Cały swój dzień mógł opisać tylko jednym słowem: do bani. Spędził dobre kilka godzin na szukaniu zabójcy Totsuki i, jak łatwo się domyśleć, bezowocnie. Jednak już dawno postanowił sobie, że znajdzie go, bez względu na okoliczności. Nie ważne ile będzie szukał, nie przestanie. Chodziło tu w końcu o członka rodziny! I to na dodatek takiego, który tak naprawdę tą rodzinę zbliżył do siebie. Czy mu go brakowało? W pewnym sensie tak. Od kiedy wieść o jego śmierci rozeszła się po całym gangu, w HOMRZE panuje zupełnie inna atmosfera. I chociaż sam nigdy w życiu by się do tego nie przyznał, brakowało mu Totsuki.
Ale wracając do tematu. Co prawda Misaki nie skończył jeszcze poszukiwań na dziś, postanowił wstąpić na chwilę do baru i dać znać, że żyje. A poza tym mała przerwa również dobrze mu zrobi. Wszedł od razu po tym, jak do jego uszu doszedł odgłos przekręcanego zamka. Spojrzał szefowi w oczy i z niezadowoloną miną pokręcił głową.
- Nadal nic. Do bani.
Powiedział lekko zdenerwowany. O ile on w ogóle potrafił się "lekko" denerwować. No dobra, uprzejmości odłóżmy na bok - tak naprawdę był ostro wkurwiony. Jednak w jakiś sposób część emocji zdusił w sobie. Zdjął bluzę, którą miał przewiązaną w pasie i razem z całą resztą "gadżetów" rzucił nią gdzieś w kąt.

- Jesteśmy bliżej niż dalej, ale to nadal jeszcze nic.
Odpowiedział, siadając na kanapie koło Mikoto.
Chociaż codzienne, wielogodzinne poszukiwania zaczynały się robić nieco męczące, on nie zamierzał się poddawać. Chodziło tu w końcu o członka, rodziny. O Totsukę. On napawał HOMRĘ tym dziwnym ciepłem, którego nikt tak do końca nie rozumiał, ale również nikt nie chciał, żeby zniknęło. Misaki nigdy nie zapomni tych wspólnych wieczorów, spędzonych na rozmowach, grze na gitarze oraz nauce jazdy na deskorolce. Niestety nie zapomni również widoku martwego ciała przyjaciela na dachu budynku. I właśnie ta myśl motywowała go do działania i sprawiała, że się nie poddawał. Pytanie tylko: jak długo jeszcze będzie w stanie to wytrzymać? Sam Yata nie był tego do końca pewien.
Zerknął kątem oka na Mikoto, zastanawiając się jak by potoczyło się jego życie, gdyby tamtego dnia nie spotkał go na ulicy. Czy nadal nie miałby co jeść? Czy znalazłby sobie w końcu jakąś pracę? Czy Saruhiko nadal byłby jego przyjacielem? Tego nie wiedział. Wiedział jednak, że Mikoto dużo zmienił w jego życiu. A on mimo wszystko tego nie żałował.

Przez dłuższy czas milczał, próbując zrozumieć co Czerwony Król miał na myśli. Ostatnimi czasy w ogóle ciężko było go zrozumieć. Jednak Misaki zauważył, że jego szef się zmieniał. Z każdym dniem było w nim coraz mniej chęci do życia. Jednak jeśli chodzi o klan, sprawiał wrażenie, jakby zaczął bardziej się nim interesować. Chłopak westchnął z rezygnacją. Cóż... nigdy do końca nie zrozumie tego człowieka. Ale to również nie oznacza, że nie darzy go szacunkiem. Jeśli o Yatę chodziło, chyba jemu jedynemu najbardziej zależało na dobru klanu. Był zaślepiony przez Mikoto i to było widoczne. Widział w nim swój autorytet, swojego bohatera. I chociaż niektórzy ludzie przez to patrzyli na niego krzywo, on się tym nie przejmował.
- Odpocząć?
Misaki spojrzał na Czerwonego Króla ze znakiem zapytania w oczach. Cóż... jakby to powiedzieć. Mikoto z reguły zawsze odpoczywa. Czemu więc teraz pyta go o pozwolenie? Może i chłopakowi wydało się to nieco dziwne, jednak z jakiegoś powodu nie mógł mu zaprzeczyć.
- Jasne.
Rzucił krótko, obdarzając rozmówcę kolejnym zdziwionym spojrzeniem, kiedy ten się o niego oparł.

Wstał i poszedł w ślady swojego Króla. Jeszcze nigdy Mikoto nie mówił mu co takiego znajduje się na górze, a tymbardziej nie pokazywał mu tego. I pewnie właśnie ta świadomość sprawiła, że chłopak czuł podekscytowanie. Jakby tego było mało, z każdym stopniem w górę rosła również jego ciekawość. Ech... temu on się tak tym kurna przejmował?!
Misaki od razu się domyślił, że jego szef mieszka w HOMRZE. Logicznie by to wyjaśniało, dlaczego zebrania klanu ani razu nie odbyły się na piętrze. Bo po co ładować tyle świrów do własnego mieszkania? Szczerze zazdrościł mężczyźnie, ponieważ sam bardzo by pragnął spędzać każdą noc w HOMRZE, swoim prawdziwym domu. Ale wracając do tematu...
Chłopak wszedł za Mikoto do części sypialnej, nie dostrzegając jego dziwnego spojrzenia (albo nie chcąc go dostrzec). Rozejrzał się po pokoju i od razu rzuciły mu się w oczy wszystkie rzeczy, należące do Anny. Spojrzał na nie krzywo. Nie za bardzo podobało mu się przywiązanie Czerwonego Króla do dziewczynki. Czemu akurat ona? Czemu nie ktoś inny? Czemu nie on...? A z resztą Misaki często zastanawiał się czy tej dwójki nie łączy jakaś głębsza więź. I nie tylko on się nad tym głowił. Kiedy Mikoto był nieobecny, poruszano takie tematy.
Yata przysiadł na brzegu łóżka, patrząc na swojego szefa.
- Mikoto... tak właściwie w czym ja ci jestem potrzebny do odpoczynku?
Zadał pytanie, które dręczyło go już od chwili, kiedy obaj wchodzili po schodach na górę.

Im dłużej na niego patrzył, tym bardziej miał pewność, że jego Czerwony Król powoli się wypala. Ale dlaczego?! Czemu Mikoto, dlaczego nie inny król?! Nie rozumiał tego, jednak czuł się odpowiedzialny za to, żeby pomóc swojemu autorytetowi. Życie dało się Czerwonemu Królowi we znaki, i to niestety było widać, kiedy patrzyło się na jego twarz. A przynajmniej ostatnio. Jakoś nigdy wcześniej Mikoto nie okazywał swojej słabości. I może to właśnie dlatego przyszedł z nim tu na górę?
- Odprężył?
Misaki nie za bardzo zrozumiał o co mu chodziło. Był zaskoczony również faktem, że Mikoto zaczął głaskać go po policzku. Jednak nie dał tego po sobie poznać. Jedynie jego oczy zdradzały rzeczywisty stan chłopaka. Czuł, że Mikoto szuka u kogoś pomocy i w głębi serca chciał, aby to właśnie on był tą osobą. Zrobi dla niego wszystko, byle tylko nie spalił się na popiół.
Propozycja padła, a chłopaka dosłownie zbiło z tropu. Czy Mikoto właśnie powiedział... Zaraz! Yata postanowił, że zrobi wszystko, ale nie sądził, że usłyszy takie słowa z ust króla! Jednak widocznie to była rzecz, jakiej Mikoto w tej chwili potrzebował. Jednak czy Yata był do tego zdolny? Tak czy siak i tak to zrobi! Dla swojego króla.
Chłopak spojrzał na Mikoto i "wyluzowany" lekko wzruszył ramionami.
- Spoko.
Powiedział takim tonem, jakby nie robiło to dla niego żadnej różnicy. A jak było naprawdę? Cóż...

Ostatnio edytowany przez Yata Misaki (2014-01-18 00:04:15)

Odkąd ostatnie słowa padły z jego ust, Misaki uważnie obserwował swojego króla. Coś mu się tu jednak nie zgadzało. Skoro sam zaproponował, dlaczego teraz tak bardzo się zdziwił? Czy spodziewał się wyśmiania albo jakiegokolwiek oporu? Szczerze to Yata zgodził się tak szybko, że Król mógł sobie pomyśleć o nim różne rzeczy... Ale chłopak zwyczajnie nie mógł odmówić, widząc swojego bohatera w takim stanie. Teraz nie ważny był ani on, ani jego zdanie. Liczyło się to, co mógł zrobić dla Mikoto.
- Tak, zdaję.
Odpowiedział z pewnością siebie, starając się nie stracić obojętnego wyrazu twarzy.
Czemu Czerwony Król wyglądał jakby się wahał? Czyżby dopiero teraz obmyślał konsekwencje tego czynu? W sumie sam Misaki też na to nie wpadł. Ale skoro Mikoto twierdził, że teraz tego potrzebuje, to znaczy, że trzeba mu to dać.
- Już poprosiłeś, a ja się zgodziłem. Nie zamierzam ustąpić.
Yata nagle zrobił się dziwnie poważny. Należał do takiego typu osób, które nie odpuszczają, dopóki nie zrobią tego co postanowią.
- Zrobię to.
Spojrzał mu prosto w oczy bez chwili zawahania. W końcu poddany zrobi wszystko dla swojego króla.
- Powiedz mi tylko co mam robić.
Powiedział, po czym odwzajemnił wcześniejszy pocałunek.

Yata czuł się co najmniej dziwnie. Jednak akurat tym nie ma się co dziwić, skoro nigdy wcześniej nie miał nawet dziewczyny. Pod maską, jaką przybrał, krył się chłopak, który był zbyt nieśmiały na tego typu rzeczy. Dlatego właśnie nie był przyzwyczajony do takiego rodzaju dotyku. Jednak aż tak bardzo mu on nie przeszkadzał. W końcu ręka, która wplatała palce w jego włosy należała do Czerwonego Króla. Do człowieka, którego Misaki od samego początku postrzegał jako swojego bohatera i jako kogoś o wielkim sercu. Chłopak czuł jak się w niego wpatruje i chociaż był tym nieco zakłopotany, nie przeszkadzało mu to. Dla Mikoto był w stanie zrobić dosłownie wszystko, nawet jeśli jego własne "ja" było pełne obaw i wątpliwości. Yata starał się ze wszystkich sił udawać spokojnego. Próbował nawet sprawiać wrażenie, jakby to wszystko było mu obojętne. No bo w sumie co złego mogło się stać... Ufał swojemu szefowi na tyle, żeby oddać dla dobra HOMRY nie tylko swoje serce, ale i ciało.
- W porządku.
Odpowiedział, przygotowując się mentalnie na to, co się zaraz stanie.