Zaśmiał się melodyjnie.
- Pieszczochem? Nooo... może jest w tym nieco prawdy.
Stwierdził, po czym zaczął bawić się nitką, która jakimś sposobem zadomowiła się na jego koszulce.
Gdy poczuł, że Dacota znowu drapie go za uchem, zaczął instynktownie mruczeć. Nie odpowiedział na pytanie, tylko bez słowa wyciągnął w jego stronę pustą szklankę z mlekiem. Co za dachowiec odmówiłby sobie zimnego mleczka?
- Ojej... niegrzeczne słoneczko.
Wymamrotał cicho, rozkojarzony przez przyjemność, jaką mu dawała pieszczota.
Niespodziewanie sierść na jego ogonie nagle się zjeżyła. No tak... nadchodziło coś, czego żaden kot nie lubił - deszcz. I jak on teraz wróci do swojej przyczepy ?

- Oj tam, już bez przesady!
Powiedział, po czym delikatnie się zarumienił. On jako pieszczoch? Czy to faktycznie aż tak było widać? Cóż... lubił gdy ktoś go głaskał lub drapał za uchem, ale nie sądził, że jest to takie zauważalne. Chociaż jakby spojrzeć na to z drugiej strony, mruczenie mówiło samo za siebie...
- Nie, nie lubię kiedy pada. Mokre futerko i wilgotne łapki jakoś do mnie nie przemawiają.
Odpowiedział i lekko zadrżał, tak jakby chciał to udowodnić.
Na dodatek, gdy niebo przeszyła jedna z jaśniejszych błyskawic, a po okolicy poniósł się głośny grzmot, Ritsu aż podskoczył i z przyzwyczajenia wlazł chłopakowi na kolana. Gdy tylko zorientował się co zrobił, roześmiał się i wrócił na swoje miejsce.
- Przepraszam, nie kontroluję tego.

Miał rację. Żaden kot nie lubił czuć wilgoci w swoim futerku. Jednak czasami nie miał wyboru i po prostu musiał się zmoczyć. A co jeśli ta burza będzie trwała aż do wieczora? W końcu nie chciał siedzieć tutaj za długo. Już fakt, że niezbyt grzecznie się wprosił, dręczył jego dobre serduszko. Na pewno przeszkodził mu w swoich planach.
Jednak nic już na to nie poradzi, stało się. A gdyby nawet wyszedł teraz (oczywiście z zamierzeniem nie sprawiania więcej kłopotów) i to w dodatku na deszcz, byłoby to jeszcze bardziej nie na miejscu. Więc siedział grzecznie i pozwolił Dacocie okryć się kocem. "Całkiem miły gest" - przeszło mu przez myśl.
Kiedy mężczyzna szepnął, przeszedł go przyjemny dreszcz. A ponieważ kociak niestety bał się burzy, postanowił skorzystać z propozycji. Przytrzymując kocyk, ponownie wszedł mu na kolana, przytulając się do jego klatki piersiowej.

- Tak, wygodnie...
Wymruczał cichutko i było to nawet całkiem słodkie jak na niego. Cóż... jak może być mu niewygodnie, kiedy Dacota był tak przyjemnie ciepły? No nijak!
Ritsu uśmiechnął się pod nosem, w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy. Czuł się jakoś dziwnie. Powinien ten dzień spędzić na czytaniu dzieciom w bibliotece i dokarmianiu biednych zwierząt, jak to zazwyczaj robił. Ale niestety ten głupi deszcz zepsuł mu wszystkie plany i skierował je na inny tor. Nie czuł się jednak źle w objęciach mężczyzny. Więc czemu dziwnie? Otóż dlatego, że było mu po prostu dobrze. A zazwyczaj sprawiał przyjemność innym. Nie sobie.

Oczywiście mruczenie rozległo się automatycznie, tuż po tym jak kotek poczuł przyjemność. Jeju... on jest taaaaaki ciepły! - krzyczała każda komórka w jego ciele. Ritsu mieszkał sam, więc niecodziennie miał okazję wygrzać się o kogoś ciepłego. A teraz? Teraz mruczał z zamkniętymi oczami i uśmiechał się błogo tak, jak tylko koty potrafią się uśmiechać.
Świadomość tego, że dosłownie wprosił się do mieszkania mężczyzny jakoś nale przestała mu przeszkadzać. Teraz ważne było tylko to przyjemne ciepełko. I nawet nie wiedział kiedy, zaczął się do niego delikatnie łasić.
Gdyby był psem, już dawno zacząłby merdać ogonkiem. Ale, jak zapewne wszyscy wiedzą, koty inaczej okazywały zadowolenie.

- Mruczek? Nie jestem pewien czy by do mnie pasowało.
Powiedział i dopiero potem zdał sobie sprawę z tego, że przecież odkąd został zaproszony do domu... nie, wróć, odkąd został znaleziony na balkonie, nie robił nic innego poza mruczeniem. Kurcze, czemu on zachowywał się jak mały, niedorozwinięty kociak?! Zwykle tak nie robił...był inny...dlaczego teraz to się zmieniło? Dziwne.
Ale wracając do tematu. Ritsu drgnął zabawnie uszkiem, kiedy tylko poczuł ciepły oddech mężczyzny. Wcześniej nigdy nie pozwoliłby sobie na takie coś, ale teraz jakoś nie mógł odmówić. To było całkiem przyjemne.
Kiedy światło zgasło, kociak lekko podskoczył, ale później jego ślepka przyzwyczaiły się do panującej ciemności. Na dodatek tak zabawnie świeciły (jak na kocie oczka przystało).
- Nie chciałbym sprawiać kłopotu.
Odpowiedział zupełnie szczerze, co było z resztą widać jak na otwartej dłoni.

- Czyli beze mnie byś się teraz nudził, tak?
Zapytał, już układając sobie w głowie jego odpowiedź. A gdy okazała się twierdząca, nie wiadomo dlaczego na pyszczku kociaka wykwitł radosny uśmiech.
A więc jednak nie będzie przeszkadzał! A na dodatek, Dacota chce, by tutaj z nim został ! Ritsu zastanawiał się, dlaczego te wiadomości sprawiały, że tak bardzo się cieszył. W końcu to tylko mężczyzna, który dał mu schronienie przed burzą, prawda?
Na szczęście, że trafił na porządnego człowieka. A tak przynajmniej mu się zdawało. No bo w końcu Dacota nie należał do tych, co rzucają butami w kociaki, leżące pod ich balkonami albo do tych, co mają straszną alergię na sierść i szczują psami takich jak on.
Dlatego też Ritsu już się nie przejmował. Położył tylko łepek na klatce piersiowej wybawcy i wygrzewał się o jego cieplutkie ciało.

Nie odpowiedział już nic, tylko lekko się uśmiechnął. Naprawdę się cieszył, że udało mu się przegonić nudę z mieszkania chłopaka. Tylko ciekawe kiedy ta burza się uspokoi... Mimo wszystko nie chciał sprawiać kłopotu i zostawać do rana. Bo w końcu wyszykowanie odpowiedniego legowiska dla kociaka jest łatwe tylko z pozoru. W rzeczywistości to straszna mordęga, ponieważ wiemy, że każdy dachowiec posiada charakter "francuskiego pieska" i bardzo trudno trafić w jego gusta. A jak dodamy jeszcze fakt, że Ritsu bardzo lubił spać w łóżku przy ludziach, to nieco skomplikuje nam to sprawę.
Natomiast jeśli chodzi o Dacotę, to Rii był tolerancyjny. W końcu każdy jest człowiekiem, prawda? Nie liczyła się ani religia, ani narodowość, ani kolor skóry, ani... z resztą to bez znaczenia. Każdy dla niego był wart szacunku i uwagi. Każdy był dla niego równy. I tak już zostanie zawsze.