- Powiedziałem, że innym nie wmówisz, że potrafisz posługiwać się telekinezą dzięki bardziej rozwiniętemu mózgu. Powiedziałem tak, bo widocznie tego mózgu ci brakuje, zboczony, niewyżyty dupku o elfich mocach. Jak myślisz, że książek nie czytam to się mylisz, bucu.
Spojrzałem mu w oczy twardo, aż zachciało mi się plunąć mu w twarz, ale się powstrzymywałem. Coś czułem, że jeszcze go powyzywam, ale to za chwilę, na razie poczekam na jego kolejne światłe opinie.

Ostatnio edytowany przez Len (2013-08-02 22:29:51)

- Chrzanisz, a niby co chowasz pod słuchawkami?
Prychnąłem i zmierzyłem go od góry do dołu. Może i był ode mnie wyższy i starszy, ale na pewno nie mądrzejszy. Poprawiłem swoje słuchawki, które nadal i nieprzerwanie wisiały mi na szyi. Nie odrywałem od niego wzroku, muszę być w końcu twardy, jak spotkam w życiu więcej takich debili, to muszę wiedzieć co robić i mimo głodu, od tego buca nauczę się, jak pozbyć się podobnego natręta.

No pięknie, nie ma to jak poszydzić ze słabszego i niższego sąsiada, tak o sobie mówię. Spojrzałem na niego z żalem i spróbowałem strzelić mu plaska, tak po prostu zasadzić liścia z paznokciami mi się zachciało, miałem nadzieję, że przy okazji zwalę te jego głupie słuchawki. Czułem jak łzy znów napływają mi do oczu, powstrzymywałem je ostatkiem sił, nie chciałem się już do końca wkopać u tego debila.

- Jednak miałem rację!
Wrzasnąłem szczerząc się wrednie. Jednak nie miał pod słuchawkami takiego nic. Niestety nie spełniłem planu zarycia mu w twarz paznokciami, ale trudno się mówi, ważne że odkryłem jego prawdziwą tożsamość, jednak nie był tym, za kogo się podawał, wyszło na moje.

- Wiem tylko tyle, że jesteś dupkiem, którego nie obchodzi nikt inny poza tobą.
Tak, miałem do niego żal. Miałem też w głębokim poważaniu, że nic o nim nie wiem. Jakby nie był taki wrogi to pewnie chciałbym go poznać, ale nie, on od razu musi się z człowieka śmiać i doprowadzać prawie do łez. Zacząłem się nawet w końcu zastanawiać nad przeprowadzką.

- Ignorancie i egoisto, myślisz że jak większość ludzi nie potrafi zachować tajemnic, to żaden nie potrafi. Otwórz się debilu to może się trochę zmienisz. A teraz wypuść mnie do domu, chcę w końcu coś zjeść, spiłować paznokcie i zobaczyć czy tym popychaniem po ścianach nie potłukłeś mi okularów.
Miałem już serdecznie dość jego humorów, zachowywał się trochę jak baba w ciąży, która nie dostała swoich ulubionych chipsów serowych z dżemem. A jak już mowa o jedzeniu, byłem głody i zmęczony psychicznie, chciałem odpocząć spokojnienie myśląc, czy ten debil będzie chciał mi zrobić coś jeszcze.

- Jak nie możesz to ugotuj mi obiad, bądź dobrym gospodarzem.
Westchnąłem ciężko i potargałem sobie lekko włosy. Co idiota z niego, na prawdę, już myślałem, że coś mu w głowie zaświtało, ale gdzie miało jak on mózgu przecież nie ma.
- Wiesz co? Pierwszy raz widzę takiego debila jak ty, żeby człowiekowi bez rodziny i przyjaciół nie ufać w sprawie dochowania sekretu, toć to idiotyczne.
Odwróciłem od niego wzrok, nie miałem zamiaru patrzeć na niego kiedy mówiłem o takich sprawach.

- W tym bloku jest pewnie więcej duchów niż w twojej głowie zwojów mózgowych.
Prychnąłem i oparłem się o ścianę, zakładając ręce na piersi. Chociaż zabrał się debil za gotowanie.
- Gorszy to na razie jesteś ty, brutal, który takiego chłopaka jak ja prześladuje, nie każdy chciałby was wykorzystać, a jak ci się nie podobają ludzie, to wracaj skąd przyszedłeś.
Miałem dosyć jego pieprzenia jaki to on wspaniały, a jaki jak, człowiek oczywiście, denny, dwulicowy i nieszczery. Najchętniej to wyszedłbym stąd z drzwiami, ale niestety, aż tak silny to ja nie jestem. A w odniesieniu do tej jego mantry, to po co mi znać tajniki życia skoro nie jestem nieśmiertelny, mogę umrzeć w kilka sekund, nawet mogę nie zauważyć, że umieram, więc po co mi znać tajniki życia jak mam tak ulotne życie, oto jest pytanie, czuję się jak drugi Hamlet.