- Nie żartuję, będę chociaż z rodziną, chociaż zapomnę jak wyglądali umierając, chociaż uwolnię się od ciebie.
Zdjąłem okulary i rzuciłem nimi w ścianę, chciałem mieć w końcu trochę spokoju. To że jestem sam i zapewne ten stan rzeczy nie zmieni się przez najbliższy czas, bolało mnie teraz o wiele bardziej niż do tej pory, a to wszystko przez tego dupka, który wszedł do mojego mieszkania i mojej sypialni.

- A ty niby wiesz o czym mówię? Nie widziałeś śmierci moich rodziców, byłem na tylnym siedzeniu i pamiętam jeszcze dźwięk ich miażdżonych kości.
Wzdrygnąłem się, a łzy pociekły mi w końcu po policzkach. Nie chciałem już tłumić płaczu, nie miałem już na to siły.

- Ja się nie bałem bo nie mogłem nic poradzić na połamanych kilka kości. Tir wjechał w nasz samochód, zderzenie czołowe, cały przód został zmiażdżony, jak mnie wyjęli z wraku, byłem cały we krwi rodziców, nikt mi nie musiał mówić, ale w pewnym momencie złapałem się za włosy, jak poczułem coś miękkiego podsunąłem ręce pod oczy i zobaczyłem kawałek mózgu.
Nie mogłem się ruszyć, wspomnienia mnie sparaliżowały, tylko łzy spływały mi po policzkach i skapywały na kołdrę. Babcia pomogła mi się uspokoić po tym wypadku, ale po jej śmierci zupełnie się załamałem, niedawno wróciłem do siebie i zamieszkałem tutaj myśląc, że może kiedyś znajdę miłość, chociaż jest to mało prawdopodobne w moim przypadku.

- To mnie nie spychaj z każdy słowem w stronę żyletki, gdyby nie ty to żyłbym nadal, w smutku i samotności, czekał na jakiś znak od tego co nad nami czuwa, może nawet bym się zakochał, ale nie, ty się pojawiłeś i zacząłeś uprzykrzać życie!
Usiadłem, przyciskając mocno misia do piersi. Miałem już dosyć jego światłych opinii, dla niego życie to świętość, dla mnie droga krzyżowa, która nie ma końca.

- Wyjdź, jeszcze cię ładnie proszę, wyjdź. Nie wiesz czego mi trzeba i nigdy się nie dowiesz, następnym razem jak cię zobaczę, nie zareaguję na twoje zaczepki. Chcę znowu się zamknąć w swojej samotni.
Znowu się położyłem i przykryłem głowę poduszką, miałem go już dość i chciało mi się coraz bardziej spać. Miałem już dosyć jego obecności i zachowania.  Wbiłem sobie w końcu paznokcie w przedramiona i rozciąłem skórę, z małych ranek pociekła krew, nie potrzebowałem nienawiści, tylko kogoś kto zajmie się mną i zamiast wyśmiewać się ze mnie, w końcu mnie wesprze.

- Czy chęć pomocy to według ciebie zaczepianie?
Nie odsłaniałem twarzy, wręcz dociskałem poduszkę, żeby nie mógł mi jej zabrać. Miałem już dosyć wszystkiego, póki go nie poznałem, żyłem spokojnie, starając się zapomnieć, starając się po prostu o tym nie myśleć. Teraz jednak znów widziałem wszystko jakbym teraz siedział na tylnym siedzeniu samochodu. Chciałem zostać sam, chciałem się spokojnie wypłakać, ale nie mogłem na to liczyć, bo ten debil rozgościł się na moim łóżku i udawał głuchego.

- O bycie elfem pytałem cię później, najpierw chciałem ci pomóc i nawet mówiłem, żebyś uważał.
Odwróciłem się do niego tyłem, miałem go dosyć i czułem, jak z każdą chwilą coraz bardziej chce mi się spać. Ten debil zmęczył mnie swoją "zabawą" a ja przez niego znowu muszę cierpieć, bo dopuściłem te wspomnienia do siebie.

Usiadłem w końcu już spokojny, miałem tylko trochę spuchnięte oczy. Spojrzałem na elfa obojętnie.
- Sio sio.
Machnąłem na niego ręką jak na natrętnego zwierzaka i znów się położyłem ściskając mocno miśka. Jak chce tu siedzieć to niech siedzi, aż się w końcu znudzi. Nie potrzebowałem dużo czasu, żeby w końcu zasnąć, płacz mnie trochę zmęczył.