Nie przejąłem się tym całym "sio, sio". Chłopak położył się z powrotem i chwilę później już spał. Westchnąłem sobie cichutko i ułożyłem dłonie pod głową, leżąc na wznak. Chciałem pójść do siebie - ale tylko tak trochę. Jak teraz pomyślałem, że gdy wyjdę, ten tutaj może sobie coś zrobić, postanowiłem go przypilnować. Rozmyślałem, wodząc wzrokiem po suficie. Może i chłopak sprawiał mi zabawę, jak nikt inny, ale chyba trochę przesadzam... Nie, w sumie w którym momencie? Chyba w tym, w którym rzucił się na mnie z nożem... Był zdecydowanie zbyt wrażliwy i brał do siebie wszystko na poważnie. Czy on myślał, że te wszystkie docinki były na poważnie...? Przecież ja tak do każdego mówię. Pozwoliłem sobie na kolejne westchnięcie. Fakt, wiedziałem, że jestem chamski, ale jakoś mi to nie przeszkadzało, więc dlaczego nagle miałbym przestać taki być? Dobrze mi się żyło z sobą. No a co do tego, jak się wobec niego zachowywałem... Tak samo, jak do innych ludzi i byłych partnerów. Może nieco swobodniej, w sumie to ryzykowałem, udzielając mu informacji chociażby o podgatunkach, czy wiosce - ale przecież całe moje życie było jednym ryzykiem. Nie spodziewałem się też, że aż tak go to zaboli - przecież kto normalny bierze takie teksty na poważnie? Serio? Ale mimo wszystko chłopak płakał, i to chyba przeze mnie... Teoretycznie nie powinienem się tym przejmować, jednakże... Coś było nie tak. W końcu dlaczego nie mogłem sobie po prostu stąd pójść, czemu nagle zacząłem rozmyślać nad tym, jak się zachowuję wobec innych? Chyba jednak ruszyło się moje sumienie... Akurat sobie moment znalazło.
Z takimi dziwnymi myślami zasnąłem u sąsiada, choć miałem go przecież pilnować.
***
Obudziłem się parę minut po poranku - wrodzone mi to było. Blondynek dalej spał, ściskając tego swojego pluszaka. Podniosłem się i przyjrzałem się chłopaczkowi. Aż dziwne, że się w nocy nie obudził i mnie nie zadźgał. Ja pewnie bym tak na jego miejscu zrobił. Przyjrzałem mu się. W zasadzie... To... Nawet... Musiałem przyznać, że nawet ładny był... Yyy.. Chyba.
Usiadłem sobie na łóżku po turecku i wpatrywałem się w niego, zastanawiając się, co robić. Chyba naprawdę przesadziłem. Chyba, chyba. Może... Jakoś... Jakoś to zrekompensuję? Nie wierzyłem w to, co sam do siebie mówię. Ja i rekompensata? pffff. Coś się ze mną dzieje, nie tak ze mną coś jest... Mimo tego niedowierzania sięgnąłem myślami ku własnemu domostwu i zacząłem robić w kuchni to samo danie, które zrobiłem dla jasnowłosego wczoraj. A niech ma, śniadanie do łóżka, tyle, że nie wiedziałem, czy mogę w jego kuchni grzebać, a ponadto z wczoraj została mi u mnie zaczarowana sól. Potem otworzyłem drzwi obu mieszkań i przywołałem do siebie szklaną miskę, oczywiście sprawdzając, czy nikogo nie ma na korytarzu - ale było za wcześnie, by ktoś takie szalone wycieczki podejmował. Już z kuchni mniejszego zgarnąłem jakąś tackę i nalałem szklankę wody, do niej również wsypując trochę soli. A to wszystko, wciąż siedząc u niego na łóżku. Taca przyfrunęła sobie do sypialni i delikatnie wylądowała na szafce nocnej.

Chłopak w końcu się obudził, obrzucając mnie bezuczuciowym spojrzeniem. Przygryzłem lekko wargę, powstrzymując się przed skomentowaniem jego rozespanego wyglądu. Wskazałem tylko brodą na szafkę nocną.
- Smacznego.

- Hej - zaczepiłem chłopaka, gdy zjadł i z powrotem się położył. Zdałem sobie właśnie z dosyć podstawowych braków w mojej wiedzy*. - Jak ty właściwie masz na imię?

//* wiem, że zaraz to skomentujesz. XD

- Hm... - mruknąłem, przechylając głowę na bok i odchylając się lekko do tyłu. - Len... Nie... Len-kun... Też nie... O, Len-chan! - przyklasnąłem dłońmi z zadowoleniem. - Jestem Toshio.

- Co ty masz do mojego imienia? - zdziwiłem się. - Ja się twojego nie czepiam. Chociaż parę uwag by się znalazło na pstryknięcie palcem.

- Będziesz cały dzień tak leżał? - nabrałem ogromnej ochoty, by dźgnąć chłopaka palcem w bok, jednakże powstrzymywałem się - od czego mam silną wolę?

- A co ty myślisz, że pod prysznicem będę cię podglądał? - zdumiałem się. - Może i mam taką ochotę, ale to inna sprawa - wymamrotałem już ciszej.

"Nie myśl, że się mnie pozbyłeś" - napisałem mu na jakiejś kartce i zostawiłem w kuchni. Skoczyłem do siebie po klucze, a następnie na parking przed blokiem. Wskoczyłem na swój ulubiony, ukochany niemal jak basówka motor i z niesamowitą prędkością ruszyłem przed siebie. Musiałem wykonać mały wypad, a w końcu obiecałem, że nie będę mu do łazienki zaglądać, więc równie dobrze mogłem to zrobić teraz.
Mknąłem ulicami, łamiąc z setkę przepisów, aż stanąłem przed szanowanym, lecz skorumpowanym bankiem. Zaparkowałem w bocznej uliczce i sprawdziłem, czy nikt mnie nie widzi, po czym wskoczyłem do środka, gdzie pieniądze trzymane były w ofoliowanych kostkach po pięć kilo każda - jak w wielu renomowanych bankach, co doskonale wiedziałem. Złapałem takie kostki "tylko" dwie - w sumie nie potrzebowałem w tym momencie pieniędzy, jednak wypady weszły mi w nawyk i dostarczały trochę tej adrenaliny. Zaczekałem, aż zacznie wyć alarm w sejfie, a po chwili wpadli tutaj ochroniarze - jednak wtedy już mnie tu nie było, wracałem na motorze z powrotem do blokowiska.
Zaparkowałem pojazd i nie wchodząc nawet do budynku wskoczyłem do swojego mieszania, wbiegłem do garderoby i ukryłem kostki w szufladach. Potem przeskoczyłem do sasiąda, który obecnie był w kuchni.
- Bu - wydyszałem z zaróżowionymi od lekkiej adrenaliny i wiatru policzkami, poprawiając na głowie słuchawki. - Tęskniłeś?