- Jestem o wiele lepszy od wszystkich istot w tym budynku, włączając w to ciebie - prychnąłem, gdy wbił mi paznokcie w dłonie. Bolało, i to jak cholera, jednakże miałem silną wolę i starałem się tego nie okazywać. Uśmiechnąłem się perfidnie. - Mam prawo uważać się za najważniejszego.

- Może i mam - westchnąłem filozoficznie. - Ale co wtedy byłoby w tym zabawnego? - zacmokałem z rozczarowaniem. - Jeszcze nie wiesz, że w życiu najważniejsze jest, by tobie było dobrze i liczy się tylko dobra zabawa? - zapytałem, unosząc wysoko brwi.

- Aaaj, to jeszcze nie poczułeś smaku życia tak naprawdę - pokręciłem głową z rozczarowaniem. Nacisk paznokci mniejszego na moje dłonie wzrósł, o dziwo, posiadał on tam jeszcze jakieś pokłady mocy. Skoro tak bardzo chciał, żebym go puścił, to czemu nie? Uśmiechnąłem się szyderczo, gdy w mojej głowie wywiązał się krótki plan. Wciąż trzymając blondwłosego za nadgarstki zatrzasnąłem myślą drzwi - bo skoro raz widział, jak używam telekinezy, gorzej być nie może, nie? - i od zewnętrznej strony przekręciłem klucz, który powędrował, lewitując, do mojej skrzynki na pocztę. Wtedy z zadowoleniem puściłem dłonie młodszego i odsunąłem się o krok, chcąc zobaczyć, jak zareaguje.
Zabawa z tym blondaskiem coraz bardziej zaczynała mi się podobać. Gdy ludzie wiedzieli, co mogę, a przynajmniej część rzeczy, których mogę, miałem przed sobą tyle nowych, interesujących możliwości!
//Ekhem, zamek w drzwiach Toshio nie ma tak, że możesz od wewnątrz otworzyć bez klucza. Z obu stron potrzebny jest klucz /to tak w ramach wyjaśnienia/

- Co mi pilniczkiem zrobisz? Oko mi wydłubiesz? - zachichotałem mimowolnie. Czemu niscy ludzie, którzy próbują być groźni i są wściekli, wychodzą na takich uroczych? Nagle uśmiech zniknął z mojej twarzy. Nie, przejęzyczyłem się. Na pewno nie uważałem tego knypka za uroczego!

- Jesteś pewien? - zachichotałem. Chłopak zapominał, z kim ma do czynienia. A może jego umysł wypierał od siebie fakt, że potrafiłem przenosić przedmioty wedle zachcianki. Dla demonstracji tego, że nic nie może mi zrobić, krótkim poleceniem wyrwałem ten jego pilniczek z jego zgrabnych rączek i prześmiewczo pomachałem tuż przed jego oczyma. Zaraz.... czy ja powiedziałem: zgrabnych?

- Aaa... - udałem zmartwionego i przyłożyłem palec wskazujący prawej dłoni do brody, patrząc gdzieś w bok. - To ty nie wiesz, że ciebie też mogę podnieść i zawiesić w powietrzu? - zwróciłem spojrzenie na niego, wyciągając usta w smutnej mince a'la mały szczeniaczek. - Ciało ludzkie to też rzecz... W pewnym sensie - mrugnąłem do niego znacząco.

- Nie boisz się mnie, nie wiesz, co w życiu jest najlepsze - wymieniałem, uśmiechając się do siebie. - Ty po prostu doświadczenia życiowego nie masz, jeszcze wiele pierwszych razów przed tobą - zachichotałem. - Ile ty możesz mieć lat, czternaście? - spytałem. Chyba zostanę uznany za pedofila.

- Szesnaście? Dobre i to, przynajmniej za kraty nie trafię - podszedłem do niego bliżej, znowu wodząc po nim oceniającym spojrzeniem. - Pierw twierdzisz, że mam lepiej rozwinięty mózg, a teraz, że go nie mam, tak? - upewniłem się, opierając się barkiem o ścianę obok niego.