Pytanie - co hinduski książę robił w takim miejscu ?  Na pewno nie to, o czym sobie wszyscy myślą. W końcu książę z własnej woli przenigdy nie pokazałby się w tak odrażającym miejscu !
Jednak odpowiedź na pytanie, można podzielić na dwie części. Po pierwsze - pochodził przecież z zupełnie innego kraju i te drogi nie były jeszcze dla niego całkiem znane. Po prostu najzwyczajniej w świecie się zgubił. Drugim powodem były natomiast poszukiwania. Soma od kilku tygodni błądził po nocach ulicami Londynu, próbując odnaleźć swoją służącą.
Cóż... Agni radził, żeby sprawdzać dokładnie wszystkie miejsca. W końcu nie wiadomo gdzie może być Meena. A ta w ogóle, to gdzie on się podziewał ? Przecież szedł tuż za nim.

Gdy khansama go dogonił, księciu wyraźnie ulżyło. Jeszcze tego brakowało, żeby samotnie błądził po tych strasznie wąskich uliczkach. I gdzie tu niby przejechać na słoniu ?! Przecież się nie zmieści !
Nie podobało mu się tu. I to bardzo. Ale widocznie służąca była dla niego ważniejsza.
- Musimy ją dzisiaj znaleźć ! Dłużej tego nie wytrzymam, Agni !
Powiedział, bezradnie patrząc na lokaja. Wyglądał w tej chwili jak porzucone dziecko, które na dodatek jakby miało się zaraz rozpłakać.
- No dobrze... wracajmy.
Wyjątkowo się zgodził, ponieważ to miejsce nieco go przeraziło. Somę łatwo było wystraszyć. A nic nie odganiało upiorów lepiej od khansamy i parującej miski curry.

- Dobrze...
Powiedział i usiadł na swoim łóżku.
Wydawał się teraz jakiś inny. Nie uśmiechał się, za dużo nie rozmawiał, a komnate opuszczał tylko w celu poszukiwań zaginionej służącej. Sprawiał wrażenie, jakby był zupełnie inną osobą. Jakby nagle całe życie z niego wyleciało, pozostawiając po sobie pustą skorupę, którą w tej chwili się stał.
- Nie, nie jestem głodny.
Odpowiedział, wywołując przy tym kolejny powód do zmartwień. Wiadomo, że kuchnia Agniego była najlepsza i, że nasz książę za nią przepadał. Wiadomo było również, że wcześniej jeszcze ani razu nie odmówił propozycji posiłku. Nigdy.

Przez chwilę na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia. Czy mu się zdawało, czy Agni właśnie spojrzał mu w oczy? Cóż... niewolników i służących za taką śmiałość skazywał na śmierć, jednak z khansamą było inaczej. Wręcz przeciwnie. Somie zrobiło się nawet ciepło na sercu.
No i właśnie dlatego, niewiadomo jakim sposobem WSTAŁ z łóżka, KUCNĄŁ przy lokaju i położył mu dłoń na ramieniu.
- Nie masz czego, Agni.
Powiedział, również spoglądając mu w oczy i uśmiechnął się tym swoim dobrze znanym, ciepłym uśmiechem.
Trzeba było przyznać, że to, co teraz zrobił, było dziwniejsze nawet od odmówienia miski parującego curry lub jakiegoś innego przysmaku.

- Te poszukiwania są dla mnie bardzo ważne. Wiesz o tym doskonale, prawda?
Zpytał, nadal nie spuszczając wzroku ze swojego khansamy.
Tak, to prawda. Mina była dla niego niezwykle ważną osobą. Z resztą tak samo jak Agni. Można nawet zaryzykować i stwierdzić, że są jego rodzicami. Matką i ojcem, których niestety nie może mieć. Gdyby tylko wiedział co służąca wyprawiała za jego plecami. Co o nim mówiła i myślała. Jak bardzo go nie lubiła... Szczerze mówiąc, gdyby Soma się dowiedział, złamałoby mu się serce.
- Agni, dobrze wiesz, że nie odejdę. Nie mógłbym zostawić cię samego.
Powiedział, nadal patrząc mu prosto w oczy. I gdy tak patrzył i patrzył, zauważył, że oczy lokaja są całkiem ładne. Sam nie wiedział jak to zrobił, sam nie wiedział co nim kierowało, ale w pewnym momencie pochylił się i ucałował lekko Agniego w usta. Po tym incydencie odskoczył gwałtownie, zaskoczony tym, co właśnie zrobił.
- J-ja...

Książę natomiast był na tyle zszokowany, że nie był w stanie odpowiedzieć. Chociaż miał ułożone w głowie całe zdanie. Jak to w ogóle mogło się stać?
Owszem, ta sytuacja zdarzyła się mu już kilka razy, tyle, że z małą różnicą - miała ona miejsce we śnie. Trochę się tym niepokoił, ale jedna z nauczycielek powiedziała mu kiedyś, że w jego wieku mogą się dziać różne dziwne rzeczy. Jednak Soma nie sądził, że sen się spełni i zmieni w rzeczywistość.
Czuł się głupio. Czuł się strasznie głupio i jedyną rzeczą, na jaką miał teraz ochotę, było schowanie się pod łóżko i przeczekanie, aż atmosfera nieco ochłonie. Spojrzał na swoje ręce i zauważył, że lekko mu drżą. Sam książę po chwili osunął się na kolana i również zaczął płakać. Nikt nigdy nie widział go w takim stanie. Nawet Soma nie wiedział, że w ogóle coś takiego by się z nim stało.
- P-przepraszam.
Wymamrotał cicho przez łzy.
Co się z nim ostatnio dzieje? Przecież nigdy nie okazywał takich uczuć jak skrucha... Wszystko przez jeden mały, niewinny pocałunek.

Podziękowanie od księcia było porównywalne z boskim cudem, dlatego kiedy skinął głową, biorąc chusteczkę, Agni mógł się czuć conajmniej zaszczycony!
Co Soma myślał o tym pocałunku? Sam nie wiedział. Czy to był zwykły przypływ emocji, czy może coś więcej? Wiedział jedno na pewno, podobało mu się. O tym już nauczycielka mu nie wspomniała... Czyli to znaczy, że coś jest z nim nie tak? Książę tak pogrążył się we własnych myślach, że nie zdawał sobie sprawy z tego co robił. I kiedy w końcu zorientował się, że wodzi palcami po dolnej wardze, było już za późno, ponieważ Agni wszystko zauważył. Soma spalił buraka, który na tle jego ciemnej karnacji wyglądał nieco zabawnie. Chcąc jak najszybciej odgonić swoje myśli od tego wszystkiego, nabrał głęboko powietrza i głośno wydmuchał nos. Może i nie było to godne dwudziestego szóstego syna władcy Bengalu, ale każdy kto pożyje z Somą dłużej niż godzinę, zdąży już się do tego przyzwyczaić.
Książę wziął oddech, po czym oddał zasmarkaną chusteczkę z powrotem lokajowi. Nie będzie w końcu tego trzymał! Poza tym jego smarki są warte miliony, więc jeśli khansama wyrzuci chustkę przez okno, może wzbogacić jakąś przypadkową rodzinę. Ot taka łaskawa strona księcia xD.
Nieco już uspokojony władca zerknął kątem oka na lokaja. Jego zarumieniona twarz nieco go zdziwiła. Czyżby Agniemu było za duszno w tej komnacie? A może tu chodziło o coś innego?

Ostatnio edytowany przez Soma Asman Kadar (2013-08-09 05:32:32)