Wlokąc się do pokoju zastanawiałem się jakim cudem wplątałem się w tą całą akcję z tym programem. Ktoś musiał mi po pijaku podłożyć kartkę ze zgłoszeniem do podpisu. Albo jak czytałem. Innego wyjścia nie widzę. Ale skoro już mnie wybrali to tak głupio rezygnować. Dowlokłem się razem z bagażem do pokoju numer siedem. Otworzyłem drzwi i oślepłem. A przynajmniej takie było moje pierwsze wrażenie na kolorystykę wnętrza. Było BIAŁE. Dosłownie BIAŁE. Całe BIAŁE. Zamknąłem oczy i po chwili otworzyłem jedno, mając nadzieję, że ten polarny krajobraz nabierze więcej barw. Niestety zawiodłem się. Dalej wszędzie królowała śnieżna biel. A to dopiero był początek apartamentu. Zrezygnowany i nie licząc na zbawienie w kwestii kolorystycznej powlokłem się z nieszczęsnej kuchni do salonu. O czarny kolor jak miło, chyba będę się w ten telewizor wpatrywał godzinami. Pomyślałem z pewną dozą sarkazmu. Otworzyłem drzwi po prawej. Łazienka. I jakiego koloru wyposażenie? Białe. 10 punktów dla mnie. Zamknąłem drzwi i otworzyłem następne, mając cichą nadzieję, że będzie to jednak sypialnia, a nie na przykład schowek na skóry białych niedźwiedzi. W sypialni rzucała się w oczy jasnoniebieska pościel na łóżkach. Rozpakowałem się spokojnie i wróciłem do salonu. Zacząłem przeglądać figurki ustawione na komodzie. Nagle poczułem zimny powiew powietrza. Odwróciłem się i w kącie zobaczyłem zamrażarkę. Zajrzałem do niej i doszedłem do wniosku, że chyba jednak jakoś się w tym śnieżnym otoczeniu da przeżyć. Wyciągnąłem jedno piwo, postawiłem je na stole. Z kuchni przyniosłem otwieracz (był ciemnogranatowy jakimś cudem), a z sypialni książkę. Uwaliłem się w fotelu, otworzyłem piwo i zacząłem czytać.

Zdawało mi się, czy faktycznie ktoś wszedł i wysłał do mnie komunikat werbalny? Uniosłem głowę znad książki i zostałem powitany uśmiechem oraz jasnoniebieskim spojrzeniem i wyciągniętą ręką. Uśmiechnąłem się nieco nieprzytomnie w odpowiedzi i palnąłem z głupa:
- Wiesz, że pasujesz kolorystycznie do tego apartamentu? – gdy głębia tej wypowiedzi dotarła do mojego mózgu, miałem ochotę się zapaść pod ziemię. Debil! Kretyn! Idiota do entej potęgi! Co ty odwalasz najlepszego?! Rumieniec poczułem nawet na końcach uszu. Boże ale wstyd...
- Znaczy… Ten… no… Wybacz. – Opuściłem głowę nie chcąc widzieć jego reakcji. – Jestem Ryurein Strzegomia. Możesz mówić mi Ryu. –Jeśli będziesz w ogóle chciał się po tym tekście do mnie odzywać.

Poszedłem za nim do sypialni
-Ta? - Zapytałem podnosząc ją do oczu, jakbym pierwszy raz ją widział.- " ...Z wolnością mego sumienia: Poglądy Joachima Lelewela na religię i rolę Kościoła łacińskiego w dziejach." Bogusława Cyglera.* Taka lektura odprężająca.** Chcesz pożyczyć jak skończę? - Zapytałem ciesząc się w duchu z tego, że się nie obraził na wstępie. Chyba muszę bardziej uważać na to co mówię. - A i pozwoliłem zająć sobie lewą stronę pokoju. Mam nadzieję, że będzie nam się razem dobrze mieszkało. I... A nieważne. - dodałem prawą ręką nerwowo miętosząc wisiorek.

* To był najbardziej epicki tytuł jaki znalazłem...
** Leży i kwiczy po tym tekście

-Mam też inne, niekoniecznie religijne, jakbyś był zainteresowany.- mówiąc to lekko trąciłem swoją szafkę nogą. Ten ruch spowodował, że drzwiczki się otworzyły ukazując grzbiety sześciu książek. Schyliłem się żeby je poprawić i porządnie domknąć drzwiczki. Podnosząc się zauważyłem, że chyba Tetsu nie jest taki spokojny jak mi się wydawało. Albo zaczynam być przewrażliwiony. Ale tak głupio prosto z mostu zapytać obcego, było nie było, człowieka o coś co może być tylko twoja paranoją, przywidzeniem czy czymkolwiek innym...
- Wiesz, wydajesz się być jakiś spięty. Czy coś ci się tu nie podoba? - Mój mózg znowu został wyprzedzony przez język. Znowu. Jak tak dalej pójdzie to on mnie utopi albo zrobi coś gorszego. - Znaczy jak nie chcesz to nie mów. W końcu nie masz takiego obowiązku. - Zakończyłem niezgrabnie, znów pochylając się do szafki i chowając w niej "Lelewela".

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-13 01:07:05)

* Tak wiem, że Ryu to niezła dupa xd... No nie mogłem się powstrzymać od tego komentarza*

Może jest niewierzący? Albo miał złe przeżycia z Kościołem? Cholera, czyżbym znowu walnął jakąś gafę? Ten "Lelewel" chyba mi na mózg zaszkodził mimo, że czytałem go jako lekturę rozweselającą. No bo niektóre jego teorie... Aż parsknąłem śmiechem na wspomnienie kilku z nich.
- Przepraszam, to nie z ciebie. Tylko coś mi się przypomniało.- Znów bezwiednie dotknąłem krzyżyka - Wiesz...- Zacząłem niepewnie - Jeśli cię to razi to mogę zdjąć wisiorek i kolczyk. Bardziej traktuję je jako pamiątkę niż symbol wiary, więc nie krępuj się jeśli to o to chodzi. Nie chciałbym, żeby nam się źle razem mieszkało. W końcu utknęliśmy tu na cały tydzień. I, no wiesz... - zakończyłem niemrawo.

Skoro to dla niego takie ważne to odpiąłem kolczyk i zdjąłem z szyi wisiorek. Miałem pewnie problem gdzie je schować. W końcu położyłem je w szufladzie szafki.
- Co zrobić wieczorem? Nie wiem, może zjemy coś, obejrzymy jakiś film, wypijemy piwo, pogadamy. W sumie to ostatnie jest całkiem dobrym pomysłem, bo się nie znamy i trochę tak głupio z zupełnie obcą osobą mieszkać. - zacząłem rzucać propozycjami. W głowie miałem ich jeszcze kilka, ale kolejne pytanie wytrąciło mnie z rytmu.
- W jakim sensie nadnaturalne? Takie jak smoki, wilkołaki, czarodzieje, duchy. Czy bardziej w kontekście diabły, Piekło i szatani? Jeśli masz na myśli drugi rodzaj to jakoś łatwiej mi w to wierzyć, no bo skoro jest dobro, to musi być i zło. Równowaga to podstawa wszystkiego i nie da się temu zaprzeczyć. A ten pierwszy? - zamyśliłem się na dłuższą chwilę.- Cóż tu jest trochę gorzej. Uwielbiam fantastykę, ale jakoś tak trudno mi sobie wyobrazić, że to wszystko istnieje do dziś. Że kiedyś istniało, to jak najbardziej. Do obecnych czasów musiały by się bardzo przystosować. A nie wiem czy takie smoki lub gryfy by to potrafiły. Wampiry, wilkołaki i inne humanoidalne miałyby większe szanse. Mam nadzieję, że nie nudzę cię tym wywodem. Takie rozważania to moje hobby. - Zreflektowałem się i spojrzałem przepraszająco na towarzysza. Nie widzą jednak na jego twarzy znudzenia kontynuowałem. - Jednak ani ja ani nikt z moich znajomych nie miał okazji spotkać takich istot. Choć byłoby to zapewne ciekawe doświadczenie. Tylko raczej bym o nim nie wspominał, bo by mnie wsadzili w ładne białe ubranko z zapinaniem na plecach. W sumie może właśnie dlatego się o tym nie mówi? - Zadumałem się i nie drążyłem dalej tematu.

Prośba Tetsu wyrwała mnie z zamyślenia tylko częściowo. Takie teoretyczne dyskusje były jedną z moich pasji i niestety, lub stety, jak się w jakąś wkręciłem to otoczeniu poświęcałem tylko część uwagi.
- Jasne, żaden problem. - powiedziałem biorąc od niego apteczkę i kierując się w stronę kuchni. Przechodząc przez salon kątem oka zauważyłem butelkę. Skoro już idę do kuchni to ją wywalę. Nie ma co śmiecić. Wziąłem butelkę w drugą rękę ponowiłem wędrówkę. Nie zaszedłem jednak daleko. Na nieszczęście ława była ustawiona pod lekkim kątem, czego nie zauważyłem i dość mocno walnąłem w kant kolanem. Tak prosto w rzepkę. Zobaczyłem wszystkie gwiazdy przed oczami. Starając się asekurować wyciągnąłem ręce do przodu. I upadłem całym ciężarem na apteczkę i butelkę. Apteczka się otworzyła, ale ja bardziej zajęty byłem drugą ręką w którą wbiły mi się fragmenty potłuczonej butelki. Syknąłem z bólu. Szlag, trzeba to obandażować jakoś a potem wybrać okruchy. Tylko czy ja mam jakiś bandaż czy cokolwiek? W tym momencie mój wzrok padł na apteczkę. I zmartwiałem. Nie byłem pewny czy to co widzę jest prawdą, czy nie. Jedyne co wiedziałem, to to że fiolki z insuliną wyglądają zupełnie inaczej. Właśnie wtedy do salonu wpadł Tetsu. Spojrzałem na niego ze strachem w oczach. Mam przejebane...