Tori z natury był bardzo podejrzliwy. Po tym co się stało jego siostrze, jakoś nie za bardzo ufał ludziom. Dlatego też przylądał się każdemu ruchowi Aarona. Wiele razy słyszał o narkotykach w napojach i pigułkach gwałtu i raczej nie chciał, żeby i jemu to się przydarzyło. Nie zauważył jednak nic podejrzanego. Ot taki zwykły soczek. To chyba nic złego, prawda? Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że chłopak opatrzył mu kostkę. Może i lubił pić, ale poza tym wydawał się w porządku.
- Nie, dziękuję.
Odpowiedział z lekkim uśmiechem. Narkotyk w kostkach lodu, dość sprytne. Jeśli gdzieś miał tkwić podstęp, to tylko tu. I dlatego odmówił.
Kiedy już dostał szklankę, miał ochotę powąchać napój - tak na wszelki wypadek. Jednak po chwili stwierdził, że w obecności gospodarza byłoby to trochę nie na miejscu. Dlatego też, niewiadomo z jakiego powodu, postanowił zaufać chłopakowi, którego poznał zaledwie piętnaście minut temu. Nie przepadał za słomką w szklance, jednak nie chciał jej wyciągać. Gdyby tylko wiedział, że dzięki temu popełnił największy błąd w swoim życiu. Napił się. Cóż powiedzieć... zarówno w smaku napoju nie wyczuł nic podejrzanego. Czyli jednak był w porządku. Toriemu znacznie ulżyło.

Chłopaczek nie był ani trochę świadomy planów Aarona. No bo skąd? Może i nie był głupi, jednak nie zorientował się, że dzieje się coś złego. Nawet nie miał jak. Jego "wybawca" nie robił niczego innego, poza piciem i zadawaniem pytań. Jego twarz nie zdradzała żadnych zamiarów. Widocznie grał, jednak Tori nie znał zasad tej gry. I niestety zazwyczaj tak się dzieje, że ten, kto nie zna zasad, przegrywa.
- Wracałem z pracy.
Odpowiedział i tym razem omijając najbardziej istotną część. Nie powie, że skończył występy w cyrku. Nigdy się do tego nie przyzna. W sumie to sam nie wiedział, dlaczego aż tak wstydzi się swojej pracy, jednak nie zamierzał poznawać odpowiedzi. Wstydzi się i już.
Nie wyjaśniając już niczego więcej, zaczął powolutku sączyć soczek przez słomkę tak, że po chwili szklanka była całkowicie pusta. Tosiek milczał, a kolejne minuty mijały. No i stało się. Nagle poczuł się bardzo dziwnie. Coś, jakby wziął za dużo lekarstw na ból głowy. W dodatku zrobiło mu się słabo i... gorąco... A to dziwne. Przyłożył dłoń do czoła, starając się spowolnić pracę serca, które w tej chwili biło jak oszalałe. "To pewnie przez ten stres, wywołany pracą" - pomyślał, z góry wszystko sobie tłumacząc.

Biedny Tori, nadal niczego nie świadomy, wszystkie dziwne objawy naiwnie zrzucał na przemęczenie. Skąd miał wiedzieć, że zażył narkotyk? Aaron nie zachowywał się podejrzanie, toteż chłopak podejrzenia nie wyczuł.
Jedyne co czuł, to dziwne ciepło. Z początku rozlewało się na dole brzucha, z upływem czasu jednak rozprzestrzeniło się na całym ciele chłopaka. Może to migrena? Ponoć wtedy niektórzy ludzie mają duszności... Tego nie wiedział, ale miał wątpliwości. To nie było od takie sobie gorąco... za tym stało coś jeszcze.
Instyntownie przyłożył dłoń do policzka. Co? Rumienił się? On?! Co prawda piekły go policzki, ale nie podejrzewał, że to rumieńce są sprawcą tego zjawiska.
- Tak... to pewnie przepracowanie.
Powiedział zachrypniętym głosem. Tymczasem zawroty głowy nie ustały. Miał wrażenie, że zaraz zemdleje. Kiedy Aaron położył swoją dłoń na jego, Tori poczuł coś jakby... przypływ podniecenia? Zadrżał lekko, przymykając oczy. Skąd u niego taka reakcja? To też przez pracę czy może chodzi tu o coś zupełnie innego?
- C-co się ze mną dzieje...?
Zapytał, nawet nie wiedząc, że powiedział te słowa na głos.

Oczy miał nadal przymknięte, ale mimo tego widział wszystko doskonale. Patrzył na Aarona z dziwnego powodu nie mogąc odwrócić od niego wzroku. Kiedy usłyszał propozycje, odrobinę się zawahał.
- Nie.. ja... nie chciałbym przeszkadzać.
Oh, od kiedy mówienie sprawiało mu tyle kłopotów!? Czemu nagle zrobiło się takie trudne! Ledwo otwierał usta, chociaż dobrze wiedział, co chce powiedzieć. Cóż... zdecydowanie musi się więcej wysypiać.
Nim zdążył cokolwiek zaprotestować, został wzięty na ręce. Poskutkowało to kolejną fają podniecenia, jednak zacisnął mocno usta, dzięki czemu nie wyszło to na światło dzienne. Miał wrażenie, jakby jego umysł powoli się wyłączał. W końcu przestał racjonalnie myśleć, pozwolił więc zanieść się do części sypialnej bez większych problemów. Kiedy tylko poczuł chłód pościeli, wtulił policzek w poduszkę, starając się uspokoić swoje ciało, które powoli zaczynało żyć własnym życiem.
- Dobrze.
Sapnął cicho. Teraz zgodzi się na wszystko, byle tylko mieć spokój. Leżał sam w pokoju z cichą nadzieją, że jeśli uda mu się zasnąć, to wtedy wszystkie dziwne objawy miną. Jednak w praktyce okazało się to znacznie trudniejsze, niż w teorii. Tak więc kiedy Aaron wrócił do pokoju, Tori nadal był przytomny. No... prawie.
- Sam nie wiem... Jakoś dziwnie. Jak... jak w saunie...
Odpowiedział, zerkając kątem oka na szklankę wody.

To całkiem możliwe. Zdarza się i tak, że ludzie dostają gorączki przez złamanie bądź skręcenie, jednak nikt nie wiedział do końca dlaczego. Tori odetchnął z ulgą, stwierdzając, że to prawdopodobnie dlatego tak się teraz czuje.
- T-tak.. ponoć jest.. znaczy... słyszałem...
Westchnął z rezygnacją i nie powiedział nic więcej. Czemu nie potrafił porządnie skleić najprostrzego zdania?! Co prawda w głowie miał ułożoną całą odpowiedź, jednak kiedy tylko otworzył usta, język odmówił mu posłuszeństwa. Jedno jest pewne... powinien wziąść sobie na jakiś czas wolne. Gdyby tylko mógł przy tak napiętym programie...
Im bliższy Aaron nawiązywał z nim kontat, tym bardziej robiło mu się gorąco. Nie! Nie podchodź! Odsuń się! Eh... w tej chwili chłopak miał wielką ochotę, żeby owinąć się kołdrą i nie pokazywać, dopóki mu nie przejdzie. Jednak, dziwnie "zamglony" nie mógł się ruszyć. Po chwili stwierdził z przerażeniem, że zaczął się podniecać. Zaraz, zaraz... CO?! Jak to w ogóle było możliwe?! Niestety skręconej kostki już nie mógł o to obwinić. Tośka zawstydzony zacisnął mocno uda, w nadziei, że chłopak tego nie zauważył. Może minie, jak trochę poczeka...
Kiedy usłyszał propozycje Aarona, przeszedł go dreszcz, jednak posłusznie skinął głową i niezdarnie zaczął rozpinać guziczki od swojej koszuli.

Zwykłe spojrzenie Aarona paliło go na tyle mocno, że Tori zapragnął w końcu, by chłopak go dotknął. Szybko wyrzucił jednak tą myśl z głowy, zawstydzony własnymi zachciankami.
- Ni-nie... Dam radę...
Rzucił krótko, ponieważ na jakąś dłuższą odpowiedź nie było nawet szans. I faktycznie koszula szybko wylądowała na podłodze, eksponując chłopakowi chudy, ale za to odpowiednio wyrzeźbiony, brzuch lekkoatlety.
Miał dziwne wrażenie, jakby właściciel klubu na coś czekał. Wydawało mu się, jakby się niecierpliwił, a jego przyjazny wzrok był bardziej oceniający. Kiedy zerknął na jego dłonie, musiał speszony szybko odwrócić wzrok. Do jego głowy bowiem zaczęły napływać dziwne myśli i skojarzenia. "Dotknij mnie" - krzyczało całe jego ciało, jednak umysł Toriego się opierał. Co prawda już nieznacznie, ale jednak.
Nie wiedział czy spodnie miał też ściągać. Szczerze to nawet tego nie chciał, ponieważ zdążył się już dość znacznie podniecić. A z resztą - nie ma co oszukiwać. Nie ważne jak bardzo zaciśnie uda, jak bardzo będzie się starał to ukryć, miał wrażenie, że Aaron już dawno wie o jego stanie. A tym sposobem tylko przysporzy sobie więcej bólu. Już nie zwalał wszystkiego na przepracowanie. Nie był przecież głupi. Tak więc Tosiek, święcie przekonany, że podniecił go inny mężczyzna, zastanawiał się jak w ogóle mogło do tego dojść. Jednak nie dane mu było dłużej pomyśleć. Lada chwila jego umysł zasnuły ciemne chmury, przez co przestał się powstrzymywać. Rozłożył ochoczo nóżki, co ci bardziej zboczeni mogli odebrać jako zaproszenie, ukazując pokaźnych rozmiarów wybrzuszenie w spodniach. Za to z gardła Toriego wyrwał się długi, głośny i z pewnością zmysłowy jęk.

Ostatnio edytowany przez Tośka (2013-09-18 03:10:29)

Nie miał pojęcia co się z nim stało. Może to tylko okres dojrzewania? Może to później minie... Cóż... przynajmniej taką Tośka miał nadzieję. Wielką nadzieję. Kiedy poczuł palce chłopaka na swojej skórze, wydał z siebie kolejny jęk. Chociaż w jego wyobraźni te ręce były gdzie indziej, z pewnością wywołały równie pożądany efekt.
Spojrzał na niego pytająco. Pecha? Jakiego pecha? Nic z tego nie rozumiał. Jednak kiedy zwrócił większą uwagę na uśmiech chłopaka, domyślił się co tu jest grane. Prawdopodobnie został jednak czymś nafaszerowany. A znajomi mówili: "Nie wchodź wieczorami do pustych klubów". Tylko jak to się mogło stać? I nagle wszystko stało się dla niego jasne. Słomka! Tylko tutaj mógł tkwić podstęp.
Jednak Tori, w pełni świadomy tego, co się stało, jakoś teraz zbytnio się tym nie przejmował. Jego potrzeba była zbyt duża, żeby zwracać uwagę na przyczyny i konsekwencję. Kiedy został brutalnie obrócony, rozebrany i pocałowany, najpierw krzyknął z przypływu emocji, a potem głos dosłownie uwiązł mu w gardle. Oczka miał szeroko otwarte, czując pod paluszkami skórę Aarona. To było to, czego teraz potrzebował. Czyjeś ciało. Wiedział, że nie powinien, jednak zdawał sobie również sprawę z tego, że sam dał się w to wciągnąć. Zaczął smyrać chłopaka po klatce piersiowej i brzuchu. Buźkę miał przy tym taką, jakby przeżywał właśnie największą przyjemność w swoim życiu. Nic więc dziwnego, że po chwili wydał z siebie serię krótkich jęków.

Cała przyjemność, jakiej doświadczał za sprawą dotyku Aarona była jednocześnie dla niego bolesna. Z każdą chwilą miał wrażenie, że nie zniesie dłużej tego stanu (co to za uczucie, co za stan... xD). Tym bardziej, że wcześniej zdarzyło mu się podniecić z dwa razy... jak nie mniej. Nie miał pojęcia, że to uczucie może być aż tak spotęgowane. Chociaż... pewnie nie może. Pewnie to sprawka tego czym został nafaszerowany. Tak czy siak Tori miał wrażenie, że chłopak trochę przesadził z dawką. Chyba, że ten chory efekt był jak najbardziej zamierzany. Wtedy cyrkowiec miałby prawo do strachu. Jednak w tej chwili ani myślał o tym, żeby się bać. W końcu było mu tak przyjemnie, że nie znajdywał czasu na nic innego. Po prostu nie myślał racjonalnie.
Jego ciało zaczęło drżeć i z każdą chwilą drżało coraz mocniej. Chłopak przygryzł wargę aż do krwi, starając się wytrzymać natłok doznań jak najdłużej. Chciał już przejść do rzeczy, chciał mieć wszystko jak najszybciej z głowy. Jednak pewien cichy głos w głowie podpowiadał mu, że to dopiero początek tej tortury. Oparł bezwładnie głowę na ramieniu Aarona, po to by po chwili wyszeptać:
- P-proszę... skończ...
Jego ciało nie było przyzwyczajone do takiego stanu, toteż nie wiedział ile jeszcze może znieść. Miał nadzieję, że tortura nie potrwa długo. Ale wiadomo, że nadzieja matką głupich.