiło "pyk" i pokój zalało delikatne światło.
- Cześć, chłopaczki.
Odparł Tetsu, stojąc za nimi.
- Widocznie mnie wyprzedziliście. No cóż, zapraszam, zapraszam.
Uśmiechnął się i zamknął drzwi.
Delikatnie położył obu ręce między łopatkami i delikatnie pchnął w stronę łózka. Niestety, to był jedyny wygodny mebel. Inne przypominały mu wiktoriańskie leżanki, na których można było tylko usiąść, poprawić ubranie i natychmiast wstać. Inaczej mogło się to skończyć, dosłownie, siniakami na tyłku.
Sam, usiadł jako pierwszy i poklepał miejsca obok siebie.
- Jak macie na imię? I ile macie lat? I czemu ta baba z recepcji przydzieliła akurat was, wiecie możne?
W nawyku miał zadawanie wielu pytań na raz.
na jego twarzy widniał przyjazny uśmiech, chociaż wszystko mógł psuć odrobinę wystający kieł z prawej strony. Chłopak zapomniał o schowaniu kłów. Niestety, kiedy korzysta się z wampirycznej mocy, tak już jest, ze kły się automatycznie wysuwają.

Zdziwil sie nieco, gdy niczego ani nikogo nie dostrzegl. Moze klient jeszcze nie przyszedl i mial na niego poczekac...? Z ta mysla wszedl ciut glebiej do pokoju, starajac sie przyzwyczaic oczy do ciemnosci
Pisnal cicho ze strachu, slyszac niespodziewanie czyjs glos i czujac jak jego oczy reaguja na zmiane oswietlenia, mruzac sie lekko. Kiedy juz swiat przestal byc w bialo-czarne plamy, spojrzal na mezczyzne ktory zapalil swiatlo.
Tak, to niewatpliwie jest klient. Ta pewnosc siebie, zachowanie... Ale moment, moment. Chlopaczki? Liczba mnoga?
Aiden rozejrzal sie, dopiero teraz zauwazajac nikogo innego, jak jego mlodszego kolege, Kyo. Ale po co on tutaj...
Przelknal sline, w jednej sekundzie uswiadamiajac sobie, ze najwidoczniej mezczyzna zamowil dwie osoby do towarzystwa, co z pewnoscia nie oznaczalo nic dobrego. Jak dotad kilka razy bral udzial w spotkaniach przynajmniej trzy-osobowych, i za kazdym razem bylo gorzej niz normalnie.
Podreptal poslusznie za, a raczej przed mezczyzna, w miedzyczasie rzucajac spojrzenie na rownie zdenerwowanego Kyo. W tym momencie nie byl pewien czy bardziej wspolczuje jemu, czy sobie.
Usiadl grzecznie po drugiej stronie, kladac lekko drzace lapki na swoich chudziutkich udach, bawiac sie nerwowo materialem koszulki, a konkretniej koronka na jej krancu.
Gdy padlo pytanie, juz otwieral usta, jednak wyprzedzil go Kyoshi, co bylo dosyc dziwne. Zazwyczaj jego mlodszy kolega byl cichutki i niesmialy, jak zreszta wszyscy chlopcy w ''Pandemonium'', dlatego Aiden, jako starszy chcial odrobine mu ulzyc i odpowiedziec jako pierwszy. Jednak, skoro tak...
-A ... A ja Aiden, i mam pietnascie lat. Niestety, ja tez nie wiem, prosze Pana...- Powiedzial cichutko, wbijajac spojrzenie  w swoje dlonie. Albo mu sie wydawalo, albo ich dzisiejszy ''gosc'' mial kly... Ale oby mu sie tylko wydawalo. Bo przeciez wampiry nie istnieja, prawda...?

On również już nie raz zbiorowo obsługiwał klientów, jednak tym razem czuł się wyjątkowo dziwnie. Dlaczego? Przez to, że drugą osobą był właśnie Aiden. Nie chciał, żeby starszy kolega zobaczył jego reakcje. Nie chciał, żeby oglądał go w takiej sytuacji. Nie chciał pokazać mu się od tej strony. Szczególnie, że był to jedyny chłopak w Pandemonium, któremu zaufał. Jednak nie miał wyboru. Gdyby się postawił, do końca swojej osiemnastki siedziałby w izolatce, dokarmiany skórkami od chleba i biczowany.
Dlaczego? Cóż... Może i kary w Pandemonium przypominały średniowieczne tortury, jednak na szczęście nie były zbyt często stosowane. A przynajmniej tak Kyoshiemu się stawało. Okrutne natomiast są specjalnie, aby chłopaczkom nie zachciało się przypadkiem postawić. Jak widać ta metoda skutkowała, ponieważ Kyo nie śmiał się odezwać nawet słówkiem.
- To nie my wybieramy ubrania, proszę pana, ale w-wydaje mi się, że to specjalnie...
Albo po prostu dyrekcji szkoda wydawać pieniądze na nowe ubrania. Cóż... wersje były dwie i nikt tak naprawdę nie wiedział, która z nich jest prawdziwa.
Kiedy sens ostatniego pytania do niego dotarł, duże oczy chłopaka nagle wydały się jeszcze większe. Przestraszył się, przez co lekko drgnął na swoim miejscu. Wampiry?
- S-sam nie wiem czy wierzę. J-ja... ja...
Urwał nagle, po czym spalił buraka i zawstydzony spuścił głowę, pozwalając przydługim końcówkom zasłonić połowę buźki.

-W każdej bajce jest ziarenko prawdy.
Odparł tajemniczo.
Usiadł podszedł do obu, złapał ich za podbródki i podciągnął głowy na linię wzroku.
- Nie musicie się mnie bać, chłopaczki. Chce na razie z wami tylko porozmawiać, dobrze?
Uśmiechnął się.
Wszystkie rzeczy składały się na jedno - coś było z nim nie tak. Tetsu wiedział, jak wyglądał w ich oczach - na przerażającego. I do tego jeszcze te kły, blada skóra i nieco za zimne na żywą istotę dłonie. Jednak chłopak nic na to nie mógł poradzić. Tak było i już.
- A gdybym wam powiedział, ze wampiry istnieją, uwierzylibyście mi?
Spytał cicho, zerkając raz jednemu, raz drugiemu w oczy.
- Bo tak się składa, ze to najprawdziwsza prawda. Tylko spokojnie, nie musicie się bać ani krzyczeć.

Ostatnio edytowany przez Tetsu Isoruko (2013-08-13 02:18:05)

Owszem, byc moze w tych wszystkich rzeczach o wampirach bylo ziarnko prawdy, jednak dajace sie zypelnie racjonalnie wytlumaczyc. W koncu to fizjologicznie niemozliwe, by istnial ktos taki! Przeciez... Przeciez taka osoba musialaby byc martwa! A martwi ludzie nie chodza, nie oddychaja ani nie wysysaja zywym krwii! Stanowczo!
A moze... A moze to tylko taka gra...? Moze akurat trafila im sie osoba, lubiaca gdy inni sie boja, lub ktora podniecalo odgrywanie rol...? Juz nie raz zdarzaly mu sie osoby z obu rodzajow, jednak jeszcze nikt nie wywolal u niego az takiego przerazenia i nikt nie byl az tak przekonujacy. Rece chlopaczka doslownie telepaly sie ze strachu, co usilnie staral sie opanowac, zaciskajac je kurczowo na krawedzi lozka, miedzy swoimi nogami.
Pisnal cicho, czujac jak jego glowa zostaje nakierowana na twarz mezczyzny. Te dlonie... Byly stanowczo za zimne jak na czlowieka!
Katem oka zerknal na przerazonego Kyo, momentalnie czujac przyplyw... Odwagi? Raczej nie, nadal sie trzasl jak osika. Moze czegos w rodzaju odpowiedzialnosci. W kazdym razie, chodzilo o to, by chociaz troche uspokoic Kyo.
-P-pro... Prosze wybaczyc, prosze Pana, ale ja nie... W-wampiry to stworzenia z legend...- Powiedzial cichutko, spuszczajac wzrok. Zdawal sobie sprawe, ze mezczyzna moze to wziac za zlekcewazenie rozkazu czy jego samego i go uderzyc, co tylko bardziej potegowalo strach chlopca.

Zerknął kątem oka na Aidena. Chwila... czy on właśnie właśnie próbował jakoś podnieść go na duchu? Kyo niekoniecznie był dobry w rozszyfrowywaniu zamiarów innych, ale mial wrażenie, że jego współlokator próbuje go uspokoić. Może w nieco dziwny i niezrozumiały sposób, ale jednak pocieszyć. Czy zadziałało? Chłopak sam nie wiedział, jednak poczuł w sercu nieco ciepła. Z resztą co się dziwić - jeszcze nikt nie myślał o tym co on czuje.
Kiedy klient zmienił do nich nastawienie, nieco mu ulżyło. Oczywiście nadal się bał, ale przynajmniej strach nie był taki silny, jak wtedy, gdy chłopak wyglądał jakby zaledwie godzinę temu wyszedł ze swojej własnej trumny. Kyoshi zawstydzony swoją własną naiwnością, spuścił głowę, wlepił wzrok w swoje bose stopy i pozwolił, aby przydługie końcówki, które aż prosiły się o strzyżenie, zakryły mu część twarzy. Klient nie mógł być prawdziwym wampirem, teraz to wiedział. Wiedział też, że znowu dał się nabrać jak jakieś żałosne dziecko, którym tak w gruncie rzeczy jeszcze był.
- O-od początku?
Podniósł głowę i skierował wzrok na swojego rozmówcę. Może i niezbyt zrozumiał o co mu chodziło, ale był pewien, że chce zapomnieć o tej krępującej sytuacji. Dlatego też skinął główką bez słowa.
Zaraz... a co jeśli drugi "początek" będzie o wiele gorszy od pierwszego? Tego nie przemyślał...