To nie było sprawiedliwe. Zostawili go i kazali zamieszkać tymczasowo z wujkiem. Pomysł mu się nie podobał, bo wolaby mieszkać w akademiku jak dotychczas, ale nie, oni wiedzą lepiej, pfi! Odkąd pogorszył się w nauce, to pilnują go coraz bardziej. Czy to jego wina, że jest humanistą i kompletnie nie radzi sobie z przedmiotami ścisłymi? W akademiku mieszkał ze swoim przyjacielem, który pomagał mu czasem z zadaniami domowymi i tłumaczył od czasu do czasu pewne rzeczy, a tutaj... będzie pewnie musiał okropnie się zamęczać, bo wujek uczy matmy. Gorzej chyba trafić nie mógł. Wiedział doskonale, że wybierze studia kompletnie z tym niezwiązane, a jednak wymagali od niego takiej "olbrzymiej" wiedzy i umiejętności w zakresie tej nudnej matematyki czy fizyki. A blee! Miał nadzieję, że tata nie prosił wujka o prywatne nauczanie w domowym zaciszu. To by była totalna katastrofa, na myśl o której zbierało mu się na wymioty.
Podrzucili go pod blok i dalej musiał taszczyć samodzielnie swoją okropnie ciężką, bo wypełnioną książkami w większości, walizkę. Długo to trwało, ale wreszcie udało mu się wnieść ją na górę po tych przeklętych schodach. Usiadł na niej i przetarł łapką swoją śliczną buźkę. Miał być grzeczny, posłuszny i miał po sobie sprzątać. Tak, tak, rady mamusi zapamiętał dokładnie. Tylko, że wujek raczej nie należał do sympatycznych i pewnie wcale nie chciał się nim zajmować. Tak samo jak Ignaś wcale nie chciał do niego trafić. Dobrze, że zabrał swojego pluszka, książki i laptopa. Może wcale nie będzie tak źle?
Wstał i zapukał. Mocno, porządnie i wiele razy, jakby paliło się co najmniej. Zepsuty dzwonek. Czy tak samo zepsuty jak wujek? Swoją drogą nie za wiele o nim wiedział. Mieszkał sam, ale przecież mógł mieć jakąś dziewczynę, prawda? W końcu był już trochę stary.

Rodzina jednak pozostaje rodziną. Wyjechali sobie, podrzucili dzieciaka Cesarowi, chociaż wiedzieli, że jest on homoskeusalistą. Kto normalny podrzuca dojrzewającego, młodego chłopca pod dach nieobliczalnego geja? No nic, czego się nie robi, by pozbyć się dzieciaka i mieć trochę czasu dla siebie? Powiedzieli, że kilka dni, ale Ignace i tak wiedział, że to się przedłuży. W końcu spakowali się tak, jakby co najmniej miesiąc mieli tam spędzić, a on jest tylko nieznośnym problemem. Oczywiście chłopiec nie miał pojęcia o tym, jakie to kochany wujaszek ma preferencje. W jego główce nawet pojawiła się myśl, że będą mogli... ach, wróć, to kompletna głupota, która sobie uświadomił, kiedy tylko przypomniało mu się, jakim wujek jest człowiekiem. Ignaś tak naprawdę był rozpieszczonym trochę dzieckiem, które raz było grzeczne do bólu, a następnego dnia dostawało rogów i diabelskiego ogonka. Nie do końca jeszcze wiedział, na co będzie mógł sobie pozwolić. A może jak będzie niegrzeczny, to przyjadą i go stąd zabiorą? Byłoby super. Z drugiej strony wcale nie uważał się za dzieciaka i czuł, że nie powinien się tak dziecinnie zachowywać,ale to czasami było silniejsze od niego.
Widzi go. Widzi go i dochodzi do wniosku, że jest zimnym jak lód facetem, u którego wcale nie chce być. Żadnego uśmiechu, żadnego pozytywnie poruszonego mięśnia na twarzy. Nic. Brak słów, brak gestów, poza tym jednym, zapraszającym go do środka. A może wcale nie chciał go tu zaprosić? Jest teraz trochę niepewny i grzecznie wchodzi ze swoją walizką. Staje w korytarzu i patrzy na niego, jakby co najmniej był jakimś bogiem. No, Ignaś, do kogo się będziesz modlił? Jak zwykle ma na sobie obcisłe spodnie i za dużą koszulkę z przydługimi rękawami. Jest gorąco i duszono, ale on i tak lubi być zakryty. Choćby najcieńszym materiałem. Teraz łączy swoje łapki i, niepewny dalej, zerka na niego. Mruczy tylko cicho pod nosem jakieś "dzień dobry". Już postanowione. Dopóki się nie zorientuje co i jak, to będzie grzeczny. No chyba, że ten zacznie w niego wciskać matmę.

Jest olbrzymi. Chyba ze dwie głowy wyższy od Ignasia. A może więcej? Tyle zdążył wywnioskować, wpatrując się w niego wielkimi oczkami. Obserwował go tak i robiłby to dalej, gdy ten donośny, męski głos nie wybudziłby go z tego zamyślenia. Drgnął nieznacznie i podążył za nim wzrokiem. Czuł jego potęgę, czuł jego panowanie w tym domu i tylko utwierdzał się w przekonaniu, że łatwo wcale nie będzie. Mimo zapewnień wujka, chłopak ma dziwne wrażenie, że wcale nie zagwarantowano mu bezpieczeństwa. To wujek, rodzina, nie skrzywdzi - chciałoby się powiedzieć, ale jakoś jego myśl nie chcą zaakceptować takiego stanu rzeczy i nie potrafi oprzeć się takiemu dziwnemu wrażeniu, że coś dziwnego się wydarzy.
Trafia do kuchni, zostawiwszy wcześniej swoje rzeczy w korytarzu. Ładnie, choć widać, że mieszka tu facet, który nie przywiązuje większej uwagi do szczegółów. Dziwne, w końcu był matematykiem. W jego dłoni dostrzega piwo. Och, napiłby się, bo w sumie nigdy nie próbował i nawet nie wiedział, jak ono smakowało, ale wie, że i tak nie dostanie.
Kiwa więc główką na soczek, bo czuje, że jakoś dziwnie zaschło mu w gardle.
- Wujku... - zaczyna niepewnie. - Mam nadzieję, że nie jesteś zły za to, że zwalono Ci mnie na głowę. Mógłbym sobie poradzić sam, ale oni... Oni twierdzą inaczej - zaczyna, obserwując, jak ten przygotowuje dla nich napoje.
Oczywiście, że widzi, że facet nie skacze z radości na ten nowy stan rzeczy. Ignaś nie chciałby obwiniać się za to, że wepchnięto go komuś do domu, ale podświadomie czuje, że to własnie jest jego wina i nie ma pojęcia, co z tym zrobić.
No i przez cały czas jest jakiś taki nieswój. Wszystko przez to nowe, obce miejsce. Nie! To wujek. Dlaczego on musi być taki wielki i chłodny? Czuje się przy nim jak ostatnie dziecko, a przecież ma już piętnaście lat. Prawie szesnaście! Nie jest dzieckiem. Czyżby?

Ostatnio edytowany przez Ignaś (2013-05-31 23:25:07)

Podsumowując, tu jest po prostu szaro, nudno i tak zwyczajnie. Nie podoba mu się i chętnie dostarczyłby temu miejsca trochę życia i kolorów, ale jedno spojrzenie na Cesara i zwyczajnie odechciewa się wszystkiego. Pewnie ten gotów jest pokroić go za coś takiego. Polałaby się krew. No i miał chłopiec pamiętać o tym, by się wujkowi nie naprzykrzać i być posłusznym. Zapewne Cesar nie życzyłby sobie chaosu i śladów po dziecku w swoim mieszkaniu. Jakby rzeczywiście gdzieś pojawiłby się pierwiastki i wzroki, to chyba by Ignaś zwariował, a potem uciekł stąd w popłochu. A precz, matmo!
Lubi gadać ten malec. I ludzie, jak ma wytrzymać tyle dni bez porządnego rozmówcy? Ten tu najwyraźniej lubował się w posiadaniu w głębokim mniemaniu tego, co do niego chłopak mówił. A on naiwnie liczył, że będzie dobrze, że się poznają, bo na tym jakoś mu zależało. No i dalej był wielce zainteresowany tym, czy wujek kogoś ma. Przelotnie wpadająca dziewczyna to też jakiś materiał do rozmów. Swoją drogą chyba Cesar nie liczył na nocowanie jednonocnych kochanków, mając dziecko w pokoju obok, prawda? Ciekawe, czy był tego świadom.
- Ale tak mi głupio - mruczy pod nosem, spuszczając główkę w dół.  - Jesteś moim wujkiem przecież, a nie kolegą - zauważa słusznie, obserwując go dosyć ciekawskim spojrzeniem. Musi jak najwięcej zauważyć i przede wszystkim z nim to było tak, że w przypadku obcych, a Cesara nie widział od ładnych paru lat, potrzeba trochę czasu, by się oswoił i rozkręcił. Potem to już powinno być z górki.
Dotyka go jakiś powiew zimna, kiedy słyszy jego słowa. Dochodzi do wniosku, że ten głos byłby całkiem przyjemny, gdyby właściciel mówił milsze rzeczy.
- Zrozumiano - odpowiada posłusznie i zerka na okno. Ściemnia się. Jak dobrze, że jutro sobota. Będzie miał trochę czasu na odnalezienie się w tym wszystkim. Wstaje i idzie po swoją torbę, wciąga ją do salonu, a następnie nachyla się nad nią i zaczyna czegoś szukać. Całkiem nieświadomie eksponuje swój tył wujkowi. No gdzie się podziała ta piżamka? Trafia łapką na maskotkę i stwierdza, że będzie musiał ją chować przed nim, bo zapewne stałaby się ona obiektem wyraźnych kpin. O, będzie dorosły i spróbuje zasnąć bez niej. Tylko tak smutno, kiedy nie ma się do kogo przytulić. No nie, szuka i szuka. Chyba zapomniał piżamy.

On? Ucieleśnieniem tragedii? No tak, widzi w nim teraz Cesar rodzinę, na której się zawiódł i przez którą cierpiał. Tylko ten dzieciak nie jest niczemu winien. To nie on podkładał mu kłody pod nogi. Fakt, ciężko jest czasem patrzeć nam na innych zupełnie neutralnie, kiedy budzą w nas pewne nierozerwalne odczucia i emocje. Chłopak chciałby z nim rozmawiać, ale nie wie o nim absolutnie niczego poza tym, że jest matematykiem i jego wujkiem. No i za przyjacielski tez nie jest. To mieszkanie nie mówi o nim prawie niczego za wyjątkiem tego, iż nie lubi on gromadzić pierdołów i za bogaty to też nie jest. Sam wujek nie próbuje nawiązać rozmowy, bardziej ciepłego kontaktu, więc na co właściwie skazany jest ten chłopak? A, no tak. Niech sobie tam siedzi cicho i grzecznie spełnia polecenia.
Słyszy znowu jego głos, który gwałtownie stawia go do pionu. Przed chwilą panowała cisza, którą przerwało tylko krzątanie się wujka. Teraz stał w drzwiach i oznajmiał mu, jakby to było całkiem wymuszone i niechętne, że śpi tu i tyle. Zero normalnych, ludzkich rozmów. Dlaczego tak go traktuje? Chłopak czuje się z tym źle, choć to lepsze już od nadopiekuńczości.
Wyciąga długą koszulkę i bokserki oraz ręcznik i kosmetyczkę. Nie ma piżamy, to trzeba sobie radzić w inny sposób, choć będzie mu zimno bez długich spodni. Nie spogląda jednak na kołdrę, by sprawdzić, czy jest ciepła. Rusza tylko do łazienki, a tam w spokoju zajmuje prysznic i ma chwilę odprężenia, kiedy to całkiem nie myśli. Woda leci, a on trwa w niebycie i odkrywa, że to całkiem przyjemne. Pół godziny chyba minęło. Opuszcza łazienkę i szykuje sobie posłanie na kanapie. Nie będzie wygodnie, ale jest mały i się całkiem dobrze powinien na niej ulokować. Gasi światło, przykrywa się i wzdycha cichutko. Nie wyjął maskotki i nie zamierza tego robić w strachu przed reakcją wujka. Patrzy w okno i widzi jakieś podejrzane cienie. Odruchowo wzdryga się i zagryza wargę. Chowa główkę pod kołdrą i próbuje zasnąć. Tu jest tak sucho i nieprzyjemnie...

Gdyby ktoś go teraz zapytał, czy ten tydzień był przyjemny, to odpowiedziałby, że koszmarny. Nie dowiedział się o wujku niczego nowego, a z każdą godziną czuł dziwną fascynacje jego osobą coraz mocniej. To dziwne i nie do końca dla niego zrozumiałe. Mężczyzna ten zdawał się być bardzo tajemniczym i nieobliczalnym osobnikiem. W dodatku któregoś dnia doszedł do wniosku Ignaś, że wujek jest bardzo przystojny. Przecież chłopak nie powinien oceniać mężczyzn, a kobiety, prawda? Czasami po prostu nie potrafił oderwać od niego wzroku, ale przez pewien okres czasu nie widział w tym nic aż tak dziwnego. Zwalał wszystko na ciekawość. Dwa razy zdarzyło się, że wstał rano i zaglądał do jego sypialni, by przyjrzeć się, jak spał. Nigdy jednak do niej nie wszedł. Te zdarzenia też usprawiedliwiał ciekawością dotyczącą owego pomieszczenia. Ależ on głupiutki, prawda? Starał się być grzeczny i nie sprawiał problemów. Nawet się sam sobie dziwił, bo przecież zwykle nie potrafił wytrzymać trzech dni bez odwalenia jakiegoś numeru. Tak, wujek nie miał dziewczyny. Z początku zasmuciło go to, ale potem dziwnie stało się zadowalającym faktem. Gubił się w tym wszystkim i czuł się bardzo niepewnie.
Aż w końcu nastaje piątkowe popołudnie. Wrócił ze szkoły, przekąsił coś i teraz przechadza się po mieszkaniu, aż dostrzega uchylone drzwi od łazienki. Słyszy szum wody. Wujek pewnie bierze prysznic i zostawił je takie. Ach. Zbliża się do nich z zamiarem zamknięcia ich, kiedy przez szparę dostrzega jego. Ściany kabiny prysznicowej są przezroczyste i łatwo dostrzec sylwetkę. Zamiera. Otwiera szeroko oczka i zauważa, że wujek się dotyka. Wcale nie wygląda to na to, jakby się pieczałowicie szorował. Ignaś zaciska delikatnie łapki w piąstki i z lekko rozchylonymi usteczkami przygląda mu się. Jest nagi i taki piękny. Momentalnie się rumieni i czuje dziwne ciepło.  Nagle jego obcisłe spodnie stają się niebywale ciasne, ale on tego nie zauważa. Przygląda się dalej i słyszy lekko zagłuszony wodą jęk. Obserwuje wszystko dokładnie, bo nie potrafi się przed tym w żaden sposób powstrzymać. Nie rozumie tego. Boi się tego, co czuje, ale nie przestaje patrzeć. Wkrótce zawstydzony nieczystymi myślami, jakie pojawiają się w jego główce, spuszcza ją w dół i dostrzega, że jest podniecony. Okropnie. Zagryza mocno wargę i szybko ucieka. Wpada do salonu i chowa się pod kołdrę calutki. Szybko zwija swoje ciało w kłębek i mocno zaciska uda. Stara się myśleć o okropnych rzeczach, ale nie potrafi, bo widzi tylko jego i to cudowne, męskie ciało. Czy tak powinno być? Co się stało? Dlaczego teraz? Czy przez niego? Jest przerażony i ma już łezki w oczach. Próbuje przepędzić to dziwne uczucie, ale nie potrafi. W duchu ma nadzieję, że Cesar niczego nie zauważył.

To staje się okropnie uciążliwe. Czuje, że jest rozpalony jak jeszcze nigdy i serduszko bije niebywale szybko. Ciało drży i ściska się samo w sobie jeszcze mocniej. Czy da się jakoś zdusić to uczucie? Chciałby się dotknąć, ale nie wie, czy to jest dobre. Nie, kiedy w jego głowie jest tylko wujek. Powinien czuć coś takiego, patrząc na kobiece wdzięki, a nie... Och! To ponad jego siły.  W kącikach oczek gromadzi się wilgoć i zaciska on je kurczowo. Tak samo jak uda, które obejmuje łapkami. Jest tak podniecony, że to aż boli i naprawdę ma wrażenie, że spróbował już wszystkiego, by się tego pozbyć. Podobno obrzydliwe myśli działały, ale teraz w ogóle nie pomagało.
No i zjawia się on. Ignaś zamiera. Znowu. Cisza i odrobinę nierówny oddech. Gotuje się cały pod tą kołdra, ale mimo to stanowi ona dla niego pewną barierę bezpieczeństwa. Boi się wujka i jednocześnie cieszy się, że przyszedł. To ostatnie jest dla niego tak abstrakcyjnym odczuciem, że ma ochotę się roześmiać. Ten głos przyczynia się do kolejnego drgnięcia w kroczu. Wie, że powinien być posłuszny, ale nie ma pojęcia, jak zareaguje wujek, gdy zobaczy, co się z nim stało. Na pewno wiedział. Wiedział, że Ignaś go podglądał, a mimo to nie zaczyna się na niego wydzierać. Dziwne.
- N-nie mogę - mruczy pod noskiem i chowa całą swoją główkę pod kołdrą. Tym razem nie potrafi być posłuszny i nie zgodzi się potulnie na jego polecenie.
Nie przestaje drżeć, a słone kropelki spływają po jego policzkach. Czuje się okropnie. Jakby zrobił coś bardzo złego i teraz jego ciało go za to karało. Tak bardzo się wstydzi. Już chyba bardziej się nie da.