Jaki dzień mógł mieć bogaty dzieciak. Z pewnością bardzo dobry. Od rana przydarzały mu się same dobre rzeczy. Pierw został obudzony na samo śniadanie, więc wyspany zjadł pyszne jedzonko, a potem mógł się wylegiwać. Mógł, a jednak coś pchnęło go do tego by wyjść na miasto. Bo ileż można siedzieć w czterech ścianach nudnego mieszkania, gdzie był tylko on i jego pomoc domowa- Martha. Także ubrał się w swoje najwygodniejsze wdzianko i radośnie szedł jedną z uliczek. Na właśnie takiej uliczce znalazł dość dużą kwotę leżącą na chodniku, więc ją zabrał. Niestety dobra passa nigdy nie trwa wiecznie, bowiem ominął zakręt, gdy ktoś na niego wleciał. Było to tak silne uderzenie, że aż zachwiał się do tyłu i upadł. Przeklnął przy tym haniebnie. Miał zamknięte oczy, a gdy je otworzył widział jedynie budynki i niebo. Doszedł więc do wniosku, że leży na plecach. Nawet nie miał siły wstać.

Nad sobą dostrzegł czuprynę i zaraz dodatkowo zobaczył twarz, która usilnie się odwracała od niego. Co to za zachowanie, wywalił mnie, a teraz nawet wstydzi spojrzeć przeszło mu przez myśl, gdy ociągał się z uchwyceniem podanej ręki. Zrobił to jednak i mimo wszystko był wdzięczny, że ten pomógł mu wstać. Jego spojrzenie szybko przemknęło przez twarz chłopaka, a zaraz potem padło na tatuaż. W sumie nie zrobił jakiegoś wielkiego wrażenia na Nutty'm. Otrzepał spodnie i zerknął szybko na ręce, no przecież nie mógł mieć na nich żadnego zadrapania.
-Następnym razem patrz jak leziesz... - prychnął, nie był wielkim zwolennikiem upadania na jakże przyjemny chodnik. Płytki były dość twarde i często powodowały urazy na jego ciele. - To dokąd się tak spieszyłeś? - spytał unosząc brew do góry. Nie miał nic ciekawego do roboty, a pogadanie z obcą osobą to zawsze jakieś nowe doświadczenie.

Nie mógł nic poradzić na to, że urodził się w majętnej rodzinie i że to właśnie tak wychowali go rodzice. Może niekoniecznie chcieli by chwalił się swoim statusem, ale Nutty robił to tylko wtedy, gdy chciał zrobić komuś na złość. Zresztą, gdyby aż tak okazywał swój majątek nie szedłby na pieszo, tylko jechał jakimś autem. Najprawdopodobniej limuzyną.
-Nie musisz od razu się tak spinać.
Obdarzył nieznajomego nikłym uśmieszkiem czując na sobie jego wzrok. Nietrudno było spoglądać na niego z góry, bowiem niewiele odrastał od ziemi. A mimo to też potrafił zachowywać się władczo. Jednak nie ranił nikogo niczym innym jak słowami. Nie umiałby kogoś skrzywdzić niczym innym. Oparł dłonie na biodrach zadzierając głowę do góry. Uniósł wysoko brwi. Zapowiadała się doprawdy ciekawa znajomość.

-Nie muszę się martwić takimi rzeczami, ktoś zawsze mnie uratuje.
Uśmiechnął się szeroko z lekkim błyskiem w oczach. Nutty był bardzo rozmownym dzieciakiem, którego trudno było zniechęcić do czegokolwiek. Więc nawet takie zachowanie chłopaka nie zrobiło na nim wrażenia. Uniósł wysoko brwi zaskoczony słowami nieznajomego. Od dawna nie miał kontaktu z rodzicami i żył praktycznie na swoim. Zaraz jednak jego brwi zmarszczyły się w grymasie złości.
-Słuchaj no. - wyciągnął rękę i prawie pogroził mu palcem. - Nie będziesz mi mówił co mam robić, ani znieważać moich rodziców... a moje pochodzenie teraz jakoś nie ma w tej chwili znaczenia.
Bardziej zabolało go wspomnienie o rodzicach niż to, że z taką zniewagą użył słowa "paniczyk". Odwrócił się za nim. O nie, nie miał zamiaru go teraz zostawić. Nutty skwapliwie ruszył za nieznajomym. Niestety chłopak miał pecha trafiając na kogoś tak upierdliwego jak Nathan.
-Teraz uciekasz? -zawołał za nim będąc kilka kroków w tyle.

-No to powiedz. Jak określisz to, że obawiasz się porozmawiać ze mną i bierzesz nogi za pas?
Ponownie krzyknął. Nie zwracał uwagi na ludzi, którzy zaczęli się interesować tym całym wrzaskiem.  O tak, jak Nutty się kimś zainteresował to ten ktoś nie miał łatwo. Będzie go dręczył, aż ten w końcu zrozumie iż musi z nim pogadać. Dogonił chłopaka i zadarł głowę  do góry.
-W takim razie musi Ci być ciężko. Nie mieć niczego... imienia, nazwiska... Mieszkam w bloku... może chcesz chociaż na jedną noc zostać?
Może i był bogatym paniczykiem, który wydawał pieniądze na prawo i lewo, ale nigdy nie odwracał się, gdy ktoś potrzebował pomocy. A on jej potrzebował. Może sam tego nie dostrzegał, ale Nathan z pewnością zrobi wszystko by ten nie czuł się samotny.

Pokiwał głową nic już nie mówiąc na ten temat. Wiedział swoje. Nieznajomy przed nim uciekał w tę pędy. Starał się go uniknąć, w ogóle gdyby mógł nie gadałby z Nutty'm. Niestety ten panicz nie znosił tego najbardziej. No bo jak tak można kogoś unikać nie mówiąc nawet dlaczego. Nie tylko tu panicz Nutty okazywał swój charakter. Najbardziej znany był z wybuchowego zachowania i sprzeciwiania, kiedy tylko mógł.
Kiwnął głową. Nie byłby pierwszą osobą, którą przygarnął by do mieszkania. Ileż on ludzi do siebie przyprowadzał to już nawet jego gosposia nie potrafiła zliczyć. Był bardzo otwartą osobą, która naprawdę uwielbiała towarzystwo, choć nie bardzo umiał to okazać.
-Jak się przedstawisz ksywą czy co tam posiadasz, nie będziesz już obcy. - nonszalancko wzruszył ramionami. -Sam stwierdziłeś, że jestem paniczykiem. Nawet jeśli mi coś zwiniesz nie zauważę tego czyż nie? Nie zabijesz mnie, bo tak czy siak będą Cie ścigać aż skonasz, a jestem pewien, że z chęcią coś zjesz i wyśpisz się w ciepłym wyrku. - na koniec swojego monologu puścił mu oczko.

-Najwyżej udostępnię Ci połowę swojego łóżka.
Nie miał sporego mieszkania, ale większą cześć jego pokoju zajmowało łóżko. Dlatego też nie zwróciłby uwagi na dodatkową osobę w łóżku.
-Yuno... jestem Nathan. - uśmiechnął się promiennie.
Mógł spokojnie dodać do listy kolejną miłą rzecz jaka zdarzyła się mu tego dnia. Choć z początku chłopak wydawał się raczej źle do niego nastawiony, a Nutty już miał mu odpłacić tym samym. Teraz jednak okazało się, że i Yuno potrafi być całkiem... miły? Oczywiście musiał zadrzeć głowę wysoko do góry, by spojrzeć na chłopaka. Że też musiał być aż tak niski... Denerwowało go to i to bardzo, bo większość jego znajomych przewyższało go o głowę.
-Martha pewnie zrobiła już obiad, a ona robi wielkie ilości jedzenia. - zaśmiał się przypominając sobie swoją gosposię. Sympatyczna kobieta, która dbała o dom, by nie był totalnym chaosem i zajmowała się nim, żeby nie zginął we własnym domu.