Nienawidził tego. Miasto, samochody, smród spalin i ten wieczny hałas ! Jednak wiadomo, że każdy czasami powinien wyjść z domu i ruszyć w świat. Chociażby właśnie do miasta. Mimo iż już sto razy bardziej wolałby leżeć teraz na puchatym dywaniku w swojej przyczepie, raczyć się świeżym mlekiem i słuchać śpiewu ptaków, zamieszkujących niewielki lasek, nie mógł już wytrzymać. Zwyczajnie mu się nudziło.
Wszystkie swoje książki przeczytał kilkadziesiąt razy, miał już nawet dość przesuwania palcem po ukochanym atlasie. Kiedyś wyruszy w podróż dookoła świata i wtedy dopiero tym wszystkim niedowiarkom zrobi się łyso ! Kto się śmieje, ten się śmieje ostatni - jak to mówią.
Co robił aktualnie ? Póki co w planach miał przejść się tylko do sklepiku po coś słodkiego, ale jego uwagę zwrócił balkon. Albo inaczej - przyjemnie nagrzany balkon, co (jak dobrze wiadomo) dla prawdziwego kociaka było nie lada pokusą ! Tak więc czmychnął w krzaki i kiedy upewnił się, że nikt go nie widzi, przybrał kocią postać.
Nie minęły dwie minuty, a on już wspinał się po rynnie, by potem zwinnie balansować na poręczy balkonowej. Niespodziewanie drzwi się otworzyły i jego kocie, niebieskie oczęta napotkały na swojej drodzę jakiegoś mężczyznę.

Wpatrywał się w niego swoimi kocimi oczami i szczerze nie zauważył w nim złego człowieka. Zwierzęta zazwyczaj mają swoją małą intuicję, która podpowiada im czy warto zostać i zaspokoić swoją wrodzoną ciekawość, czy lepiej brać nogi za pas i uciekać jak najdalej, póki łapki są jeszcze w stanie biec. Oczywiście metoda z wewnętrznym głosikiem nie zawsze się sprawdzała, dlatego każde zwierze powinno trzymać się na baczności i na wszelki wypadek zachować ostrożność. Jednak Ritsu był wyjątkowo naiwnym kociakiem. Może czasami zbyt zaiwnym. Ufał prawie każdemu, tak jakby nie wierzył w to, że na świecie istnieją źli ludzie. Dlatego też zamiast stwarzać pozory, że jest się tylko najzwyklejszym dachowcem, który znalazł się na balkonie przypadkowo, otworzył pyszczek i wydał z siebie odgłos, który w połowie przypominał miauczenie:
- Nieeeeee.
Ledwie zdążył to powiedzieć, a spowrotem zamienił się w chłopaka. No.. poza oczami, uszami i ogonem, które niestety zawsze są na swoim miejscu.
- Myślę, że tak będzie wygodniej.
Odpowiedział, uśmiechnął się promiennie i przeczesał włosy palcami. Mimo wszystko strasznie trudno coś powiedzieć w kociej postaci.

Chociaż był już dorosłym i doświadczonym osobnikiem, w dalszym ciągu czasami zachowywał się jak mały kociak. Dlatego też, kiedy tylko wyczuł pieszczotę za uszkiem, nie mógł się powstrzymać i zaczął cichutko mruczeć. Tak jak na małego kociaka przystało. Aah! Jak przyjemnie!
Podczas gdy mężczyzna zdążył odpowiedzieć, on był w siódmym niebie i, sugerując się jego błogim wyrazem twarzy, było mu bardzo milutko. Nawet ledwo się powstrzymał, żeby nie położyć się na plecach i zarządać drapania po brzuszku. Takie zachowanie było jednak dość niestosowne i chociaż małemu kociakowi pewnie by jeszcze uszło, jemu niestety nie przystoi. Jaka szkoda, prawda?

Był tak pogrążony pieszczotami, że nawet nie zauważył, kiedy zadano mu pytanie. Jednak po kilku minutach zorientował się, że chłopak do ściany raczej nie mówi, a nie był na tyle rozkojarzony, żeby nie dostrzec jak otwiera usta.
- Ach, no tak...
Mruknął cicho pod nosem i nieznacznie się zarumienił.
Co za nietakt. Nie dość, że pojawia się nagle niewiadomo skąd na balkonie, to jeszcze pierwszą rzeczą po spotkaniu właściciela było mruczenie, a nie przedstawienie się.
- Nazywam się Ritsu.
Powiedział już głośniej, po czym uśmiechnął się tak, jak to tylko kociaki potrafią się uśmiechać.
Ogólnie był zaskoczony. Pozytywnie oczywiście. Zazwyczaj gdy zmieniał się w kocią postać (i odwrotnie) w obecności ludzi, ci zamiast podrapać za uchem, wycofywali się do domów. Tym razem jednak spotkała go bardzo miła niespodzianka.

Tak jak podejrzewał, kiedy tylko chłopak usłyszał swoje imię, uszka instynktownie mu drgnęły, a oczka skierowały się na swojego rozmówcę. Ach te kocie przyzwyczajenia, zupełnie już nad nimi nie panował !
- Niespotykane imię.
Powiedział, a jego twarz przybrała nieodgadnionego wyrazu. Tak jakby zastanawiał się czy gdzieś już takie słyszał. Jednak bez rezultatu. Dacota jest widocznie pierwszym Dacotą, jakiego było mu dane poznać.
Gdy drzwi się odchyliły, nie mógł powstrzymać wrodzonej ciekawości. Przechylił więc główkę i zajrzał do środka. Nie odpowiedział. Posłał mu ciepły uśmiech, który spełniał rolę odpowiedzi.
Zawsze był nieco naiwny, a ponieważ ostatnio strasznie mu się nudziło, stwierdził, że nie zaszkodzi skorzystać z zaproszenia.
Tak więc zadowolony wszedł za nim do mieszkania, rozglądając się uważnie. Poruszał przy tym uszami co jakiś czas.
Gdy zobaczył biały napój, ledwo się powstrzymał, żeby nie wykrzyknąć jak za dawnych lat: "Yaaay ! Mleko !". Byłoby to nieco dziwne, prawda ?
Zamiast tego oblizał się, zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy. Cóż poradzić... Był kotem. I lubił mleko.

jasne  ;D

- Ja je słyszę pierwszy raz w życiu.
Odpowiedział, po czym zaczął myśleć. Hm.. jednak po chwili zastanowienia to imię wydaje mu się nieco znajome. W sumie całkiem prawdopodobne jest, że obiło mu się kiedyś o uszy, podczas czytania jednej z jego ulubionych książek o świecie i różnych kulturach.
Gdy usłyszał pytanie, odpowiedział niemał natychmiast:
- Słoneczko!
Oznajmił z szerokim uśmiechem, po czym zorientował się, że ta odpowiedź nie była za bardzo przemyślana, a nawet i nieco nie na miejscu. Dlatego zawstydził się, a na jego policzki wstąpił lekki rumieniec.
- Ee... to znaczy..
Próbował się w jakiś sposób wytłumaczyć, jednak to nie miało sensu, ponieważ powiedział prawdę. Innego powodu wstąpienia na balkon nie znalazł. Dlatego też nieco speszony zajął się piciem mleka.

Ulżyło mu ogromie, kiedy mężczyzna zareagował pozytywnie. Bał się, że może to odebrać jako wtargnięcie lub coś w tym stylu. Ale na szczęście wszystko poszło dobrze, a on wywinął się ze swojej gafy. Jak zawsze z resztą.
Nie dając się prosić dwa razy, usiadł obok niego na kanapie. Z jakiegoś powodu nie przepadał za tym, gdy osoba, z którą rozmawiał była za daleko. Dlatego wolał siedzieć bliżej niego. Sam nie wiedział dlaczeog, ale zawsze był wtedy spokojniejszy.
- Takie ciepełko od nagrzanych kafelków jest najlepsze.
Powiedział z pogodnym uśmiechem, po czym na jego buźkę wdarł się wyraz pełen rozmarzenia.