Hmm... coś mu się wydawało, że raczej nie powinno go tu być. Mały pokoik, w którym się znajdował raczej nie był przeznaczony do zwiedzania. Tym bardziej, że w tym miejscu raczej Kisy nie znajdzie.
Wyjrzał więc zza drzwi i wpatrzył się w tłum ludzi, czekających na otwarcie sali. Wypatrywał Kisy. Jeśli jednak gdzieś tutaj jest, a on go w miarę szybko nie znajdzie, istnieje niebezpieczeństwo, że mogą się minąć.
Na szczęście w końcu go dostrzegł. Był prosto przy wejściu, aż na samym końcu korytarza. Westchnął cicho i zaczął się jak najszybciej przedzierać przez tłum.

Naprawdę nienawidził przedzierać się przez tłum. Już i tak miał dość tych tłumów w sklepie. Ludzie za nic w świecie nie chcieli zrobić przejścia, tak jakby nie rozumieli, że ktoś próbuje właśnie ratować swój związek !
Nie miał wyboru, zaczął się rozpychać łokciami. Starał się jednak uważać, by nikomu nie zrobić krzywdy. Gdy znalazł się na tyle blisko, żeby nikogo nie zirytować krzyczeniem w operze, ale jednocześnie i żeby Kisa mógł go usłyszeć, zaczął nawoływać chłopaka po imieniu. Machał przy tym ręką, chcąc dodatkowo zwrócić na siebie jego uwagę.
Jeszcze nie wyszedł...całe szczęście. I nareszcie udało mu się do niego dobiec - jeszcze większe szczęście.

Gdy tylko do niego podszedł, obdarzył go jednym ze swoich serdecznych uśmiechów. Poczuł wielką ulgę. Bardzo mu na nim zależało i dlatego to spotkanie było dla niego aż tak bardzo ważne.
- No, tu mi uciekłeś. Już myślałem, że nie przyjdziesz !
Powiedział i poklepał go po ramieniu.
- Stęskniłem się od ostatniego razu, wiesz ?
Nagle i jemu zaczęło się robić gorąco, więc również rozpiął kurtkę. Po chwili przewiesił ją sobie przez ramię wraz z arafatką, która była jego nierozłącznym atrybutem.
Nadal nie mogąc się nacieszyć z tego szczęścia, splótł jego palce ze swoimi i powoli ustawił się w coraz większej kolejce na kontrolę biletów.
Nie przejmował się tym, co inni ludzie o nich myślą. W każdym bądź razie nie krył się z takimi rzeczami w miejscach publicznych. Jednak nie pomyślał, że nie wszystkim to może odpowiadać. A w szczególności jednej bardzo ważnej dla niego osóbce.

- Ech, ta edytorka. Jakby nie wiedziała, że ty też masz swoje prywatne życie!
Powiedział z lekkim uśmiechem.
Oczywiście nie był zły. Nigdy nie był na niego zły, zwyczajnie... nie potrafił. Czy było mu przykro ? Może tylko trochę. W końcu kochał Kisę i chciał spędzać z nim każdą swo...albo raczej jego wolną chwilę. Na szczęście umiał doskonale tuszować swoje rozczarowanie. Nie chciał go w końcu dodatkowo martwić.
- Nic nie szkodzi, ważne, że teraz jesteśmy razem.
Zaśmiał się przyjaźnie.
Na sytuację z kurtką i trzymaniem się za ręce zareagował podobnie - śmiechem. Kisa był taki nieśmiały w miejscach publicznych! W pewnym sensie było to nawet urocze.
Tymczasem kolejka zbliżała się coraz bardziej w stronę kasy.

Chociaż wiedział, że w obecności ludzi Kisie może się to nie spodobać, nie mógł się powstrzymać, żeby nie sięgnąć ręką i nie zmierzwić mu włosów. Tak więc zrobił to, z tym swoim uśmieszkiem na ustach.
Tymczasem kasjerka, najwidoczniej nieco zniecierpliwiona, odchrząknęła i gestem dłoni zaprosiła ich do okienka. Jakoś szybko zleciało to czekanie...
Kou podszedł więc, zapłacił i odebrał bilety.
- Loża środkowa, drugie wejście, miejsce czwarte i piąte.
Odczytał na głos, po czym podziękował i razem z ukochanym skierował się w stronę wskazaną na bilecie.
Opera Populare nie należała do najtańszych. A tym bardziej miejsce w głównej loży. Najwidoczniej Kou chciał sprawić przyjemność Kisie i jakoś wynagrodzić mu ciężką pracę w wydawnictwie. Czyżby się okazało, że wydał na to większość pieniędzy, które zarobił na czarowaniu klientek w księgarni? Możliwe. Jednak mimo wszystko jakoś nieszczególnie mu to przeszkadzało. Ważne, żeby ich randka się udała.

Na ten widok uśmiechnął się sam do siebie. Kisa, chociaż dużo starszy od niego, zachowywał się czasami tak dziecinnie, że aż robiło mu się ciepło na sercu.
- To dla mnie żaden problem. Pracowałem ostatnio nieco dłużej, żebym mógł cię tu zabrać.
Uśmiechnął się serdecznie, biorąc chłopaka pod rękę i wprowadzając go na salę. Rozejrzał się wokół, po czym spojrzał jeszcze raz na bilety, aby się upewnić, że usiądą we właściwych miejscach. Szybko odnalazł rząd i wskazał kochankowi fotel, po czym sam usiadł tuż obok.
Było jeszcze kilka minut do rozpoczęcia opery, dlatego też mieli czas, aby się dobrze rozsiąść. Yukina kątem oka zerknął na swojego towarzysza, po czym uśmiechnął się delikatnie pod nosem.
- Rumienisz się, Kisa-san.
Stwierdził, przybliżając twarz bliżej niego.
- To urocze.
Jego uśmiech nieco się poszerzył, a właściciel owego uśmiechu pocałował z czułością swojego partnera. A tym, że na sali byli już ludzie, jakoś się nie przejmował. Niech sobie patrzą :3

Pocałunek, chociaż czuły i delikatny, trwał dość długo. Ze względu na to, że dawno się nie widzieli, był bardzo spragniony. Kou całował tak, jakby miał już nigdy nie zobaczyć kochana. Gdyby nie konieczność wzięcia oddechu, mógłby tak trwać i bez końca. Jednak niestety mężczyzna był zmuszony przerwać. Odsunął się, jednak nadal nie spuszczał ukochanego z oczu.
- Dla ciebie wszystko.
Powiedział, przykładając dłoń do jego policzka.
- Przez to, że biegłeś, tak? Ciekawe... Jak cię zobaczyłem, nie miałeś rumieńców, no i w kolejce staliśmy dość długo, wiesz?
Od razu go przejrzał, jednak nie powiedział nic więcej, nie chcąc przypadkiem zawstydzić go jeszcze bardziej. Zamiast tego uśmiechnął się ciepło. Tymczasem sala znacznie się zapełniła, a światła zaczęły powoli przygasać.
- Oho, zaraz się zacznie.
Powiedział, prostując się i siadając "en face" do sceny. Jednak mimo tego nadal trzymał Kisę za rękę. W końcu to była ich randka, co nie?