Michael wolno wracal do akademika. Nie spieszylo mu sie. Wolal zostać na dworze, ale wiedzial, ze noce sa juz zbyt chlodne by spac na lawce w parku. Czy chcial by nie chcial, musial  . Mijajac szkole zauwazyl na boisku ruch. Skierował sie z dziedzinca w strone ogrodzenia, nieco zaintrygowany. Stanal przy siatce i ogladal wytrwalego biegacza. Poprawil gitare na plecach i szybko przeszedl przez plot. Zatrzyma sie przy lawce i zerknal na chlopaka.
- Nie wiem, czy jestes swiadom, ale jesli nie znikniesz z boiska do 19, a jest za pietnascie, to moga ci wlepic dodatkowe godziny.
Rzucil nieco lakonicznym tonem

Michael przysiadł na ławce obok niego, popijając sok z kartonika. Może to było dziecinne, ale innych smaków nie trawił. Każdy ma jakieś swoje małe dziwactwa. On posiadał pijanie jak małe dziecko, kto inny nie mógł mieć nie poparowanych skarpetek - proste i logiczne. Ale nie o to tu teraz chodziło. Chłopak skierował wzrok na młodszego kolegę.
- Więc to ty jesteś nowym nabytkiem naszej szkoły? Ponoć jesteś świetnym biegaczem. Nie wyglądasz jednak na zwycięzce.
Rzucił.
Nigdy nie był zbyt miły i grzeczny. Może dlatego, że nie potrafił trzymać czasem języka za zębami. Zwłaszcza po alkoholu, który dało sie od niego czuć. Choć chłopak nie był pijany - w końcu kto się upija po jednym piwie - to i tak zmienił mu się nieco charakter. Dziwne, prawda?
- Tak czy siak, lepiej się stąd zmywać. Zwłaszcza, że idzie pan ochroniarz.
Wskazał ciemną postać biegnącą z budynku szkoły.

Spojrzal na chlopaka i westchnal cicho. Dziwnie czul sie, gdy ludzie mowili jego prawdy zyciowe. Bylo to odrobine nienaturalne. Zwlaszcza, ze on sam wiedzial, jak te prawdy wygladaly. Ale nie o tym teraz mowa, prawda? Teraz najwazniejsze bylo to, ze ochroniarz byl coraz blizej! Mike szybko podszedl do siatki ochronnej' przelozyl nogi przez ogrodzenie i usmiechnal sie do niego.
- Teoretycznie nic, ale jesli poskarzy sie dyrektorce to juz po nas.
Rzucil, zeskakujac z plotu.
Jak gdyby nigdy nic, poprawil gitare na plecach i szedl wolno w strone akademika. Chlopak generalnie mial gdzies, czy go zamkna gdzies, czy nie. Jednak mogli mu zabrac gitare, a tego by nie przezyl. Michael bez muzyki po prostu by umarl. To bylby jego koniec.
- Radze ci ze mna pojsc

- Michael Jonson, choć rzadko kto tak do mnie mówi. Z reguły jestem tym "to tak zajebiście gra na gitarze".
Mruknął, spychając ręce do kieszeni.
- A ty?
Spytał, odwracając się do niego i idąc tyłem.
Przyglądał się mu, zastanawiając, czy za pamięta jego imię. Miał do takich osób szacunek. Na początku roku wiele osób pytało się, jak się nazywa, jednak teraz zawsze był "tym od gitary". Pewnie każdego innego by to ruszał o, jednak on miał to gdzieś. Póki nikt się nie przywala i nie obraża jego gry, może nie pamiętać jego imienia.
Spojrzał przez ramię na akademik i westchnął ciężko. Nie za bardzo chciał iść do swojego pokoju i spotkać się z apodyktyczny sąsiadem, który zawsze się krzywi, gdy gra.
- Masz współlokatora?
Spytał z pozoru obojętnie.

- O to się nie martw, mam pewne zdolności. Coś jak kot, rozumiesz.
Uniósł lekko kąciki ust.
- Czy ja wiem? Wszystko zależy od słuchacza. I od granej muzyki. Ja jestem tylko istrumentem zlewającym się z gitarą. To wszystko.
Wzruszył ramionami.
Naprawdę nie uważał się za wirtuoza. On był narzędziem pośredniczącym. To gitara wydobywała z siebie dźwięki, jego palce i głos ją tylko od czasu do czasu wspomagały. To wszystko. Każdy człowiek potrafi się nauczyć grać, więc kim on był wśród nich wszystkich? Zaledwie kroplą w morzu.
- Z moich obserwacji wynika, że całkiem, całkiem. Jestem tu drugi rok, więc wiem to i owo.
Rzucił' odwracając się.
Przez chwilę milczał, aż doszedł do akademika. Spojrzał w stronę odnogi korytarza, która prowadziła do jego pokoju.
- A nie chciał byś mnie przekimać?

Chłopak przez chwile patrzył na swojego rozmówcę, słuchając tylko jego wywodu. Na jego twarzy zawitał delikatny uśmiech, który złagodził jego wyraz twarzy. Przestał wyglądać na zburzonego, tak jakby jego słowa zapaliły światło w jego głowie. Przez jeden moment wyglądał naprawdę imponująco. Potem jednak światło znowu zgasło, a Mike odwrócił wzrok.
- Byłbym ci naprawę wdzięczny za to. Mój współlokator jest naprawdę nie do życia. Chyba zaczął sezon godowy.
Ściągnął gniewnie brwi.
To było naprawdę okropne. Tona ubrań nachlanych lasek wszędzie, porozwalane rzeczy i jeszcze jego humorki. Ugh...okropieństwo. Dlatego zgoda Yukiego naprawdę go ucieszyła.

[ZT]