Jeśli chodzi o Maurycego, ten wszedł do budynku wlokąc za sobą torbę większą od niego samego. Nie wiadomo czy była za ciężka, nie wiadomo czy chłopcu niewygodnie się niosło - on po prostu ciągnął ją niedbale po podłodze. Czemu? Kto to wie... Po prostu miał taką ochotę.
- Przepraszam, jest tu ktoś?
Zapytał, nie wiedząc w którą stronę kierować słowa. Tata powiedział mu już wcześniej, że będzie dzielił mieszkanie z dwoma innymi osobami, dlatego Maurycy wolał się najpierw upewnić czy ma komu powiedzieć "dzień dobry". Nie czekając na odpowiedź, skierował się do swojego pokoju. Trochę czasu zmarnował na szukanie kluczyka w torbie, po czym niepewnym krokiem wszedł do środka. Pierwsze co zrobił, to rzucił się na łóżko. Jeśli chodzi o wystrój pomieszczenia... cóż, nie należał on do niego. Więc pokój został w takim stanie, w jakim utrzymywał go właściciel całego mieszkania.
Ostatnie pytanie - co taki chłopaczek... poprawka - takie dziecko jak on robiło w takim miejscu? Cóż... mianowicie jego ojciec miał ostatnio strasznie dużo pracy, przez co w ogóle nie było go w domu. A jeśli już był - to z dziesiątką przedsiębiorców i mnóstwem papierkowej roboty. I właśnie dlatego stwierdził, że Maurycy, na czas trwania tego całego zamieszania, powinien zamieszkać gdzieś indziej. Ale czy wysyłanie syna do kompletnie obcych osób było dobrym pomysłem? To się dopiero okaże.
Chłopak wpatrywał się w sufit, nasłuchując każdego odgłosu, rozlegającego się po mieszkaniu. Przeczucie mu podpowiadało, że jednak nie był tutaj sam.

Ostatnio edytowany przez Maurycy (2014-03-28 21:35:34)

Chris odłożył ostatnie zdjęcie na półkę i z uśmiechem prosto z reklamy wleciał do stołu. Usiadł na przeciwko chłopaka i wyciągnął do niego rękę, podekscytowany.
-Miło, że mnie przyjąłeś! Jestem Christopher, ale mów mi po prostu Chris, ok?
Zaśmiał się.
- Ja, osobiście, nie powinienem jeść śmieciowego jedzenia, ale chrzanić to, raz przeprowadza się człowiek do Japonii! Więc, z czystą przyjemnością, dawaj numer. Przy okazji możemy się trochę poznać.
Rzucił z rozbrajającym uśmiechem.
Cóż...jego entuzjazm był wszechogarniający! Naprawdę, Noe mógł przestać się uśmiecać jak głupi do sera. Nawet nie zauważył,  że w pokoju oprócz nich dwóch jest jeszcze trzecią osoba. Oh, Chris, Japonia przysłoniła ci oczy, co? Z jednej strony, to było naprawdę urocze, jednak...dla tego małego chłopaka pewnie nie. Naprawdę powinien zacząć widzieć coś po za swoimi emocjami

Zawsze mogę sobie pójść, jak mnie nie chcecie. T 3 T

Maurycy leżał sobie w łóżku, zapatrzony na sufit. Pokój, w którym się znajdywał był mu w sumie obojętny. Wystarczyłaby zwykła leżanka i jakieś biurko. Jednak po dłuższym przyjrzeniu się wnętrzu stwierdził, że wystrój bardzo mu się podoba i w sumie nic by w nim nie zmieniał. Dojechanie do tymczasowego mieszkania trochę chłopakowi zajęło. Metra w mieście są o tej porze dnia strasznie zaludnione. Maurycy przez to był nieco zmęczony i na chwilę zamknęły mu się oczy. Nie spał, tylko drzemał, zdając sobie sprawę ze wszystkiego co się dzieje wokół niego. Kiedy usłyszał kroki, jego organizm postanowił zareagować i natychmiast postawił sennego malucha do pionu. Wstał z łóżka, opuścił pokój i udał się w stronę, z której dolatywały do jego uszu strzępki rozmów. Jeśli słuch go nie mylił, byli to dwaj mężczyźni. Tym tropem Maurycy trafił do salonu. Kiedy jego oczom ukazali się współlokatorzy, lekko się uśmiechnął na powitanie.
- Dzień dobry.
Powiedział i lekko się ukłonił. Był nieco onieśmielony - bał się bowiem, że nie dogada się z mężczyznami albo, że go zwyczajnie nie polubią. Ale, pomimo wielu obaw, z jego buzi nie schodził uśmiech.
- Wygląda na to, że będziemy razem mieszkać. Jestem Maurycy!
Sam nie wiedział skąd u niego nagle tyle otwartości. Zawsze był cichutki i zamknięty w sobie, a tu nagle taka niespodzianka. Ale ponoć nieprzewidywalne osoby są najlepsze.

Ostatnio edytowany przez Maurycy (2014-03-31 22:31:53)

Chris złapał za telefon i z zadowolony z siebie zamówił trzy porcje sushi na własny rachunek. Jeśli ktokolwiek znał choć odrobinie świat mody, musiał słyszeć jego nazwisko. Jednak chłopakowi w głowie nie teraz uchwalenie się swoją pozycją, tylko to, kim są jego współlokatorzy.
- Okej, za pół godziny będą trzy parujące porcje
Uśmiechnął się czarująco.
- Hej..Maurycy, dobrze zapamiętałem? Miło cię poznać. Choć, siadaj obok.
Pokkepał miejsce po swojej prawej.
Kiedy w pokoju zaległa nieprzyjemna cisza, chłopak automatycznie się spisał. Nie cierpiał czegoś takiego. Lubił mówić, więc kiedy zalegało takie milczenie, natychmiast zaczynał badać, często totalny bezsens. Jednak w jego wykonaniu było to nawet urocze. Chris zilustrował pozostałych i gdy zauważył, że nikt nic nie mówi, odezwał się.
- To może ja znaczne wypytywać...jak się znaleźliście w naszym wspólnym gniazdku?
Wyszczerzył się, nazywając tak to miejsce
- Ja urodziłem się we Włoszech, ale mieszkam w Australii. Dostałem jednak kontrakt w Japonii i przeprowadziłem się, żeby było wygodniej. Z resztą, zakochałem się w tym kraju już dawno i moim marzeniem było tu mieszkać.

Maurycy usiadł naprzeciwko swoich współlokatorów i przyglądał się każdemu z osobna przez kilka minut. Wydawali się zajęci rozmową między sobą, więc mały się nie wtrącał. Nie lubił być w centrum uwagi. Mogło to być spowodowane tym, że w szkole wszyscy go ignorowali. Jednak jemu niespecjalnie to przeszkadzało. Teraz siedział sobie grzecznie z nóżkami podciągnietymi pod brodę. Nie odzywał się,  bo... bo w sumie co takiego mógł powiedzieć w tej sytuacji? Chłopak zabrał głos dopiero wtedy, gdy go o to poproszono.
- Mój tata ostatnio bardzo dużo pracuje i nie ma czasu na zajmowanie się mną.
Odpowiedział posłusznie.
Jego ojciec nie chciał, by Maurycy myślał, że wyrzuca go z domu, bo mu przeszkadza. I rzeczywiście maluch tak nie myślał. Wiedział, że tak będzie teraz najlepiej. Poza tym nie lubił kręcić się ojcu pod nogami, gdy ten pracował. Maurycy jest już na tyle odpowiedzialny, by mieszkać w wynajmowanym pokoju. I zrobi to, jeśli w ten sposób jego tata będzie spokojniejszy.

Zamrugał zdziwiony ostatnimi słowami chłopaka.On samotny?Phi...Haru nigdy nie czuł się samotny i o czym mogliby rozmawiać?Haru nie jest najlepszy w rozmawianiu on woli działać i tego się nie wyprze.Uśmiechnął się lekko nie wiedzieć co powiedzieć.
-Widać że lubisz niańczyć innych panie modelu,w każdym razie nie ty jeden robisz w showbiznesie bo tak się składa że ja jestem dość znanym aktorem.
Mruknął wzruszając ramionami.Nic nowego,od kilku lat jedno i to samo.Taa...trzeba zrobić coś szalonego by oderwać się od tego wszystkiego