Anthony zabłądził. Spacerując po mieście, zamyślił się. Szedł przed siebie, nie znając celu swojego spaceru. Znudziło mu się siedzenie w jednym miejscu, więc postanowił się przejść. Od tygodnia spędzał noce przy śmietnikach w towarzystwie bezdomnych kotów. No cóż... Pasował tam. Taki jak one nie miał się gdzie podziać.
Teraz szukał jakiegoś w miarę bezpiecznego miejsca, aby przeczekać noc. Było zbyt późno, aby szukać drogi powrotnej. Rozejrzał się i stanął w miejscu. Miejsce w którym się znalazł, było niebem. Tak przynajmniej mu się wydawało, bo nigdy nie widział tak pięknych domów. Przez całe swoje dzieciństwo oglądał jedynie zniszczony budynek sierocińca, a w ciągu ostatnich dni także śmietniki w jakiejś niezbyt ciekawej dzielnicy.
Nogi odmawiały mu już posłuszeństwa i nie miał siły dalej iść. Postanowił przeczekać noc w tutaj. Ale czy może... Czy jakiś mieszkaniec nie przepędzi stąd chłopca w zniszczonych ubraniach? No cóż... W takiej sytuacji sobie pójdzie. Ale teraz trochę się prześpi.
Znalazł szczelinę między żywopłotem i wszedł na jakąś posiadłość. Skulił się w samym rogu za niewielkim krzewem. Może nikt go nie znajdzie i w spokoju się prześpi... Wyjął z plecaka jakiś zniszczony sweter, który znalazł na śmietniku. Okrył nim ramiona i przytulił misia. Całe szczęście, że go nie zapomniał. Bez niego by nie zasnął.
Skulił się i zamknął oczy.

Ostatnio edytowany przez Anthony (2015-01-11 18:10:57)

Chłopak nie zdążył nawet zasnąć, gdy usłyszał, czyjeś kroki. Został zauważony. Na pewno właściciel posiadłości wezwał policję. Będzie miał kłopoty. Już to czuje. Otworzył oczy. W jego kierunku szedł wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. W ręku trzymał jakiś kij. Ma zamiar go zbić? Przecież nie zrobił nic złego. Tylko... Tylko wtargnął na czyjąś posesję... Tony dobrze wiedział, że czasem ludzie biją kogoś bez żadnego powodu, wyłącznie dla rozrywki. A zbliżający się mężczyzna powód miał. Przez krótką chwilę chłopiec patrzył, jak idzie w jego stronę i zatrzymuje się.
Na dźwięk głosu poderwał się z miejsca. - Ja... Ja przepraszam - zdołał wydukać - Już sobie idę... Przepraszam... - szybko dodał. Chciał się ruszyć, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Wpatrywał się tylko w postać nieznajomego. Nie widział go zbyt dokładnie, bo było ciemno. Jego twarz oświetlało delikatne światło księżyca. W tym widoku było coś... dostojnego.

Mężczyzna kucną. - Szesnaście... - Odpowiedział zdenerwowany. Czuł na sobie przenikliwe spojrzenie nieznajomego. Nie wyglądał on strasznie, ale Tony mimo to bał się. Pokiwał głową - Dobrze... Odpowiem. Ale niech pan nie wzywa policji... - Skulił się i spuścił wzrok. - Ja szedłem przed siebie, zamyśliłem się i znalazłem się tutaj... Nie chciałem przeszkadzać.

Tony uporczywie wpatrywał się w swoje paznokcie. Gdy usłyszał, że mężczyzna nie wezwie policji, poczuł ulgę. Kamień spadł mu z serca - Dziękuję - wydukał. Lekko się rozluźnił, ale na pytanie o dom, znów przygarbił ramiona. - Nie mam domu... - odparł najciszej, jak tylko mógł. Czy to nie oczywiste? Jego podarte ubrania powinny mówić same za siebie. Do oczu napłynęły mu łzy. Otarł je szybkim ruchem ręki i spojrzał w kierunku rozmówcy. Nie czuł się w jego towarzystwie zbyt pewnie, ale już się go nie bał, tak jak na początku. - Chyba nie powinienem... - zawsze uczono, go aby nie wchodził do domu obcych ludzi. Ale... Przecież właśnie sam postąpił wbrew tej zasadzie. Wcześniej sam już wszedł na tą posiadłość.
Wizja ciepłego kominka, sprawiła że poczuł chłód. Zatrząsł się z zimna. - Jestem Anthony David Kasprov - powiedział pewnie, zadzierając lekko podbródek. Jego nazwisko było obecnie jedyną rzeczą (oprócz starego misia), które posiadał. Czuł się z niego dumny. Dzięki niemu, nie był jedną z wielu sierot, był sobą. Ta myśl dodawała mu otuchy w trudnych chwilach. Tak stało się i teraz.

Ostatnio edytowany przez Anthony (2015-01-11 00:00:05)

Tony posłusznie ubrał bluzę. Czuł się w niej niekomfortowo. Dawno nie miał na sobie nic nowego. Hm... Możliwe nawet, że to był pierwszy raz. Ale robiło się coraz zimniej. Wtulił się więc w jeszcze ciepły, po poprzednim użytkowniku, materiał. Mimowolnie pociągnął nosem.  - Ładnie pachnie - pomyślał. Pokiwał potakująco głową. Przecież osoba, która nie wezwała policji, po tym jak wtargnął na czyiś teren, a teraz jeszcze proponuje mu chwilowe schronienie nie może być zła. Miliony myśli kłębiły się teraz w główce Tony'ego.
W końcu zaczął iść
W geście zdziwienia przechylił głowę w prawo i spojrzał pytająco na mężczyznę. Skąd miał wiedzieć w sierocińcu nigdy nie podawali im takich frykasów. Ciągle brakowało tam pieniędzy. Więc o gorącej czekoladzie słyszał jedynie plotki. Podobno jest pyszna... - Nnie wiem... - odparł.

Ostatnio edytowany przez Anthony (2015-01-11 00:06:37)

Posłusznie podążył za nieznajomym. Gdy przekroczył próg domu, nie mógł uwierzyć własnym oczom. Było tam tak pięknie! - Jak w bajce - pomyślał. Jednak nie miał czasu, aby dokładnie się wszystkiemu przyjrzeć. Mężczyzna szedł bardzo szybko. Gdy dotarli do kuchni, usiadł na wskazanym miejscu. Miał wrażenie, że zaburza równowagę tego miejsca. On w brudnych i zniszczonych ubraniach, nie pasował do zamku z bajki. W zamkach mieszkają księżniczki i królowie, a on z pewnością nie należał do tej grupy. Rozglądał się po pokoju zaciekawiony. Chłonął te niesamowite piękno całym sobą.
Ani się nie spostrzegł, a stały przed nim dwa kubki z parującym napojem. Nieśmiało spojrzał w ich stronę, jednak nie odważył się sięgnąć po żaden. Nie wiedział, czy mu wolno. - Dobrze... - Chociaż to chyba nie było pytanie. Dalej wpatrywał się w kubki. Gdy zauważył, że mężczyzna przygląda mu się, zarumienił się. Spuścił wzrok i zaczął wpatrywać się w kąt stołu. Po chwili podniósł wzrok i zdał sobie sprawę, że cały czas był obserwowany. Zaczerwienił się jeszcze mocniej, ale nieznajomy tylko zagadkowo się uśmiechnął i zaczął przygotowywać jedzenie. Teraz z kolei to Anthony przyjrzał się rozmówcy.
Był bardzo dobrze zbudowanym mężczyzną. Luźna bluzka, co dziwne, podkreślała ten fakt. Na oko liczył coś pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Głowę trzymał wysoko i pewnie. W jego postawie i sposobie poruszania się było coś niesamowitego.

Ostatnio edytowany przez Anthony (2015-01-11 00:48:25)

Zachęcony sięgnął po kubek. Był gorący. Kiedy spróbował się napić, prawie poparzył sobie język. Mimo to kakao bardzo mu smakowało. Nie spostrzegł się, a wypił już prawie pół kubka.
chwilę później znalazł się przed nim talerz pełen parującej jajecznicy i kanapki. - Dziękuję. - Teraz dopiero poczuł, jaki był ostatnio głodny. Łapczywie zaczął jeść. Starał się pamiętać o dobrych manierach. Spoglądał przy tym w kierunku nieznajomego. Przedstawił się - Miło mi - odparł grzecznie, po czym wrócił do konsumowania jajecznicy. Nic nigdy nie smakowało mu tak bardzo.

Ostatnio edytowany przez Anthony (2015-01-11 01:01:46)