Domyślił się dlaczego Sebastian przerwał pocałunek, a to niekoniecznie mu się spodobało. Czuł niemal każdą częścią ciała jak demon z niego kpi, jednak tym razem nie mógł nic z tym zrobić. W tej sytuacji role zupełnie się odwracały - to Sebastian był teraz panem, a młody hrabia musiał się dostosować do jego wymagań. Dlatego też jedyne co zrobił, to odwrócił wzrok, prychnął oburzony i nie odpowiedział na zadane przez lokaja pytanie.
Ciel nie stawiał oporu. Dobrze wiedział, że teraz nie ma już odwrotu i opieranie się nie dość, że dorosłemu mężczyźnie, to jeszcze na dodatek demonowi przenosi szalę przegranej na jego stonę. Bez żadnego protestu dał się popchnąć na łóżko, aż w końcu poczuł na plecach chłód pościeli. Patrzył demonowi prosto w oczy, tak jakby chcąc udowodnić mu swoją pewność w takim postępowaniu.
Młody hrabia, uniesiony doznaniami, wygiął się delikatnie w łuk i nim zdążył cokolwiek zauważyć, zaczął miarowo pojękiwać. Wraz z tą reakcją pojawiło się rosnące podniecenie, jednak tego jeszcze nie wiedział. Albo nie zauważył. XD

Ciel nie odzywał się ani słowem. W sumie gdyby nie pojękiwał od czasu do czasu, można by śmiało stwierdzić, że nie wydawał żadnych odgłosów. Jak już wcześniej zostało zauważone, to Sebastian zajmował w tej chwili pozycję pana, więc chłopak postanowił po prostu się nie wtrącać. Kto wie... jeszcze by coś zepsuł. XD
Ciel miał zamknięte oczy. Na oślep wyciągnął obie ręce przed siebie, odnajdując ramiona Sebastiana i silnie do niego przylegając. Z każdą chwilą czuł jak podniecenie coraz bardziej daje o sobie znać. Po jakimś czasie wręcz przejęła władzę nad chłopakiem, sprawiając, że ten zaczął się wyginać, błagając o więcej. Był wściekły na siebie, że doszło do czegoś takiego. W życiu by nie pomyślał, że będzie się kiedyś dopraszać o takie żeczy. I to przed własnym lokajem, jakby tego było mało... Gdyby ta informacja jakimś cudem przedostała się na światło dzienne, byłoby po nim. Jednak mimo wszystkich uszczypliwości nadal ufał Sebastianowi. Wierzył, że nawet do głowy by mu nie przyszło powiedzieć o tym komuś z zewnątrz. No bo... po co? W końcu lokajowi nic by to nie dało. Jedyną rzeczą, o jaką się obawiał, była świadomość, że ktoś może ich usłyszeć. W końcu ta posiadłość, choć opuszczona, nadal jest często odwiedzana przez amatorów sztuki, turystów i innych takich świrów. Mimo tego Ciel nie potrafił powstrzymać odgłosów jakie wydawał, reagując na dotyk Sebastiana. Podniecał go własny lokaj... co za hańba dla szlachcica.

Gdyby tylko rodzice go teraz widzieli. Rodzice, ciotka, Lizzy... ktokolwiek, na kim Cielowi chociaż trochę zależało. Kiedyś zależało. Bo nie oszukujmy się, minęło tyle lat... Wszyscy zdążyli do tej pory umrzeć. A on nadal tkwił w tej dziurze, zwanej kiedyś światem, nie otwierając się na żadne nowe znajomości. Taki ruch nie miał sensu i młody panicz doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Każdy z kim Ciel zdążyłby się zapoznać, umierałby przed nim jeszcze bardziej wyniszczając jego skamieniałe serce. Ale cóż... sam się w to wpakował. Przez kontrakt Aloisa z Hanną został skazany na wieczną tułaczkę w towarzystwie Sebastiana. W dodatku dzisiaj miał upaść jeszcze niżej...
Ciel zaciskał palce na plecach lokaja coraz bardziej i bardziej. Demon kpił z niego, napawając go jednocześnie wciąż narastającą wściekłością. Zbyt wiele osób się z niego śmiało... Zbyt wiele. To dopiero początek, a panicz już się czuł na tyle upokorzony, że chętnie zapadłby się pod ziemię. Albo chociaż schował pod kołdrę. Jednak starał się nie dać niczego po sobie poznać. Oczywiście był świadomy tego, że Sebastian i tak wie o wszystkich jego odczuciach, ale dawna zawziętość nie pozwalała Cielowi całkowicie zdjąć swojej maski.
Paniczowi zrobiło się nie dobrze. Lokaj jeszcze nigdy nie uśmiechał się w ten sposób, kiedy patrzył na jego nagie ciało. Ciel zaczął powoli się zastanawiać czy to wszystko jest na pewno najlepszym pomysłem. Jednak miał w sobie jeszcze trochę godności. Nie wycofa się po tym wszystkim.
- Mogę być tak głośno, jak mi się będzie podobać.
Warknął poddenerwowany. Jak on śmiał zwracać mu taką uwagę?! Cóż... Ciel dostał kolejny powód do żałowania swojej decyzji.

Ciel nieco inaczej wyobrażał sobie sytuację, w której się teraz znajdywał. A to, że okazała się ona inna od wytworu jego wyobraźni, niezbyt mu się podobało. Tak w sumie to... na co on niby liczył? Sebastian jest demonem i to cholernie przebiegłym, o czym przecież doskonale wiedział. Wraz z wypowiedzeniem rozkazu, panicz dał mu wolną rękę, co nie wróżyło dla niego niczego dobrego. Ciel jednym słowem popełnił bardzo poważny błąd, nie biorąc pod uwagę konsekwencji swojej zachcianki i tego, że po tylu latach relacje między nim, a lokajem nieco się zmieniły. A teraz przyjdzie mu za to zapłacić. Dlaczego postąpił tak lekkomyślnie? Przecież dawniej pomyślałby o każdym "za" i "przeciw", przewidział każde zakończenie swojego działania i wziął pod uwagę wystąpienie komplikacji czy konsekwencji. A teraz? Teraz po prostu rzucił słowa na wiatr i najwyraźniej gorzko tego pożałuje. Nie był już dawnym Cielem. Nie zasługiwał na nazywanie siebie Psem Królowej. Nie był godny nawet nosić nazwisko Phantomhive. A to, co za chwilę wydarzy się między nim, a jego lokajem dodatkowo potwierdzi te oskarżenia.
Hrabia syknął z bólu, czując palce Sebastiana. "Mamo, tato, ciociu... nie widzicie mnie teraz, prawda". I mimo bólu jaki odczuwał, praktycznie nie dał tego po sobie poznać. Chociaż i tak zostanie dzisiaj upokorzony, nie oznaczało to jednak, że ma sobie jeszcze w tym pomagać. Jego własne, prywatne piekło właśnie się zaczęło.