Też tak na początku myślał. Też nie chciał iść na studia. Miał wrażenie, z to tylko strata czasu, a jego jedynym marzeniem było granie na gitarze. Jednak, po długich namowach zarówno rodziny, jak i znajomych, poszedł na nie. Kierunek? Wybrał coś zupełnie sprzecznego z tym, co chciał robić w życiu - ekonomia. hciał zadowolić niewdzięcznego ojca, który całymi dniami mówił mu tylko o jednym. Dzięki temu, mógł wybrać sobie który uniwersytet chciał. Czemu więc nie na drugim końcu świata? Tak wylądował tutaj. I w sumie, był z tego zadowolony.
Siedział pod drzewem, ignorując wszystkich. Tak naprawdę, słyszał jedynie dźwięk strun, po których wolno przeciągał palcami w jakiejś melancholijnej melodii, tylko sobie znanej. Świat realny przestał dla niego istnieć. Ani dziewczyny, które stały i się przysłuchiwały, naszeptując co pięć sekund między sobą, ani nauczycieli, którzy patrzyli z reprymendą na niedaleko leżącą paczkę papierosów. Teraz były tylko struny. Jednak coś mu nie pasowało. Coś odrywało uwagę...

Palce zatrzymały się w pół chwytu, wytrącone ze swojego świata. Michael został brutalnie znów wrzucony do świata realiów, gdzie na przeciw stała szara rzeczywistość. Jednak nic na to nie mógł poradzić. W końcu, nie mógł zignorować słów, które ktoś pokierował prosto do niego
Ze swoim zwyczajowym brakiem zainteresowania, spojrzał mu prosto w oczy. Przez chwilę patrzył tak, jakby czytał strona po stronie jego życiorys tylko i wyłącznie za pomocą tęczówek długowłosego.
Oparł ręce na gitarze.
- Studiuje.
Na jego twarzy pojawił sie chwilowy grymas.
Gdyby jeszcze mógł studiować cokolwiek innego niż tą przeklętą ekonomię, jego życie byłoby milion razy lepsze. Niestety, nie miał szans na cokolwiek innego.
- A ty?
Spytał tylko i wyłącznie z grzeczności.

Podążył za jego wzrokiem, doskonale je odczytując. Westchnął, a w tym dźwięku dało się wyczuć smutek i gniew jednocześnie.
- Ekonomia.
Odparł tonem, w którym zabrzmiała nutka nienawiści.
Sięgnął po futerał i delikatnie ułożył w jego wnętrzu instrument. Zapiął suwak, i przełożył go sobie przez ramię. Spojrzał na rzednący już tłum przy odbiorach kluczy do akademika.
- Musisz się pospieszyć. Inaczej trafisz tam, gdzie sam Diabeł daje wykłady.
Powiedział z tajemniczą nutką w głosie.
Tak nazywano wydział matematyczno-fizyczny, w którym uczył najbardziej znienawidzony nauczyciel. Jeśli mu podpadłeś chociaż raz, masz pewność, ze na następny rok zostaniesz. Jednak oszczędził tej informacji nowemu. Najlepiej wszystkiego uczyć się samemu, prawda?
Wolno ruszył do stoiska z kluczami. Odwrócił się i, idąc tyłem, spojrzał na niego.
- Choć, trzeba zameldować się w akademikach.

- Studia daje zadowalanie zrzędzących starych.
Mruknął pod nosem. Była to jedna z niewielu wypowiedzi, w których bez specjalnego przysłuchiwania się da się wyczuć gniew i zawiść.
Jednak zaraz nie było p tych emocjach śladu, jakby sie kompletnie rozpłynęły. Na jego twarzy znów pojawił się ten pretensjonalny spokój. Tak samo było, gdy podpisało dokumenty i odebrał klucze. Spojrzał na niego, a w jego oczach coś zabłyszczało.
- Cóż...zobaczymy, co tobie to da. Jednak patrząc w twoje oczy mogę stwierdzić, że to raczej ty powinieneś dawać wykłady.
Odparł tajemniczo i ruszył w stronę akademika.