oki ^-^

Siedział w szatni od jakiegoś czasu wpatrując się w stare zdjęcie z dzieciństwa. Wygrana sztafeta, wspólne pływanie... Wspomnienia, które powracały przy każdej możliwej okazji, niosąc za sobą to dziwne, puste uczucie. To głupie. Sam nie wiedział dlaczego jeszcze nosi ze sobą to zdjęcie. Puchar "wyrzucił", oddając go reszcie drużyny, więc czemu nie mógł zrobić tego samego z fotografią? A no właśnie... nie mógł. Coś go nadal z nią wiązało. Może fakt, że jest ona ostatnią pamiątką po wyburzonym basenie publicznym? Nie. Tu raczej nie chodzi o zlikwidowany basen, ale o drużynę. I o Haru.
A teraz? Teraz oni kontynuują wspólne pływanie, a Rin pnie się coraz wyżej, idąc w stronę występowania na Igrzyskach Olimpijskich. Jednak nadal czegoś mu brakowało. Coś go nadal ciągnęło w dół. I jeśli się nie przesłyszał, to coś właśnie wskoczyło do wody.
- Skąd wiedziałem, że tu przyjdziesz...
Zjawił się nad basenem, obserwując jak przyjaciel unosi się na wodzie. Właśnie... czy oni nadal byli przyjaciółmi?

Kucnął przy brzegu basenu i wpatrzył się w swoje odbicie. Delikatny zapach świeżo wsypanego chloru uderzył go po twarzy. Co się dziwić, w końcu jest już wieczór, a chemikalia wsypują po zakończeniu zajęć i treningów. Dlatego też nauczyciele nie radzą wchodzić do wody po zamknięciu sali. Ale Rin dobrze znał Harukiego i wiedział, że tak wielka pokusa jak cały basen tylko dla siebie jest dla niego zbyt wielka.
Kiedy dokładniej przyjrzał się gładkiej tafli, dostrzegł zamazaną sylwetkę przyjaciela, która również odbijała się w wodzie. Ehh... czasami chętnie wróciłby do tych czasów, kiedy byli jeszcze dziećmi. Kiedy nic przykrego się nie wydarzyło. A teraz? Ich przyjaźń praktycznie wisiała na włosku, tak samo jak jego aspiracje i plany na przyszłość.
- Zasiedziałem się w szatni po treningu. Kiedy usłyszałem, że ktoś wskoczył do wody, przyszedłem zobaczyć.
Odpowiedział, patrząc się na niego.
Z jakiegoś powodu wiedział, że to właśnie Haru przyszedł na basen. Ale z jakiego... Cóż, to widocznie pozostanie tajemnicą, której nawet on nie odgadnie.
Ostatnio nie mógł się skupić. Coraz częściej tu przychodził, przesiadywał całe noce w szatni, nie mógł spać w aademiku. Czyżby czekał właśnie na niego? Nie... to przecież absurd!

Ostatnio edytowany przez Rin Matsuoka (2013-07-31 01:15:51)

Propozycja Harukiego mocno go zaskoczyła. Mieli znowu pływać? Tak... razem? Ile razy on próbował go do tego nakłaniać! Za każdym razem spotykał się z odmową, a teraz jak gdyby nigdy nic chłopak proponował mu pływanie. Tyle, że była mała różnica. On zawsze wyzywał go na wyścigi, teraz dostał propozycje dosłownego "wymoczenia tyłka". Rin miał dziwne przeczucie, że przyjaciel bezcelowo tej propozycji nie rzucił. Pytanie tylko - co takiego chciał osiągnąć?
Chłopak wstał z kucek i podszedł do niego tak, że był teraz naprzeciwko niego. Bez chwili zawahania patrzył mu prosto w oczy.
- A czy ty przypadkiem nie pływasz sam?
Rzucił nieco chłodniej niż zamierzał.
Wyglądało na to, że Haru próbował w jakiś sposób odbudować ich przyjaźń. A Rina ten pomysł z pewnej perspektywy cieszył. Jednak nie okazywał tego zbytnio.
Chciał być większy, silniejszy. Nigdy nie potrafił zaakceptować siebie takim, jakim był. Ciągle pragnie więcej i więcej. Nie chce zaglądać w przeszłość, oznaczałoby to tylko upadek. Jednak z jakiegoś powodu nie mógł zapomnieć o Harukim.

Co prawda zawsze dążył do tego, aby rywalizować w basenie z przyjacielem na każdym kroku, jednak jeśli wszystko miałoby zostać potraktowane zupełnie szczerze, to okazałoby się, że Rin tak naprawdę chciał tylko znaleźć się z nim w wodzie. I popływać. A teraz nadarzyła się do tego wprost idealna okazja. Na dodatek chłopak nie musiał ponownie się poniżać i pytać, ponieważ tym razem Haruki zaproponował to sam. A skoro już o tym mowa, to Rina nieco zaskoczyła ta propozycja.
Nie zastanawiał się dłużej, zwyczajnie zdjął ubranie i odwiesił je na oparcie krzesła na trybunach. Jak się okazało, on też miał na sobie kąpielówki. Nie chciało mu się ich przebierać po treningu, dlatego były jeszcze nieco wilgotne. Ale to przecież i tak nie miało różnicy - i tak zaraz będzie w wodzie!
Kiedy ściągał bluzę, z kieszeni wysunął mu się breloczek z wystruganym z drewna Iwatobisiem - maskotką drużyny pływackiej Haru. Pozwolił sobie jednego wziąć i od tamtej pory wszędzie go ze sobą nosił. Nie wiadomo co nim kierowało, kiedy to robił. Prawdopodobnie nawet on tego nie wiedział. Ukradkiem schował figurkę głębiej w kieszeń bluzy z cichą nadzieją, że Haru niczego nie zauważy, po czym wskoczył do wody.

Ostatnio edytowany przez Rin Matsuoka (2013-08-01 23:51:39)

Wynurzył się, biorąc oddech.
- Robiłem to, po co tam pojechałem. Pływałem.
Odpowiedział wzruszając lekko ramionami. Jednak tak naprawdę w środku był mocno zaskoczony. Po co Haru go o to pyta? Dlaczego teraz? Skąd ten nagły pomysł na wspólne "pływanie"? O co mu może chodzić, do cholery jasnej?! Rina te wszystkie pytania strasznie irytowały i z pewnością nie będą dawały mu spać przez kilka kolejnych nocy. No bo, znając jego upór, łatwo się było domyśleć, że chłopak sam się go o to wszystko nie zapyta za żadne skarby! Taki był z niego osioł i tyle.
Nie tracąc czasu na nic, zanurzył się pod wodę i przepłynął basen wzdłuż. Drugą długość pokonał już na powierzchni. Jednak szybko stwierdził, że samemu to wszystko nie ma sensu, dlatego podpłynął do Harukiego i...  no pewnie, że nie zapytał! Liczył na to, że chłopak sam wpadnie na to o co mu może chodzić.
Rin chciał, żeby było tak jak dawniej. Szczerze marzył, aby stare czasy wróciły. Jednak nie wiadomo ile dobrych chęci w to włoży, nigdy nie udaje mu się przemóc. Gdy widzi Haru włącza się w nim jakaś blokada. Tak szczerze to było nawet nieco dziwne. W końcu Haruki to też człowiek, a nie jakieś bóstwo. W takim razie dlaczego gdy jest blisko, nigdy nie wie co powiedzieć, dopóki ktoś go o coś nie zapyta? Nic z tego nie rozumiał.
Chłopak nie był jednak głupi i wiedział doskonale, że udzielona odpowiedź nie usatysfakcjonuje przyjaciela. Dlatego też westchnął przeciągle i zapytał:
- Co dokładniej chcesz wiedzieć?

XD

Cóż powiedzieć... Rin był bardzo zaskoczony słowami Haru. Co się z nim dzieje? Przecież nigdy się tak nie zachowywał! Jeszcze bardziej zaskakująca okazała się jednak jego ucieczka na drugi koniec basenu. Wstydził się tego co powiedział?  Nie chciał tego mówić, to było pewne. Ale...dlaczego? Ech, Rin czemu musisz być taki głupi?!
Westchnął ciężko i szybko dołączył do przyjaciela. Właśnie... czy oni nadal byli przyjaciółmi? W końcu teraz zależy mu tylko i wyłącznie na pokonaniu Harukiego. Więc co ma do tego przyjaźń? Na szczęście przynajmniej jemu udawało się ukryć część swoich emocji.
Chwycił się barierki i stanął w taki sposób, że mógł patrzeć bezpośrednio na niego.
- Dlaczego Australia? Bo prestiż. Nie kraj, nie ludzie, tylko prestiż, jasne?
Westchnął jeszcze raz, zawieszając wzrok gdzieś ponad głową Haru. Czemu ta rozmowa była taka krępująca? No i czemu ma miejsce akurat w basenie?!
Kiedy dotarły do niego ostatnie słowa chłopaka, był w szoku. I gdyby nie jego charakterek, prawdopodobnie by zaniemówił. A więc Haru za nim tęsknił? Też coś...! Nie.. nawet o tym nie myśl!
Nieco podirytowany Rin podpłynął tak blisko przyjaciela, jak tylko się dało.
- Powiedzi mi... o co ci chodzi, co?
Zapytał, licząc na sensowną odpowiedź, która wreszcie wyjaśni dziwne zachowanie przyjaciela.

Dlaczego tak naprawdę wyjechał? Cóż... nie zdawał sobie do końca z tego sprawy, ale to przez Haru. Już w podstawówce, kiedy wszyscy zaczęli dojrzewać, Rin nie mógł spokojnie wysiedzieć na tyłku obok przyjaciela. W jego obecności czuł się dziwnie. Czuł, że go lubi i że mu na nim zależy. Nie rozumiał swoich uczuć. W końcu nic dziwnego, był wtedy jeszcze dzieckiem. Ba! Nawet teraz nie wie co czuje do przyjaciela. Tak czy siak wstydził się tego i bardzo się bał, że którykolwiek z chłopaków to zauważy. A wtedy wszyscy zaczną się z niego śmiać, Haru nie będzie chciał z nim rozmawiać i w rezultacie zostanie wyrzucony z drużyny. No i wyjechał. Po kilku latach stwierdził jednak, że to posunięcie było jedną, wielką dziecinadą. Nie ważne co by zrobił, nie ważne jak daleko by uciekł, nigdy nie uwolni się od Haru. Chłopak będzie z nim już zawsze, w jego myślach i... snach. CO SIĘ Z NIM DZIAŁO, DO JASNEJ CHOLERY?!
Prosił o sensowną odpowiedź i takową dostał. Jednak szybko stwierdził, że wyjaśniała ona aż za dużo. Był zaskoczony, kiedy Haru z własnej woli wyszedł z wody i jak łatwo się domyśleć, szybko poszedł w jego ślady.
- Zaczekaj!
Krzyknął, biegnąc za nim. Zaraz, zaraz... dlaczego on to robił? Z resztą nie ważne, robił i już. Nie czas teraz na myślenie. Jak się po chwili okazało, owe myślenie przerwało nagłe stracenie gruntu pod nogami. Dlaczego? Cóż... wyjaśnijmy to w jak najłatwiejszy sposób. Kiedy Haru wychodził z wody, był mokry. Rin biegł za nim boso i w rezultacie poślizgnął się na posadzce. Jakby tego było mało, był na tyle blisko przyjaciela, że upadł prosto na niego, przygwożdżając go swoim ciałem do płytek.