Informacja o adopcji wstrząsnęła nim tak mocno, ze nadal obijał mu się o uszy głos matki, mimo, że minęło już prawie 3 miesiące. Wciąż słyszał jej smutny głos, jakby się bała, że odrzuci całą swoją rodzinę przez to. Ale Fuyuki taki nie był. Decyzje dotyczące jego były po prostu mu obojętne. Więc, czemu teraz czekał na swojego rzekomego brata?  I czemu w ogóle chciał znaleźć kogokolwiek ze swojej prawdziwej rodziny? Nie miał pojęcia. Może chciał wiedzieć, czemu, po rozwodzie, o którym rozmawiał e swoim prawdziwym ojcem, po prostu go oddali? Może chciał poznać kogoś, z kim naprawdę był związany? Nie wiedział, ale i tak czekał.
Usiadł na schodach teatru, nie wchodząc do środka i czekając na swojego brata. Ciekawił go. Ciągle się zastanawiał, jaki będzie. Czy sie polubią?

Chłopak zaprowadził swojego nowego brata do małej kawiarenki. Fuyuki szybko rozejrzał się i wybrał najbardziej oddalony i wciśnięty w kąt stolik. Nigdy nie lubił siedzieć blisko innych. Wolał być raczej wycofany z życia. Tak samo, jak Ryu, ale tego jeszcze nie wiedział.
Kiedy przyszła kelnerka, pozwolił białowłosemu jako pierwszego zamówić, sam poprosił o to samo. Było mu obojętne, co zjeżdża czy wypija, bardziej interesował go brat.
- Więc, Ryunosuke...ile masz lat? Chodzież do szkoły, pracujesz?
Spytał o chyba najbardziej banalną rzecz.
- Ja skończyłem kilka dni temu 19 lat, obecnie jestem na drugim roku studio ekonomicznych. Pracuje też po szkole jako model fryzjerski mojej siostry i jako asystent w biurze statystycznym.
Odpowiedział przy okazji na własne pytania.
Kiedy kelnerka przyszła, automatycznie zaplacił za całe zamówienie. Przyzwyczajony był do tego, że płacił za swoje, jak się okazało, przybrane siostry. Po odejściu kobiety, Fuyuki wkleił wzrok w chłopaka. Może i było to nie komfortowe, ale taki on już był.
Wskazał palcem swój policzek.
- Masz to od urodzenia czy zrobiło ci się z czasem?
Spytał.
- Mi oko się zmieniło, gdy śmiałem 7 miesięcy. Ponoć.

Ostatnio edytowany przez Fuyuki (2014-08-19 15:02:00)

- Więc tylko rok różnicy...
Powiedział cicho, ze smutkiem.
Fuyuki szybko pochłonął ciastko, na chwile zanurzony w swoich myślach. Jak to możliwe, że tak szybko ich rozdzielili? Przecież...to tylko rok. Czemu go oddal i do adopcji? Czemu nie pozwolili mu być z bratem? Nie wiedział tego, ale wiedział coś innego - że chyba nie chciał poznać swoich biologicznych rodziców.
- Urocze? Cóż...wydaje mi się, ze to raczej obowiązek, niż rozrywka. Wolałem mieszkać na wsi, jednak moje siostry....znaczy...te niby siostry bardzo chcialy mieszkać w mieście. I dlatego tu jestem.
Westchnął
Naprawdę tak uważał. Nigdy nie czuł się dobrze w mieście, wolał otoczenie koni i pola. Jednak, po licznych namowach, spełnił prośbę. Nie chciał w końcu robić problemu większego, niż był potrzebny. W końcu się przyzwyczaił do tego zgiełku.
- Wcześniej byłem przerażony, teraz przywykłem.
Rzucił, mieszając w szklance.
Spojrzał na chłopaka uważnie, z lekkim uśmieszkiem na ustach.
- Mogę dotknąć?
Wskazał na policzek