Hikaro jechał windą, przeglądając playliste swojego Ipoda. Niemal automatycznie wysiadł i podszedł do jedynych drzwi na piętrze. Pchnął je bokiem i, nie przestając śledzić wzrokiem utworów, usiadł na łóżku. Zachowywał się, jakby był u siebie. Z resztą, co się dziwić - przynajmniej raz w tygodniu tu lądował. Miał nawet kartę stałego klienta! Śmiechu warte. Jednak takim jak on nie jest łatwo w życiu. Eh...
Westchnął cicho, nie mogąc odnaleźć ulubionego utworu. Wolno wyjął z uszu słuchawki i schował sprzed do kieszeni. Dopiero wtedy zaszczycił chłopaka spojrzeniem swoich zmęczonych oczu. Jego ręka automatycznie powędrowała do łańcuszzka między uchem a ustami i zaczął się nim bawić.
- Strasznie drogo się cenisz a patrząc po twoich filmach, nie jest wart nawet jednej trzeciej.
W przetłumaczeniu znaczyło to coś jak "część".
Brzydkim nawykiem Kagamiego było mówienie prosto w oczy tego, co akurat ślina na język przyniosła. Była to jedna z wielu rzeczy, jakie spowodowały jego dzisiejsze przyjście. Brak stałego partnera jest dobijający.
Poprawił dekolt bluzki, przez co zaczął wystawać kawałek jego tatuażu.
- Masz coś do zaproponowania, czym mnie nie znudzisz?

- Chwila słabości.
Mruknął bez żadnego zażenowania.
- Przy moich upodobaniach trudno mi znaleźć stałego partnera. Przekonasz się o tym niedługo
Ta...jest też dyskretny jak wiertarka udarowa. Cóż, cały on - uosobienie osoby, której nie chcesz znać. Takie smutne życie z Hikaro.
- Łańcuszek nie, ale kolczyk nieznośnie bolał ostatnią dziwkę na twoim miejscu.
Zaśmiał się kpiąco, odsuwając go w połowie pocałunku.
Nie ma to jak wspomnienia...sprzed tygodnia. Cóż...dopiero co wracał z klubu nocnego, więc postarał się. Ubrał wszystkie kolczyki....a jego "ukochany" cierpiał po tym przez następny tydzień. Ups, tak mi przykro, że aż wcale. Z resztą....on lubił być sadystą, więc nawet był zadowolony z efektu. Co mu szkodzi to, czy jakiś idiota ma zbyt ciasne wejście? Dziwki powinny być na takie rzeczy gotowe.
- Więc? Co mi ciekawego pokażesz, jeśli w ogóle potrafisz.

Hikaro zmierzył go lodowa tym spojrzeniem.
- Naśmiewasz się ze mnie?
Zmrużył oczy.
Można powiedzieć, że niewiele ruszało chłopaka. Można go było obrażać, popychacz i wiele innych, ale naśmiewanie się przelewało czarę. Był to jego uraz z dzieciństwa, po ojcu, który bardziej od syna kochał wyśmiewanie go przy obcych i rodzinie. Może między innymi to był powód jego dziwactwa, jego zamknięcia w sobie. Cóż, o to by trzeba było pytać jego.
- Szczerze? Myślę, że jesteś taki, jak każdy - tak samo przeciętny, tak samo nudny. Nawet twoje ruchy, zapewne wypracowane do perfekcji, są bardziej lub mniej podobne. Prostytucja nie różni się za bardzo między poszczególnymi osobami.
Ciągnął swój monolog, bawiąc się wisiorkiem.
- Musiał byś się naprawdę postarać, by mnie zaskoczyć. Jestem...hm, dość dobrze rozpoznany w temacie.
Rzucił z kwaśnym uśmiechem.

Ostatnio edytowany przez Hikaro Kagami (2014-03-30 20:26:05)

Nadal mrużył oczy, patrząc na niego. Jakoś mu nie wierzył, a że z natury rzadko komu wierzył, jego podejrzliwość kazała mu wzmóc czujność. Tak więc, udając pozorny stan znudzenia, nadal pozostawał czujny.
- Dawanie się przelecieć kompletnie nieznanym osobą uważasz za zabawę? Nazywasz aktorstwem perfidne leczenie pod kimś? To chyba twój światopogląd trzeba zmienić.
Rzucił z kpiącym uśmieszkiem.
Eh...tak, cały Hikaro. Powie ci najgorszą prawdę prosto w oczy a potem spyta się, czy kupisz mu cukierka. W ogóle bez wyczucia. Jednak człowiek z czasem się zmienia, prawda? Miejmy nadzieję, że i w tym wypadku tak się stanie szybciej czy później, inaczej słabo widać jego przyszłość między ludźmi.
- Dość szybko sięgnąłeś po koło ratunkowe. No dalej, pokaż, co masz.

- Wartość twoich filmów jest na dnie Morza Kaspijskiego.
Mruknął oglądając swoje paznokcie.
Co chcial wlasciwie osiągnąć? Tego pewnie nawet on nie wie. Moze chcial poznać jego granice? Albo zobaczyć, jak bardzo da się nim pomiatac. Może czekal na jakiś dreszczyk, na krzyki i krew? Z takimi jak on nigdy nic nie wiadomo. Najlepiej ob stawiać od razu najgorsze.
Zmruzyl oczy, poświęcając mu swoje spojrzenie. Wolno wstal z lozka i podszedl do chlopaka stojącego przy szafie, stając tak blisko niego, ze bez problemu mogl poczuć ruch jego klatki piersiowej na plecach. Byl wyższy o polowe glowy. Przebiegł leniwie palcami po jego kręgosłupie, czekając na dreszcz.
- Mogles ubrać cos ciekawszego. Pokojówki są przereklamowane. Wole uczennice.
Rzucil niskim glosem z ustami blisko jego ucha.
Czul, ze chce go sprowokować. Byl za bardzo doświadczony na takie zachowania. Zawsze wiedzial, co się święci, zanim drugi dokonczyl swój plan. Taki dar. I przekleństwo. Wystarczylo mu tylko kilka przypadkowych slow, kilka zachowań i potrafil przejrzeć czlowieka

- Mówiłem. Jak dla mnie uczennice są najlepsze.
Mruknął.
Patrząc na niego mogłoby się wydawać, że zabiegi Haru na niego kompletnie nie działają. Było to jednak skrzętnie kłamstwo Hikaro. Po prostu ukrywał swoje reakcje. Lubił patrzeć, jak partnera to flustruje. Dzięki temu podbudowywal swoje przerośnięte ego.
Odsunął się o krok i usiadł na niskiej komodzie.
- Oczywiście przebierasz się tu.
Wskazał palcem pokój.
Nie ukrywając, chłopak był okropnym perwersem. Nic nie można było na to poradzić, wiele osób próbowało. Jednak ujarzmienie go nie było takie proste, jak wszyscy myśleli. Był trochę jak pantera w klatce - daj jej palec, a od gryzie całą rękę. Wystarczy mu pokazać choć część swojej bezwstydności a on ją wykorzysta do ostatniej kropli.
- Tylko nie kaz czekać. Nie lubię się nudzić

Choć cały zabieg z przebieraniem był naprawdę intrygujący, wydawać by się mogło, że spłynął po Hikaro jak woda po kaczce. Jednak tak naprawdę po prostu dobrze ND sobą panował, by nie zadowolić swojej ofiary. W końcu, jeśli poczuje się ona zbyt pewnie, mogłaby zacząć atakować, prawda? A co jak co, ale tego nie chciał.
Kiedy zawiązano mu oczy, westchnął cicho. Nie lubił tarcic kontroli a utrata wzroku, nawet chwilowa, właśnie tym była. Źle się z tym czuł, jednak grzecznie wyczekał, aż została mu udzielona zgoda na zdjęcie prowizorycznej opaski. Automatycznie spojrzał na Haru oceniającym wzrokiem. I musiał przyznać, że skąpy, szkolny mundurek mu naprawdę pasował. Chłopak wolno do niego podszedł i niby od niechcenia zaczął się bawić rąbkiem jego spódniczki.
- I co dalej? Jestem ciekawe, co mi pokażesz.
Rzucił, wydając ręce pod spódniczkę,
Musnął palcami jego uda, mając najbardziej obojętną minę tego wieczoru. Nucąc pod nosem nieznana melodię, drażni się z chłopakiem, przyswajać ręce bardzo blisko jego męskości, Porto tylko, by sekundę później uciec dłońmi w dół.

Ostatnio edytowany przez Hikaro Kagami (2014-04-27 02:15:53)