Już z daleka widział kontur wielkiego cielska usadowionego na małym, niepozornym chłopaczku.. Nowaki ryknął gardłowo i przyśpieszył klnąc w myślach. Wielki kot obwąchiwał swoja ofiarę. Nie było to co prawda mięso, które Nao dostawał co rano od czarnowłosej kobiety jednak pachniało nawet zjadliwie. Co prawda był kościste jednak na podwieczorek nadawało się w sam raz. Do nozdrzy zwierzaka doleciał zapach krwi. Polizał swoją ofiarę po twarzy. Smakowała ciekawie. Pantera usłyszała kroki. Obejrzała się w stronę, z której dochodziły i zamarła. Takano był już wystarczająco blisko. Z całym impetem jaki zdobył biegnąc w dół plaży skoczył na wielkiego kota.Był to skok nad wyraz urodziwy. Taki, którego nie powstydziłby się nawet sam Nao. Obydwoje potoczyli się w dół plaży z głośnymi pomrukami.
- Nie wolno ci go zjadać Nao!- Krzyczał brunet walcząc zawzięcie z ogromnym kotem. Pantera zaryczała poirytowana tak brutalnym sposobem wymiany światopoglądów i zatopiła kły i pazury w ciele mężczyzny.- Przestań mnie drapać do kurwy nędzy! - Krzyknął mężczyzna na co kot odpowiedział wściekłym, paraliżującym niemal rykiem. Człowiek nie pozostawał mu dłóżny.  Dwa samce walczyły zawzięcie kopiąc i gryząc gdy tylko nadarzała się okazja. Takano zręcznie obejmował kota muskularnymi ramionami, a kot równie zręcznie drapał właściciela. Kiedy walka dobiegła końca a obydwa samce wyładowały cały zapas agresji Takano zaczesał włosy do tyłu i spojrzał z dezaprobatą na czarną panterę. Ta, niby skruszona spoglądała w piasek.
- Nao, jeśli zaatakujesz człowieka zostaniesz deportowany. Nie zmuszaj mnie bym był dla ciebie niemiły.Wierz przecież jak to się kończy.- Powiedział grożąc mu palcem. Następnie wstał, otrzepał się z pisaku i powoli podszedł do nieproszonego gościa. Nao zmrużył swoje kocie ślepia i podążył za właścicielem spoglądając na niedoszłą przekąskę z nutą zaciekawienia.
A to ciekawe zjawisko Pomyślał Takano pochylając się nad blondaskiem. Był to najprawdopodobniej jeszcze dzieciak, do tego obcokrajowiec. Brunetowi nie umknęło zadrapanie na ramieniu chłopca. Spróbuj zagrozić mojemu kotu a zabiję cię i zjem. Pomyślał patrząc na gościa z nienawiścią. Sama myśl, że mógłby zostać rozdzielony ze swoim kotem doprowadzała go do furii. Niespodziewanie zaczęło padać. Takano podniósł głowę i patrzył moment w zachmurzone niebo. Zimna woda łagodziła jego emocje, pozwalała mu się uspokoić. Kot mruknął z niesmakiem i powłóczył się w stronę domu. . Mężczyzna popatrzył za nim moment i westchnął. Piasek na którym stał zaczął przybierać szkarłatną barwę jednak on zupełnie tego nie zauważał. - Wybacz proszę zachowanie mojego przyjaciela. Ręczę, że ta sytuacja już się nie powtórzy.- Powiedział zimno, lustrując intruza przenikliwym spojrzeniem.Okazywanie skruchy nie było jego mocna stroną. Deszcz mu nie przeszkadzał. Co prawda resztki ubrań lepiły się do muskularnego ciała podobnie jak włosy jednak miało to i swoje plusy. Woda spłukiwała z mężczyzny cały piasek. Niespodziewanie coś zabrzęczało w jego kieszeni. Yoshida wyjął telefon i odczytał wiadomość.

Leje jak z cebra.
Wpuść go do domu !!
Przygotowałam salon.
Nao już wysuszony, czeka na ciebie w środku.
Pszeż on zaraz wykituje na Twojej plaży !!!

Mężczyzna schował telefon i spojrzał w kierunku domu z niemą irytacją.
- Proponuję przenieść się do mojej posiadłości. Jesteś ranny.- Powiedział zimno i bez zbędnych komentarzy ruszył w górę. Na piasek kapała krew z licznych zadrapań jednak mężczyzna w ogóle nie zwracał na to uwagi.
To sobie, kurwa, poczytałem. Zawarczał w myślach, przeklinając dziką naturę ukochanego zwierzaka. A teraz jeszcze muszę, cholera, zajmować się jakimś dzieciakiem. Przeklęta Konstancja i jej przeklęte zasady moralne !

Już chwilę potem znaleźli się w willi. Minęli pokój Nao by wyjść  wprost na długi korytarz. Drewniana podłoga skrzypiała lekko pod naporem idących.- Gdybym stwierdził, ze będziesz zbyt dużym problemem zapewne bym cie spławił. - Stwierdził obojętnie, zastanawiając się nad czymś moment. Lub utopił. Nie jestem pewien co bym wybrał, to jednak bez znaczenia w obecnej sytuacji. Muszę opatrzyć twoją ranę by nie wdała się gangrena czy inne choróbsko. - Powiedział z westchnieniem, mijając szybko kolejne pokoje.-  Mną się nie przejmuj, kłótnie z Nao to dla mnie nie pierwszyzna. Nic mi nie będzie. I nie zwracaj się do mnie per "pan". Nazywam się Takano.Ostatnie zdanie powiedział może nazbyt ostro. Cóż, miał się niem zająć. o Byciu miłym nikt nic nie wspominał.  Po kilku zakrętach stanęli przed dużymi, dwuskrzydłowymi drzwiami. Takano otworzył je bez wahania i wszedł do środka. Salon był dużym, obszernym pomieszczeniem. Bordowe ściany nadawały miejscu pewnego dostojeństwa. Również tutaj sufit znajdował się wysoko nad głowami lokatorów. Jedna ze ścian była oszklona dzięki czemu można było podziwiać widok na plażę w pełnej okazałości.Przynajmniej wtedy, gdy akurat  nie padało. W pomieszczeniu znajdował się okazały kominek a także wygodna, obszerna kanapa, kilka foteli oraz dwa stoły. Wszystko to utrzymane było w odcieniach czerwieni i brązu. Jeden ze stołów zakryty był różnego rodzaju potrawami i napojami, drugi zaś  przykryty był przez koce, ręczniki, ubrania na zmianę i apteczki. W kącie, za drzwiami widać było wielkie legowisko umoszczone z poduszek i kocy. To właśnie tam usadowił się wielki kot uważnie obserwując wszystko swoimi żółtymi ślepiami. Przy ścianach stało wiele pulek z książkami, pamiątkami i filmami. Nad jednym z regałów wisiał duży, plazmowy telewizor. Całokształtu dopełniały rozstawione gdzieniegdzie świece. Nowaki podszedł do drugiego ze stołów i sięgnął kilka najpotrzebniejszych rzeczy.
- Usiądź proszę. - Powiedział wskazując ruchem dłoni na  kanapę. Podał chłopcy ręcznik a także koc by mógł się nim otulić i zaczął grzebać w apteczce.- Zaraz się Tobą zajmę, muszę jednak opatrzyć swoje rany by nie zachlapać dywanu krwią. Strasznie ciężko jest to potem doprać. -Powiedział swobodnie. Następnie znalazł rolkę bandaża i opatrzył nim najgroźniejsze rany na swoim ciele. Kiedy skończył Westchnął przeciągle i narzucił na siebie czarną koszulę przygotowaną przez gosposię. Następie podszedł powoli do chłopca. Uważnie obejrzał jego ramię by po chwili, bez ostrzeżenia polać je wodą utlenioną. Bez zbędnych słów   zacząć opatrywać ramię blondyna.Robił to  z należytą uwagą i ostrożnością. Wyćwiczone, długie palce sprawnie nakładały kolejne warstwy płótna. W pokoju panowała cisza, przerywana jedynie pomrukami Nao.

Takano obserwował uważnie swojego gościa. Miał wrażenie, ze coś z tym dzieckiem jest stanowczo nie tak. Milczał moment skupiając się na pracy jednak instynkt nie dawał się zagłuszyć tak łatwo. W międzyczasie Nao zwlekł się ze swojego posłania i powoli, jakby od niechcenia podszedł do kanapy na którą następnie wskoczył. Nowaki przerwał pracę i obserwował jak kot podchodzi do blondyna i kładzie się obok niego. Kiedy mężczyzna uznał, ze kot nie ponowi próby skonsumowania chłopca, wrócił do pracy.
- Gangrena jest to następstwo, że się tak wyrażę zakażenia. Powoduje obumieranie i rozkład tkanki żywej czyli potocznie gnicie. Inne choróbska to na przykład zwykłe zakażenie lub bezwładność w ramieniu. - Powiedział obojętnie, kończąc zawiązywać ostatni supeł. Następnie wstał i przyjrzał się swojemu dziełu.W porządku. Nie wygląda na umierającego więc mogę się go pozbyć. Pomyślał przyglądając się uważnie Nao, który z nagłym zainteresowaniem zaczął obwąchiwać chłopaka. Pochylił się w stronę gościa i odgarnął mu grzywkę z czoła. No uroczo, kurwa, prześlicznie wręcz. Pomyślał poirytowany i z powrotem sięgnął po bandaż. Jednak zmarł chwilę potem. Jeśli zranił by dzieciakowi oko musiał by do końca życia płacić odszkodowania. Tym powinien zając się wykwalifikowany lekarz.
- Masz ty jakieś imię, mały ? - Zapytał poirytowany dodatkową robotą. Po czym westchnął i sięgnął po telefon szukając numeru jego prywatnego lekarza.- Rodzinę, dom, cokolwiek ? Muszę oddać cię w ręce lekarza. Wróć, twoi rodzice muszą. - Poprawił się szybko. Nao oblizał się i zaczął leniwie poruszać ogonem.- Nawet o tym nie myśl kocie.- Zawarczał gromiąc panterę surowym wzrokiem.

- Nie mów tak, ostatecznie to przez mojego przyjaciela jesteś poszkodowany - Powiedział zniecierpliwiony, machając lekceważąco ręką.
Takano wysłuchał uważnie opowieści dzieciaka i westchną starając się powoli i spokojnie przetworzyć usłyszane informacje. Miał wielką ochotę zejść do piwnicy, chwycić za kij bejsbolowy  i rozwalić jakiś stary mebel na kawałki. Powstrzymał się jednak. Meble mu nie uciekną a dzieciak potrzebuje pomocy. Kurwa, jakim jebanym cudem takie sytuacje zdarzają się akurat mnie.I dlaczego dzieje się to właśnie wtedy kiedy jestem w połowie książki!? Pomyślał poirytowany, wciskając zieloną słuchawkę. Lekarz odebrał niespodziewanie szybko, nawet jak na niego. - Witaj Clemens. Słuchaj, mam tu pewien przypadek specjalnie dla ciebie. Zabierz wszystko co wpadnie ci do głowy i rusz się do mnie. Co ? Pojebało cię doszczętnie ? Nic mi nie jest. Tak, czekam.  - Nowaki zakończył połączenie i zirytowany usiadł w fotelu naprzeciw chłopaka.
- Słuchaj Olivier, jeśli dobrze zrozumiałem nie masz rodziny,domu a do tego jesteś niepełnoletni i nawet kurwa nie pochodzisz z Japonii.- Powiedział składając opuszki palców razem. - Na domiar złego jesteś ranny i jeden tylko budda, kapitan planeta czy inny wyimaginowany ludek wie jakim cudem jeszcze łazisz po tym łez padole. - Podsumował. Nao mruknął jakby rozbawiony całą sytuacją. Nowaki popatrzył na niego chwilę siłując się z kotem na spojrzenia. W końcu kot ziewnął, wyciągnął się i mrugnął do właściciela w geście pojednania. Ja pierdolę,kurwa mać, dla czego ja się w to wmieszałem  !? Zapytał się sam z niedowierzaniem.
- Słuchaj mały, sytuacja wygląda chujowo. Bardzo. Powiem cię jak ja to widzę : Jesteś u mnie więc odpowiadam za twoje życie. Nie jestem z tego powodu jakoś szczególnie szczęśliwy jednak skoro już w tym tkwimy trzeba coś zrobić. Jeśli zechcesz  zapewnię ci opiekę lekarską, wyżywienie i dach nad głową oraz sfinansuję wszystko, co wpadnie ci do tej blond główki. - Urwał by spojrzeć chłopakowi w oczy. - W zamian za to nie pozwiesz mnei i mojego kota. Pasuje ci taki układ ?

Mężczyzna  patrzył na chłopaka zastanawiając się czy nie warto było go zostawić na pastwę pantery. Odruchowo spojrzał na Nao. Leżał sobie, leniwie majtając ogonem i czekał. Czekał na decyzje swojego właściciela. Prawie niezauważalnie napinał przy tym mięśnie, gotowy do skoku na jedno skinięcie. Krew wabiła Nao, wzywała go i prosiła o skosztowanie. Ale kot czekał.
Takano wypuścił powoli powietrze uważnie spoglądając na chłopaka. Nowaki, załatw to spokojnie. Powoli i spokojnie. Powtarzał raz po raz w myślach by się uspokoić. Znów zerknął na kota. Nao przymknął oczy, pozornie wypoczywając z głową opuszczona na wielkie łapy. Brunet wziął jeszcze jedne głęboki wdech i spojrzał ostro na chłopaka.
- Posłuchaj mnie, dzieciaku.- Zaczął. - Jedyne czego teraz chcę to wrócić do pokoju mojego kota, wziąć książkę i przeczytać ją do końca. Marzę o tym od chwili gdy usłyszałem, ze ktoś jest na plaży.  Jednakże gdybym to teraz zrobił skazałbym cię na śmierć. Nie zrozum mnie źle, Twoja śmierć nie była by taka straszna, nie znam cię i nie przyzwyczaiłem się do twojej obecności, wiec logiczne, ze nie ubolewałbym nad twoim losem. Nie mniej, gdybym pozwolił ci odejść przerwanie lektury i wezwanie lekarza okazało by się daremne. O bójce z Nao nie wspominając. A bardzo nie lubię robić czegoś na darmo.- Westchnął głęboko. Jeden mebel nie pomoże, będę musiał roztrzaskać co najmniej kilka szafek ze szklanymi drzwiami. - Pomyślał uśmiechając się pod nosem.- Jeśli to cię pocieszy, nie czuję obowiązku pomagania ci. troszczę się tylko i wyłącznie o siebie i Nao. Widzisz, jeśli pozwoliłbym ci teraz opuścić mój dom Konstancja urwała by mi głowę i nadziała ja na pal. Zapewne było by to malownicze jednak niepraktyczne. Dlatego też powiem to, co już raz powiedziałem. Użyję tylko innych słów by nadać temu odpowiedniejsze znaczenie. Uważaj : Serdecznie pierdolę cała gadkę o "wychowaniu", "szlachetności" i innych nieistotnych duperelach. Wyleczę twoją buźkę i pozwolę u siebie mieszkać co by cie nie zgwałcili na ulicy. Opłacę twoje leczenie, wyżywienie i wszystko co opłacić powinienem. Zanim mi przerwiesz, twierdząc, ze to drogie dodam: Mam wystarczającą ilość gotówki  by trzykrotnie kupić Tokio z każdą zasrana myszą która się tam gnieździ.Jedyna rzecz, która obecnie nie daje mi spokoju to fakt, ze muszę ci to wytłumaczyć, choć mógłbym teraz kończyć powieść, nad którą siedzę od rana. W niedalekiej przyszłości też nie będziesz mi przeszkadzał bo posiadłość jest na tyle duża, ze spokojnie mógłbym cię unikać przez kilka lat zanim bym się na ciebie natknął. - Zakończył z westchnieniem.  Następnie wstał, przeciągnął się i podszedł do stołu zastawionego jedzeniem.  Wziął jeden z przygotowanych talerzy i nałożył sobie kilka krewetek. Powróciwszy na swoje miejsce spojrzał na swojego gościa.
- Częstuj się, mamy trochę czasu zanim Clem się tu pojawi.  nie przejmuj się mnę, z natury jestem raczej aspołeczny. Zapewne cię to nie pocieszy ale przeszkadzasz mi w takim samym stopniu jak każdy inny człowiek na tej planecie. - Dodał rzucając jedna z krewetek czarnej panterze. Nao kłapnął zębami, chwytając przekąskę i połknął ją bez gryzienia.

- Słusznie.-- Takano pokiwał głową z aprobatą po czym rzucił kolejna krewetkę w kierunku Nao. Pantera pochwyciła ją natychmiast i oblizała się łapczywie. Mężczyzna popatrzył na kotwa z rozczuleniem i podał mu talerz. Następnie wstał i zadzwonił w dzwonek stojący przy fotelu. Do salonu wleciała Konstancja.
- Wzywałeś ?- Zapytała z nieukrywanym zaciekawieniem przyglądając się blondynowi
- Tak, niedługo pojawi się tutaj Clemens. Idę do piwnicy, zajmij się w tym czasie naszym nowym lokatorem. - Powiedział spokojnie, ruszając w stronę wyjścia.
- Po co idziesz teraz do piwnicy ?- Zapytała  patrząc na niego podejrzliwie.Nowaki odwrócił się w jej stronę i westchnął.
- Przypomniałem sobie, że mam tam jeszcze kilka szafek z przeszklonymi drzwiczkami. - Mruknął a kąciki jego ust nieznacznie drgnęły ku góże.
- Jeśli myślisz, ze będę po tobie sprzątać...- Zaczęła jednak zgromił ja wzrokiem. - Nieważne. Tylko nie licz na to, ze będę ci potem wydłubywać odłamki szkła z ciała .- Prychnęła i usiadła na kanapie. Takano wzruszył jedynie ramionami i wyszedł.
Po krótkim marszy i kilku zakrętach znalazł się w podziemnej części willi. Szybkim krokiem skierował się do pokoju oznaczonego napisem " Nie wchodzić, strefa zagrożenia" i wszedł do niego gwałtownie. Podszedł do kija zawieszonego na specjalnym uchwycie wmontowanym w ścianę  i chwycił go jedną ręką. Następnie przeszedł przez kolejne drzwi i znalazł się w pomieszczeniu przywodzącym na myśl zagracony garaż bądź strych. Nie myśląc wiele zamachnął się i z impetem przywalił kijem w jedną z szafek. Szkło pękło, rozbryzgując się na podłodze z głośnym brzdękiem. Od razu jakoś mi lepiej. Pomyślał uśmiechając się dziko. Zakręcił kijem w powietrzu i tanecznym krokiem ruszył przez pokój niczym tajfun czy huragan niszcząc wszystko co napotkał na swojej drodze.
Tymczasem Konstancja przyglądała się owemu "nowemu lokatorowi" . Nao, nie doczekawszy się zgody na działanie ziewnął ostentacyjnie i powolnym leniwym krokiem powrócił na swoje legowisko. Dziewczyna uśmiechnęła się widząc to i przeniosła się z kanapy na krzesło obok chłopca.
- Cześć.- Zaczęła z krzepiącym uśmiechem.- Nazywam się Konstancja, co ten tuman na pewno już ci powiedział. Jestem tutejszą gosposią.  Nie wiem, co zrobiłeś Takano ale jestem pod wrażeniem. Już od nie wiadomo jak dawna nie schodził do pokoju na meble.- Uśmiechnęła się z uznaniem.- Jakim cudem pozwolił ci tu mieszkać ? Jesteś może jakimś krewnym ?- Urwała by lepiej mu się przyjrzeć. - Nieee, - Pokiwała głową.- Za grosz podobieństwa. Zamilkła przyglądając mu się dalej. - Opowiesz mi coś o sobie ? To znaczy, nie zmuszam cię ani nic, ale aż nie mogę uwierzyć, że w tej willi nareszcie będzie ktoś kto żyje normalnie a nie, jak ten tam- ruchem głowy wskazała na kota.- Snuje się po całym domu, nigdzie nie zagrzewając miejsca lub jego właściciel, którego uświadczyć gdzieś bez latania po domu było by cudem.- Westchnęła.

Kobieta słuchała chłopca z zapartym tchem co jakiś czas kręcąc głową.Kiedy skończył westchnęła głośno
- Santa Maria dziecko, to co mówisz jest przecież straszne !- Kobieta patrzyła na niego z współczuciem. - Kto by pomyślał, że taki mały szkrab przeżył aż tyle. Nic to, mój mały, myślę że koniec twych zmartwień.- Powiedziała z przekonaniem.- Nie wiem jak to możliwe, ale ten "kotołak" że się tak wyrażę, wziął cie pod swoje skrzydła. Pewna jestem, ze do puki on nad tobą czuwa, nic ci nie grozi.No, chyba ze z jego strony. - Westchnęła. - Ciężki orzech, mój malutki. Takano nie jest może najlepszym materiałem na opiekuna, jednak, jeśli jakimś cudem ci zaufa  będziesz nietykalny. Prawie jak Nao. Nadal głowi mnie, dlaczego cie przyjął.- Zamilkła na moment by po chwili podjąć swój monolog.- Jesteś za młody by... z resztą wątpię by o to mu chodziło. To nie w jego stylu grać w podobne gierki. Więc po co ? Dlaczegóż by tak aspołeczne stworzenie opiekowało się Takim uroczym chłopcem jak ty ? Z resztą, nie powinno mnie to interesować. - wstała z miejsca i zaczęła przechadzać się po salonie.- Jeśli to sprawi, ze będzie szczęśliwy, niech się dzieje. Pamiętaj jednak, drogi Olivierze, ze jeśli kiedykolwiek będziesz miał jakieś obawy czy wątpliwości możesz do mnie przyjść i o nich porozmawiać. Koniec końców będę teraz jedną z twoich opiekunek. pros wiec o co zechcesz a zrobię co w mojej mocy ( a wierz  lub nie, ale moc mam wielką) byś był szczęśliwy. Przestrzegam cie jednak : Nad wszystko w świecie, nie staraj się unieszczęśliwić Takano. Mimo, że nie wygląda również dużo w życiu stracił.- mruknęła pół głosem. Nagle, drzwi pomieszczenia otworzyły się i do salonu wbiegł niewysoki, łysiejący nieco mężczyzna.
- Gdzie ten olbrzym !? - krzyknął od razu, rzucając dwie wielkie torby na kanapę. Nao mlasnął z niesmakiem i ostentacyjnie kręcąc ogonem opuścił pokój. - I co się tym razem wydarzyło ?- Dopytywał mężczyzna. Konstancja uśmiechnęła się nieco i podeszła do Clemensa.
- Takano jest obecnie w piwnicy, przyprowadzę go. Tymczasem rozpakuj się i rozgość.   - Powiedziała spokojnie i  wolnym krokiem ruszyła w stronę drzwi. Kilka minut potem była już w pomieszczeni przeznaczonym do "wyładowywania emocji". Brunet nie zauważył jej od razu. Przez chwilę tłukł jeszcze kijem w ogromną, dwuskrzydłową szafę i wszystko co mu się nawinęło po drodze. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem i odchrząknęła krzyżując ręce na piersi. Mężczyzna odwrócił się w jej stronę oddychając ciężko.
- Clem już jest. - Powiedziała jedynie i ruszyła w drogę powrotną. Mężczyzna minął ją szybko i i w nadzwyczajnym tempie wdrapał się po schodach.
- Witaj Clemens, miło, ze przyjechałeś. - Powiedział wchodząc do salonu. Pierwszą rzeczą rzucającą  się w oczy był brak Nao. Mężczyzna rozejrzał się szybko i z niezadowoleniem stwierdził, ze kot musiał już się przemieścić. - Jak już mówiłem, mamy tu nadzwyczajny przypadek. nie ukrywam, że cholernie zależy mi na załatwieniu tego szybko, dobrze i bezboleśnie. Zwłaszcza dobrze i bezboleśnie.- - Zaakcentował wyraźnie- Cena, jak już dobrze wiesz nie gra najmniejszej roli.
- A gdzież to jest owy "nadzwyczajny przypadek"- Zapytał lekarz rozglądając się ciekawie. Dopiero po chwili zauważył drobnego, blond młodzieńca stojącego obok stołu. - Och... Takano, ty chyba nie mówisz poważnie ? Kto to jest?
- To nieistotne kim jest lub też nie jest. Masz go po prostu wyleczyć.
- Ale z czego !? - Zdziwił się mężczyzna przyglądając się uważniej chłopcu.
- Zaraz zobaczysz. - Stwierdził spokojnie.- Olivier, badź tak miły i podejdź na moment.