Po nad wyraz długiej wiązance przekleństw w wykonaniu lekarza w pokoju zapadła niezręczna cisza. Clemens cofnął si patrząc na chłopca z niedowierzaniem by w końcu usiąść na kanapie. Takano westchnął cicho przyglądając się plamom na dywanie. No i chu strzelił czysty dywan. Pomyślał z mieszaniną rozbawienie i irytacji. Następnie przeniósł wzrok na lekarza.
- Lepiej ci ?- Zapytał zimno, z niemą przyganą patrząc na słabość, jaka zademonstrował podstarzały człowiek. Clemens bez słowa wstał, podszedł do stołu i wypił szklankę zimnej wody.
- Tak, już mi lepiej.- Powiedział wycierając usta rękawem. - Takano, bądź łaskaw mi powiedzieć,co to kurwa jest i jak znalazło się na twarzy tego dziecka ?- Zapytał Pokazując w stronę chłopca.
- Chuj mnie to obchodzi ? Może przypełzło ? - Prychnął poirytowany brunet.- Jak na moje oko ktoś  popieścił go nożem.- Wzruszył ramionami. Clem pokiwał głową w geście dezaprobaty.
- Kto, jeśli mogę wiedzieć ?
- Nie możesz.- Stwierdził krótko. - Nie zapominaj, z kim rozmawiasz. - Upomniał go.W jego oczach błysnęło coś, przez co lekarz momentalnie pobladł.
- Faktycznie, wybacz.- mruknął pocierając tył głowy.- Na początek, powinienem to lepiej obejrzeć.- Stwierdził Clemens siadając na jednym z foteli.- I zdezynfekować.- Dodał po krótkim namyśle.
- Nie krępuj się. - Takano utkwił w nim swoje lodowate spojrzenie. - Idę po książkę, zaraz wrócę. Pamiętaj, że jeśli coś spieprzysz pozwolę Nao się tobą zabawić.- Ostrzegł wychodząc z pokoju.
- Cholera...- Lekarz oparł głowę na rękach i wziął głęboki wdech. Po kilku sekundach podniósł głowę i spojrzał na chłopca. - Olivierze, podejdź do mnie proszę. Muszę obejrzeć twoją ranę. - Powiedział zachęcając go gestem ręki by usiadł naprzeciw niego. Jednocześnie sięgnął po swoją torbę. - Nie jestem w stanie obiecać, że będzie to całkowicie bezbolesne. rana nie wygląda na łatwą do wyleczenia. Ręczę ci jednak, że zrobię wszystko najlepiej jak potrafię. - Zakończył zakaładając okulary.- Cóż, czas zobaczyć to "cudeńko"

- Rozumiem.- Lekarz pokiwał głową. - Czy wiesz, jakie substancje wylewał ten pan Francis ?- Zapytał przyglądając się oku chłopaka. - Cztery miesiące ? Nie brzmi to dobrze. Czy w tym czasie  Stosowałeś jakieś maści, lekarstwa ? Może pamiętasz jakiś szczególny ból czy coś podobnego ?- Pytał spokojnie, delikatnie przekręcając głowę chłopca w różne strony by lepiej przyjrzeć się ranie. Niespodziewanie drzwi się otworzyły i wpadł przez nie Takano.
- Wygrałem !- Krzyknął podnosząc ręce do góry. Tuż za nim do salonu wleciał Nao z cichym pomrukiem hamując tuż przed właścicielem. - Mówiłem ci, że na prostych nie masz ze mną szans - Zaśmiał się zamykając drzwi. Kot kichnął z dezaprobatą i wskoczył na kanapę by po chwili zwinąć się  w kłębek. Takano westchnął, wyrównując oddech i również ułożył się na kanapie, opierając się o panterę. Już miał zabrać się za kończenie książki gdy poczuł na sobie czyjś wzrok. - Nie przeszkadzajcie sobie- Mruknął machając lekceważąco ręką. Kot, jakby podzielając zdanie właściciela poruszał powoli ogonem. Nowaki otworzył książkę na odpowiedniej stronie i zaczął czytać, nie zważając na to, że ma gości.
- Powiedz mi chłopcze, czy ktokolwiek próbował to leczyć ?  I dlaczego, jeśli wolno spytać ten wariat pokarał cie w taki sposób ?

- Rozumiem. Lekarz pokiwał spokojnie głową i puścił podbródek chłopca. Następnie pogrzebał w torbie i wyjął rolkę bandażu. - Cóż, twoja rana nie jest co prawda najpiękniejsza, jednak myślę, że będę umiał wszystko naprawić. W końcu przy tym szaleńcu idzie się przyzwyczaić. - Mruknął zerkając na Takano.- Dzięki niemu zdobyłem niezbędne wręcz doświadczenie.  - Zapewnił sięgając po jakąś fiolkę. - Mam rozumieć, że jesteś synem jakiegoś europejskiego mafiozy, tak ?- Zagadnął nasączając kawałek gazy specyfikiem specyfikiem. - Ten preparat oczyści twoja ranę i wyciągnie całą ropę. Przy pierwszym kontakcie może nieco zaboleć ale nieprzyjemne uczucie szybko minie. Zmieniaj go co trzy godziny. Wszystko zostawię Takano. - Powiedział spokojnie, przykładając materiał do rany chłopca. - Potrzymaj to proszę. - Powiedział obwiązując głowę chłopca. - Nie martwisz się, że ten sadysta będzie cie szukał ? - Zapytał niemal ojcowskim tonem.- Doskonale wiem, że to nie moja sprawa, jednak nieco niepokoi mnie status twojego prześladowcy. - Dodał po czym zwrócił się do Nowakiego.- Pozwól na moment Takano. - Mężczyzna niechętnie zerknął w stronę siedzących.
- Co jest ? -Zapytał zamykając książkę.
- Chcę byś co trzy godziny zmieniał opatrunek Olivera. Dzięki temu do końca jutrzejszego dnia rana powinna być pozbawiona ropy. Dzięki temu zacznie się regenerować.
- Trzy godziny, tak ? - Zapytał  przyglądając się chłopcu. - raczej sobie dziś nie pośpię. - Westchnął. Wspaniale kurwa, wprost wyśmienicie. Pomyślał odklejając się od Nao. - Cóż, trudno. Zatem jutro każę Konstancji przygotować pokój dla ciebie. Dziś zostaniemy tutaj. - Zawyrokował i zadzwonił w dzwonek. Po minucie do salonu weszła Konstancja.
- Tak Takano ?
- Przynieś tutaj trzy materace, jakieś koce i poduszki . Odwołaj też wszystkie jutrzejsze spotkania jakie miałem zaplanowane. Zadzwoń też do Masamune i powiedz by pozałatwiał wszystko co miałem zrobić. Gdyby ktoś pytał wyjechałem w interesach i wrócę dopiero za dwa dni. - Polecił. kobieta westchnęła ciężko, przewróciła oczami i spojrzała na Clemensa.
- Zostajesz na noc ?
- Nie, raczej nie skorzystam.
- W takim razie dwa materace...- Zaczęła jednak Nowaki jej przerwał.
-Trzy. Nie zapominaj o Nao.- Powiedział spokojnie.
- Rozumiem. Domyślam się, że kolacje także zjecie tutaj ?
- Owszem. - Potwierdził spokojnie. Kobieta kiwnęła głową i ruszyła w stronę wyjścia. Przy drzwiach przystanęła i odwróciła się do mężczyzn.
- Czy mam przynieść też jakieś książki czy płyty ?- Zapytała. Takano zastanowił się chwilę po czym pokiwał przecząco głową.
- Nie musisz. Zadowolę się tym co mam tutaj.- Stwierdził. Kobieta kiwnęła głową dając do zrozumienia, że zrozumiała i wyszła. Mężczyzna patrzył moment w stronę drzwi po czym westchnął i powrócił do swojej książki. Co za upierdliwy wieczór. Przemknęło mu przez myśl.

Clemens westchnął i zaczął zbierać swoje rzeczy. W pokoju panowała cisza zakłócana jedynie  przez Konstancję wchodzącą z odpowiednimi rzeczami i wychodzącą co moment. Nao ziewnął szeroko i oparł łeb o ramię Takano. Ten, nie odrywając oczu od książki pogłaskał kota po głowie. Po salonie rozeszło się głośne, wibrujące mruczenie pantery. Nowaki uśmiechnął się leciutko, nie odsłaniając zębów. Lekarz pokręcił głową z niedowierzaniem widząc ten widok. Następnie obejrzał się na Olivera i zamarł z otwartą na oścież torbą w ręku. Opanował się jednak, zamknął torbę i usiadł obok chłopca.   
- Co cie smuci, Oliverze ? - Zapytał cicho,  przyglądając się blondynowi.- Może mógłbym jakoś temu zaradzić ?- Dodał. Do salonu znów weszła gosposia.
- Gdzie położyć materace ?- Zapytała rozglądając się. Takano przewrócił strone i podniósł wzrok na kobietę.
- Przy kominku.- Powiedział po chwili namysłu.-  Złącz je tak, by tworzyły jedno duże posłanie.- Dodał i powrócił do książki.
- Jak sobie życzysz. - Powiedziała cicho i zaczęła ustawiać materace by po chwili nakryć je kilkoma kocami i poukładać poduszki.

Clemens pokiwał w milczeniu głową i  ruszył w kierunku drzwi.
- Cóż Takano,Oliverze, do zobaczenia. - Powiedział Wychodząc.
- Taaa...-Mruknał bez przekonania mężczyzna.
Nao podniósł nieco łeb, węsząc w powietrzu. Wyczuwał strach. Jego woń unosiła się w powietrzu zachęcając do polowania. Kot zerknął w stronę z której owy zapach dobiegał. To zdobycz  Takano. Pantera mlasnęła głośno, poirytowana. Zdobyczy Nowakiego ruszyć nie mógł. Cóż, przyjdzie mu się zadowolić tym, co przyniesie ludzka kobieta.
Kiedy Konstancja skończyła przygotowywać posłanie odwróciła się do bruneta.
- Co mam przygotować na kolację ?- Zapytała spokojnie, przenosząc jedzenie ze stołu na kilkupiętrowy wózek którym przywiozła materace. Mężczyzna spojrzał na nią znad książki.
- Mam ochotę na lazanię. Tak, chcę lazanię a potem jakieś ciasto. Dla Nao to co w zeszłą środę.- Stwierdził po chwili i wrócił do książki. Kobieta skinęła głową i odwróciła się do Olivera.
- A ty, chłopcze ? Co mam przygotować dla ciebie ?- Zapytała. Tymczasem Takano skończył książkę i przeciągnął się z cichym westchnieniem. Następnie wstał, przeciągnął się raz jeszcze i swoim kocim krokiem podszedł do jednego z regałów by wymienić przeczytany egzemplarz na inny. Nao, widząc postępowanie właściciela również zszedł z kanapy, przeciągnął się i ułożył na jednym z materacy zwijając się w kłębek.

Ostatnio edytowany przez Nowaki (2013-11-02 23:17:20)

Nowaki przejrzał kilka egzemplarzy po czym z niezadowoleniem stwierdził, ze wszystkie już przeczytał. Dwa razy lub więcej. Westchnął odkładając gruby tom na miejsce. Rozejrzał się po pomieszczeniu szukając sobie jakiejś rozrywki bardziej porywającej od oglądania telewizji lub filmów. W oczy rzuciła mu się ustawiona w koncie, nie widoczna z kanapy gitara. Uśmiechnął się leciutko, nie ukazując zębów i szybko podszedł do swojego znaleziska. Chwycił gitarę i w kilku krokach znalazł się przy materacach. Usiadł na jednym z nich, krzyżując nogi i wypróbował brzmienie instrumentu. Gitara nie brzmiała najlepiej przez co Nao podniósł niechętnie łeb i spojrzał na właściciela jakby dając mu do zrozumienia, że powinien ja nastroić. Takano westchnął i zaczął kolejno sprawdzać każdą strunę korygując wszelkie niedopatrzenia. Kiedy skończył usiadł wygodniej, ułożył odpowiednio gitarę i zaczął grać losowo wybrane akordy tworząc coś na kształt melodii. Robił to co prawda nieświadomie, zbyt pochłonięty rozważaniem co mógłby zagrać jednak melodia była płynna i nie słychać w niej było żadnej słabej czy fałszywej nuty. Nao ułożył się opok właściciela, położył łeb na złożone łapy i zaczął leniwie poruszać ogonem. Brunet, wyrwany ruchem kota ze swoich rozważań zmienił bezmyślną melodię na ulubiony kawałek jego 'siostry" . Kot uchylił jedno oko i spojrzał na niego zaciekawiony. Już od dobrych paru miesięcy nie słyszał tej melodii. A teraz jego właściciel grał ja, jak gdyby nigdy nic z obojętnym wyrazem twarzy i zamkniętymi oczami. Kot był świecie przekonany, że gdyby mężczyzna otworzył oczy mógłby zobaczyć wszystkie emocje, które intuicyjnie wyczuwał. Niemniej, wątpił by Takano pozwolił komukolwiek dostrzec to, co działo się w jego środku. Nie zdziwiło go też, że gdy tylko melodia dobiegła końca Takano otworzył oczy by zamrugać szybko i zamknąć je z powrotem. Zaraz po tym po pokoju rozeszła się cicha, smutna melodia. Mężczyzna nie otwierał oczu, ze zwykła sobie pewnością siebie naciskając kolejne akordy. Nao znał tą melodię. Słuchał jej dość często; Zawsze, gdy właściciel zamierzał jakoś wyładować siedzący w nim smutek i ból po stracie ukochanych. Słuchał więc z przymkniętymi ślepiami, każdą cząstką siebie chłonąc wygrywana melodię by w pełni doświadczyć i zrozumieć tego co jego właściciel z siebie wyciągał.

Ostatnio edytowany przez Nowaki (2013-11-06 22:29:29)

Nao usłyszał szmer, w żaden sposób nie związany z melodią. Ponownie otworzył ślepia by zlokalizować źródło dźwięku. Spojrzał na swojego właściciela. Uśmiechał się lekko, nadal nie otwierając oczu. Dźwięk musiał wydobywać się z innego miejsca. Nao przekręcił powoli łeb i utkwił spojrzenie w swojej niedoszłej przekąsce. Mimowolnie poruszał końcówką ogona. Obserwował każdy gest ludzkiego szczenięcia i ku swojemu zaskoczeniu wyczuł także jego emocje. Różniły się co prawda od emocji Takano zarówno pod względem intensywności jak sposobu w jaki oddziaływały na człowieka jednak mimo wszystko w jakimś stopniu były do siebie podobne. Pantera przechyliła  głowę w bok z zaciekawieniem obserwując blondyna. Wiedział, że podejdzie. Żaden człowiek nie umie zbyt długo tłumić podobnych odczuć. Nawet jego właściciel miał z tym problem. Siłą rzeczy ludzkie szczenię musiało coś zrobić. Patrzył więc spokojnie, jak chłopiec powoli podchodzi do niego i Takano. Nie ośmielił się jednak przerwać gry bruneta. Całkiem słusznie. Pantera mrugnęła z aprobatą. Nikt poza nim, nie miał prawa przerywać właścicielowi w grze. Kot odetchnął cicho po czym wstał i otarł się pyskiem o twarz grającego. A niech ma, niech czuje, że kot go rozumie. ten jeden raz może mu przecież okazać nieco miłości. W końcu i tak nie robi tego często. jeszcze by sobie niedajboże pomyślał, że panterze zależy. Takano machinalnie przycisnął policzek do ocierającego się kota, jednocześnie przerywając grę. Jedną ręką podrapał kota po łbie drugą przytrzymując instrument. Otworzył w końcu oczy i zobaczył stojącego przed nim chłopca. A to ciekawe... Pomyślał patrząc na blondyna. Nao usadowił się obok właściciela i ziewnął czekając na dalszy rozwój wypadków.
- O co chodzi, Oliverze ?- Zapytał spokojnie, odkładając gitarę na bok. Musiał przyznać, że zachowanie chłopca nieco go ciekawiło. Przyglądał mu się uważnie, przekrzywiając lekko głowę.