Zawsze tak było, już od czasów gimnazjum. Od kiedy został odkryty przez Akashiego, nic się nie zmieniło. Nauczył się kilku sztuczek więcej, może miał odrobinę więcej siły. Ale to wszystko. On jako jedyny się "nie rozwijał". Miał wrażenie, że on stał w miejscu, podczas gdy wszyscy inni szli na przód. A wiedział już, jak tragiczne skutki to ze sobą niosło. Wygrana tylu meczów niesie ze sobą odpowiedzialność i obowiązki, przed którymi musi stanąć cała drużyna Kuroko. I to właśnie on miał ich przed sobą najwięcej.
Co tu tak właściwie robił? Nie wiedział. Chciał jedynie pomocy kogoś, kto go zna najlepiej. Zamyślony, nawet nie zauważył, kiedy skończył przed liceum Aomine. Przez krótką chwilę myślał nad tym, by się wycofać. W końcu, Aomine już dawno przestał traktować go jak przyjaciela. Jednak z drugiej strony...nie wymarzą tylu lat wspólnie spędzonych nad jedną pasją. Przecież znali się jak nikt. Stojąc przed wejściem na licealne boisko zdecydował, że tylko Aomine, jeśli już ktokolwiek, będzie w stanie mu pomóc. Jednakże...wciąż pozostawał problem. Jak dostać się na teren szkoły, nie będąc jej uczniem? Próbował już kilka razy, jednak spotykał się z tym samym - zakaz wstępu osobom z zewnątrz. Zrezygnowany chłopak skończył ostatecznie na boisku szkolnym, bez sensu próbując wsadzić piłkę w obręcz.

Kolejna bezowocna próba skończyła się tym, że piłka nawet nie dotknęła tablicy. Kuroko westchnał ciężko, biorąc piłkę i wracając do linii rzutów wolnych. Gdyby tylko umiał grać tak jak wszyscy...ale to było niemożliwe. Był świadomy, że jego zadaniem na boisku jest podawanie. Od kiedy Akashi powiedział mu, co będzie jego specjalnością, był w stanie zrobić tylko jeden krok do przodu, ucząc się dryblować. Ale przecież powinien to umieć już dawno, tak samo jak rzucać do kosza i do niego trafiać! Przez to, że jego nauka szła tak topornie, miał wrażenie, że spowalnia swoją drużynę. Ta myśl powodowała okropny ucisk w piersi, którego nie chciał czuć.
Rzucił znowu z tym samym efektem. Piłka odbiła się z głośnym brzdękiem od obręczy, lecąc daleko w stronę boiska. Niebieskowłosy stał przez chwilę, próbując zrozumieć, co źle robił. Przyjmował chyba każdą możliwą pozycję do rzutu, jaką zarejestrował. Próbował rzucać jak Midorima, Kise, Kagami, Hyuga...i nic. Ani jedna piłka nie dosięgnęła celu. Czy był aż tak beznadziejny w swojej ukochanej grze? Czy to w ogóle możliwie? Nawet najgorsi gracze potrafią wysadzić piłkę! Dlaczego tylko on jeden tego nie potrafił?! Był świadomh, że jego umiejętności nie pozwolą mu wygrać. Jeżeli nadal nie będzie się rozwijał, znowu zostanie pochlonięty przez własne światło i wyrzucony w kąt jak popsuta zabawka.
Słysząc kroki, odwrócił się, biorąc piłkę w dłonie.
- Witaj, Aomine-kun.
Mruknął, podchodząc bliżej.
- Ja....przyszedłem prosić o pomoc...