Panicz zmierzył Sebastiana wzrokiem, po czym uśmiechnął się nieco złośliwie.
- Owszem, mogłem. Ale wolałem, żebyś się trochę ruszył. Może wreszcie udałoby ci się schudnąć?
Zadrwił, przy czym poklepał go lekko po brzuchu, gdy przechodził do salonu. Była to dość zabawna sytuacja, biorąc pod uwagę fakt, że ciało demona jest zawsze w nienagannej formie.
Przez te wszystkie lata sporo się zmieniło. Ciel co prawda nadal był poważny i chłodny, ale teraz pozwalał sobie na drobne uśmieszki. Wiadomo, że kilkaset lat temu byłoby to u niego nie do pomyślenia.
Nie patrzył czy lokaj za nim idzie. On to wiedział, a wręcz był pewien, że Sebastian podąża za nim krok w krok.
- Nudzi mi się ostatnio.
Zaczął swoją codzienną śpiewkę.
Nie do końca wiadomo dlaczego, ale od chwili gdy wkroczyli w XXI wiek ta odzywka stała się ulubionym zdaniem panicza, jak i nowym, codziennym hobby. Oczywiście Sebastian nie miał prawa zaproponować dwa razy tego samego. Był więc zmuszony do wymyślania coraz to nowszych zajęć. Ciekawe jaki będzie jego dzisiejszy pomysł...

- Tak samo jak twoje uwagi, Sebastianie.
Odgryzł mu się, po czym usiadł na dywanie, który był położony na środku salonu. W dawnych czasach mółby za takie coś nawet stracić tytuł szlachecki, ponieważ w XVIII wieku hrabia, siedzący na podłodzę był wręcz nie do pomyślenia. Jednak teraz było dużo więcej swobody, za co Ciel obdarzył ten wiek sympatią.
Nareszcie mógł ubierać się jak chciał - koniec z tymi niewygodnymi pończochami! - mówić co chciał, nie zważywszy na to czy tak przystoi, czy nie i mieszkać gdzie chciał.
Panicz objął swoje kolana ramionami, po czym przeniósł lekko znudzony wzrok na swojego lokaja.
- Owszem, mówiłem. I dlatego czekam aż wreszcie coś wymyślisz. A wiesz jak bardzo nie lubię czekać.
Aby dodatkowo ukazać swoje znudzenie, zaczął ostentacyjnie podwijać i odwijać materiał od swoich pończoch w niebiesko-czarne pasy (jak na avku - urzekły mnie po prostu *.*).
- Może wreszcie będzie to coś ciekawego.

- Gry planszowe?
Co prawda lokaj jeszcze tak do końca tego nie zaproponował, jednak paniczyk nie mógł się powstrzymać przed złośliwym chichotem.
- To było dobre jeszcze w dziewiętnastym wieku, a nie teraz! Z roku na rok jesteś coraz bardziej beznadziejny. Czyżbyś się już starzał?
Tym razem parsknął śmiechem, co było do niego zupełnie niepodobne nawet w nowych czasach. Oczywiście Ciel zdawał sobie sprawę z tego, że służba Sebastiana nadal jest perfekcyjna i nie ma nic do narzucenia, jednak to nie znaczy, że nie może się troszkę z nim podręczyć, prawda?
- I tak nie dostaniesz emerytury.
W oczach panicza zawitały złośliwe iskierki.
W sumie, to jak czasami nad sobą myślał, doszedł do wniosku, że coraz bardziej przypomina Aloisa! Kto jak kto, ale on się z robactwem nie będzie upodabniał! Dlatego też panicz szybko się uspokoił i wlepił wzrok w swoje już poprawione przez lokaja pończochy.
- Więc co na dziś zaplanowałeś?
Zapytał nieco niewyraźnym głosem, ponieważ aktualnie miał położone usta na kolanie.

- Czyżby zmożyła cię już tęsknota?
Zapytał, przenosząc znużone spojrzenie ze swoich pończoch na lokaja.
- Chciałbyś wrócić do tamtych czasów, co nie? Kiedy my wszyscy byliśmy sobą, nie omamieni przez nowoczesne technologie i tą wieczną, codzienną rutynę. Dawniej nienawidziłem urządzać bankietów, teraz z chęcią bym na jakiś poszedł. Jednak w tym wieku uroczyste bale zostały zastąpione dyskotekami.
Westchnął lekko, nadal nie spuszczając wzroku z Sebastiana.
- Poniekąd przyznaję ci rację. Sentyment do starych czasów musi zostać zachowany.
Sam nie wiedział, kiedy ostatnio się tak rozgadał. I, biorąc pod uwagę jego teraźniejsze zachowanie, kiedy mówił w miarę sensownie. Stary Ciel, ten prawdziwy powoli w nim zanikał. Taka cena za długie życie.
- Do emerytury lepiej niech ci się nie spieszy. Przydasz mi się jeszcze.
Uciął krótko, wyraźnie dając znak, że skończył ten temat.
- Na ciebie?! Coś ty, oszalał! Przecież...
Zawiesił się na chwilę, przeznaczając kilka sekund na zebranie myśli. W tym czasie na jego usta zdążył się wkraść nieco podstępny uśmieszek.
- Chociaż... to nie jest zła myśl.
Stwierdził. Oczywiście dobrze wiedział co to wszystko oznacza. Wiedział też, że całą sytuacją bardziej upokorzy siebie niż Sebastiana, jednak stwierdził, że w sumie może być ciekawie. W końcu musi być ten pierwszy raz, nie? XD

Ciel oparł policzek o ramię lokaja. Pozwolił się podnieść bez żadnego problemu, pomimo iż dawniej po prostu nie znosił, kiedy ktoś, ktokolwiek, brał go na ręce. Teraz czasy się zmieniły, tak jak i spojrzenie panicza na co po niektóre sprawy.
- Zapisz mnie później na którąś z list. Obojętnie którą.
Powiedział, mając na myśli oczywiście przyjęcie. Wolał powiadomić lokaja teraz, a nie w najmniej odpowiednim do tego momencie.
Panicz objął Sebastiana rękami za szyję, żeby nie stracić równowagi. Rozmyślał. Czy on naprawdę tego chciał? Cóż... trudno mu było odpowiedzieć, ponieważ sam nie był tego pewien. Jednak, mimo wszystkich zmian, stary upór nadal w nim pozostał. Już rozkazał, a więc teraz rozkazu nie cofnie. Nie wiedział czy naprawdę miał ochotę to zrobić, ale szczerze nie wiedział również, czy na pewno chciał odwołać to polecenie. W tej chwili czuł się, jakby ktoś ustawił go na pozycji "szach". Nie był dokońca pewien swojego zagrania, dlatego też milczał, czekając na kolejny ruch ze strony lokaja.

- Obojętnie.
Odpowiedział cierpko, zawieszając wzrok na obrazach, które mijali. Bankiet to bankiet. Wszystko jedno jaki, byle był. Więc po co robić sobie więcej problemów i dyskutować o tym? Koniec tematu i tyle.
Im bliżej sypialni się znajdowali, tym bardziej Ciel się... denerwował? Tak, to prawda. Zdenerwowanie nie pasowało do zarysu jego postaci, jednak należy pamiętać, że tak czy siak to w końcu jeszcze dziecko. Może i bezczelne i aroganckie, ale nadal dziecko. A to, co zaraz zamierzał zrobić, z całą pewnością nie nalezy do dzięcięcych zabaw. Jednak nie mylmy zdenerwowania z czym innym. To, że panicz czuł się niepewnie, nie znaczyło od razu, że się bał. On sie nie boi.
Kiedy tylko poczuł chłód pościeli na skórze, skierował wzrok na swojego lokaja.
- Jestem świadomy tego co robię, Sebastianie.
Odpowiedział chłodno, nieco urażony. Lokaj cały czas powtarzał to samo zdanie, ubierając je tylko w inne słowa. Za każdym razem jednak sens pytania brzmiał: "czy jesteś pewien, że wiesz co robisz"? Ciel nie był głupi. Zdawał sobie sprawę, że w tej chwili praktycznie walczy z ogniem. Jednak nie da się pokonać drugi raz tak łatwo.
Rozsiadł się na łóżku, patrząc Sebastianowi w oczy.
- Na co niby czekasz? Rób, co do ciebie należy.
Powiedział zniecierpliwiony i machnął ponaglająco ręką na Sebastiana.

Z każdą sekundą jego zdenerwowanie wzrastało. Nie chciał tego. Czemu nie mógł być obojętny i opanowany jak zawsze? Dlaczego tym razem tak się denerwował? I jeszcze to wyczekiwanie. Jakby Sebastian nie mógł zrobić wszystkiego za jednym razem. Oczywiście nie zdawał sobie sprawy z tego, że nic nie wydarzy się "od tak". Skąd miał wiedzieć, że należy go przed faktem dobrze przygotować? Jednak Sebastian wiedział i to w zupełności wystarczyło. Panicz przymknął oczy, pozwalając lokajowi bez żadnych przeszkód się rozebrać. Myśli skupił na jego smukłych palcach, drażniących wrażliwą skórę. Chciał się do tego przyznać czy też nie, ale było mu naprawdę przyjemnie. Oplótł Sebastiana nogami, kiedy znalazł się na jego kolanach. Jedak kolejnego ruchu demona nie przewidział. Nagle został pocałowany z zaskoczenia. Niezbyt zadowolony, próbował go odepchnąć, ale Sebastian okazał się silniejszy. Rozkaz rozkazem, ale o całowaniu nie było w nim mowy! Młody hrabia nie był jednak w stanie zbyt długo się opierać. Powoli zaczął ulegać tylko po to, by w końcu odwzajemnić pocałunek demona.