Co go podkusiło....po jaką cholerę wtedy szedł z tym klientem. Kto by pomyślał, ze wkręci go w coś takiego... Niestety, chłopak nie potrafił cofnąć czasu. Utknął w durnowatym programie. Czemu sie nie wycofał? Zaproponowano mu sporo pieniędzy - a były mu one potrzebne. Jak to mówią, niektórzy za pieniądze zrobią wszystko. Chłopak należał do tej grupy. Niestety.
Był już późny wieczór, kiedy stanął przed drzwiami wskazanego pokoju. Pierwszy. Oprócz swojej zwyczajowej torby nie miał nic innego ze sobą. Szybko, jakby z lękiem, przeszedł przez salon, prosto do sypialni. Po dokładnym obejrzeniu wszystkiego, usadowił się na jednym z łóżek. Drżał. Czemu? Odpowiedź była prosta. W końcu jego choroba nie należała do zbyt łatwych. Bał się, ze może się to dla niego skończyć tragicznie. W końcu, nie będzie spał w szafie, prawda? Co do tego chłopak nie miał żadnych wątpliwości. Liczył tylko, ze jego współlokator na ten tydzień nie będzie od niego oczekiwał cudów. No i nie będzie mu przeszkadzał tryb nocny jego życia. I on sam.

Z drżeniem obserwował chłopaka. Cóż mógł poradzić. Z reguły unikał wszystkich jak się dało. Jednak to było wyjątkowe zadanie. Przez cały tydzień musiał tu być. Przyprawiało go to trochę o zawroty głowy, jednak próbował się jakoś trzymać. Pogłośnił muzykę w słuchawkach, zagłuszając wszystko, co by powiedział do niego współlokator. Jednak nie oznaczało to tego, że nie będzie wiedział, co się dzieje. W końcu, przez te wszystkie lata nauczył się czytać z samego ruchy warg.
Patrzył na poczynania gościa. On postanowił wszystko nadal trzymać w swojej torbie. W ten sposób czuł się jakoś tak...bezpieczniej? Tak, to było dobre określenie. Dzięki temu mógł zawsze uciec, niczego nie tracąc.
Gdy tamten się odezwał, Yue wstał. W końcu, pochodził z porządnej rodziny i wiedział, co wypada, a co nie. Jednak słuchawki nadal pozostały na jego głowie.
- Yue.
Odparł z lekkim drżeniem rąk.

- Ktoś mi za to zapłaci.
Mruknął.
Nie lubił mówić. Nie cierpiał. Zawsze budziło to w nim irracjonalny lek. Może to przez wydarzenia z przeszłości...może dlatego, ze ON wiecznie mówił...tak czy siak, Yue czuł się coraz gorzej z każdym wypowiedzianym słowem. Na szczęście, ukrył wszytko pod pokerową twarzą, na której widniała tylko obojętność. W końcu, nie mógł się przyznać do wszystkiego. Chyba, ze ten o to go zapyta. Brzydził się kłamstwem, stad tez zawsze odpowiadał zgodnie z prawdą, tak jak teraz.
Zebrał się w sobie i spojrzał na niego. Zdjął z uszy słuchawki i wyprostował się nieco.
- Co do naszego wspólnego życia przez ten tydzień, ot mam tylko jedną zasadę - prowadzę nocny tryb życia, a za dnia w sypialni musza być szczelnie zasłonięte okna. Jestem poważnie chory na światło słoneczne i mogłoby mnie to przeoczenie zabić. Chciałbym, byś to zaakceptował i się do tego dostosował, a ja ze swojej strony będę przestrzegać każdej zasady, którą sobie wymyślisz.
Była to najdłuższa wypowiedź od wielu lat.