Powolutku chyba udawało mu się opanowywać drżenie. Teraz, kiedy mężczyzna przestał wyglądać tak strasznie, było to coś dużo, dużo prostszego...
Zerknął na niego niepewnie, bawiąc się nerwowo krańcem swojej koszulki. Chciał zacząć od początku...? Więc po co zaczynał ten temat...?
Nie, stop. Nie powinien o tym myśleć. Jeżeli klient chciał o tym zapomnieć - nic mu do tego. Takie były zasady. Nawet gdyby jemu to nie pasowało - słowo Pana jest świętością.
-T-tak jest...- Powiedział cichutko, ponownie spuszczając wzrok.
Miał nadzieję, że teraz mężczyzna nie wpadnie na coś gorszego... W końcu te "od początku" nie musiało być wcale miłe, prawda? Zwłaszcza że mieli do czynienia z osobą, która zamówiła dwóch chłopców na raz. To nigdy nie wróżyło nic dobrego. Z tym szczegółem, że zazwyczaj to kilka osób płaciło Pani Grace "ekstra", biorąc więcej niż jednego chłopca... A nie jeden.

Ostatnio edytowany przez Aiden (2013-08-16 04:05:58)

Kyoshiemu nieco ulżyło, jednak nie aż tak bardzo, żeby przestał  słyszeć bicie własnego, przerażonego serduszka. Co prawda Tetsu zaczął "wszystko od początku" i tej całej sprawy z wiarą w wampiry nie było, jednak nawet gdyby naprawdę nie zaistniała, chłopak i tak drżałby ze strachu jak listek na jesiennym wietrze. Miał tak praktycznie przy każdym kliencie. Pani Grace często go przez to karała, tłumacząc, że dla klientów ma być zdrowym i zadbanym chłopaczkiem, a nie trzęsącą się galaretą, jednak Kyo nie mógł nic poradzić na swoją wrodzoną strachliwość. Nad niektórymi reakcjami organizmu zwyczajnie nie da się zapanować. A przynajmniej w całości. Kyoshi nauczył się w miarę panować nad swoim strachem, dlatego teraz dreszcze ustały. Jedynie oczy zdradzały jego prawdziwe uczucie. I to bicie serca.
Poznać historię? Po co? Na co mu była ich historia? Przecież i tak jest tylko klientem. Osobą, która ich wykorzysta, a później odejdzie i zwyczajnie zapomni. Nic z tego nie rozumiał, jednak musiał posłusznie odpowiedzieć.
- J-ja od dwóch proszę pana. Trafiłem tu w wieku dwunastu lat...
Odpowiedział, patrząc gdzieś na sąsiednią ścianę i co jakiś czas zerkając nerwowo w stronę Aidena. Czy on czuł to samo? Też się bał? Może i wyglądał na przestraszonego, ale z pewnością maskował to dużo umiejętniej od niego. Tak czy siak Kyo musiał się w końcu nauczyć, że współlokator nie będzie przy nim wiecznie. Musiał przestać szukać w nim oparcia, pomocy. Przestać traktować go jak starszego brata. Jednak z jakiegoś powodu nie mógł. Miał wrażenie, że chłopak jako jedyny go rozumie...

- Kawał czasu, nie ma co.
Odparł nieco dziwnym tonem.
- W końcu to najstarszy zawód świata, gdzie się nie pójdzie, trafi się na miejsce takie jak to.
Westchnął.
Wampir potrząsnął nieco głową, jakby chcąc wyrzucić zbędne myśli z głowy. Była to po części prawda - niektóre rzeczy przypominają ludziom ich własną historie. Tak też było w tym przypadku, a Tetsu nie chciał psuć sobie humoru przypominkami. Wolał tu i teraz.
- Cóż, mniejsza z tym.
Objął obu chłopców w pasie.
- Przecież tutaj nie chodzi o gadanie, no nie?
Zaśmiał się cicho.
- Chciałbym zobaczyć, co potraficie.
Spojrzał po nich.
Cóż, przecież w końcu po to tu przyszedł, prawda?