No nie mogłem. Stłumiony, lecz dość kpiący śmiech rozniósł się po salonie. Czerwony Kapturek? Rozbawił mnie do sedna. Odchrząknąłem po skończonym śmiechu, ostatecznie jednak kaszląc.
-Czerwony Kapturku, patrzę normalnie. Mówię inaczej. I mówię prawdę.
I tu powstrzymałem się by kolejny raz nie wypuścić salwy śmiechu. Typowo dobił mnie tymi słowami.

Daleko by mi nie poszedł. Powolny to ja jednak nie byłem. Powiodłem po nim wzrokiem, rozkładając się wygodniej. To co zdarzyło się po chwili, a mianowicie jego upadek- przyszło dość szybko. Jak mrugnięciem oka. Zaśmiałem się, aczkolwiek o wiele ciszej niż wcześniej. Ciało minimalnie pochyliłem, a dłoń ku niemu wysunąłem. Teraz to fajnie pewnie wygląda. A mnie się jak zwykle podoba.
-I już padasz przede mną. Szybko. Wstawaj.

-Po to Ci chyba dłoń podaję, czyż nie?
Rozbawiony uniosłem brwi ku górze. Osunąłem się niedbale na podłogę, układając jedną z dłoni na jego brzuchu.
-Zaraz przez uszy dym Ci wyjdzie.
Wyrechotałem, choć z tym śmiechem wyswobodziłem go z bluzy, którą ułożyłem na oparciu kanapy. Podniosłem się, wysuwając znów ku niemu dłoń.

Teraz miał przesrane. Ukazuje się we mnie choć nić dobroci, a ten tak to wykorzystuję. Zmrużyłem powieki. Kilkoma ruchami powaliłem go na plecy, zaś sam znalazłem się nad nim. Szczególnie nie było to trudne zważając na budowę mą, a jego ciała. Dłonie jego przytwierdziłem nad jego głową, do podłogi, swą jedną dłonią. Druga niebezpiecznie poczęła krążyć na jego brzuchu.
-Ja Ci chcę pomóc, a Ty mnie wywalasz? Oj nie ładnie.
I kolejny kpiący uśmieszek.

-Jestem Elias.
Mruknąłem całkowicie spokojnie, choć nie śpieszyło mi się do tego by go puścić. Jedynie zsunąłem się z niego. Mięśnie robiły swoje, więc prawda, że nie byłem lekki. A zwłok tego chłopca to tu mieć nie chciałem. Dłonie nie puściłem. Pochyliłem się nad nim ukazując kpiący uśmiech.
-Słodki dzieciaczek.

-A kto mi to udowodni? Ty? Proszę Cię.
Zaśmiałem się wrednie jak i krótko. Może i ten malec coś trenował, ale powinien więcej trenować, żeby mnie powalić. Na nowo znalazłem się okrakiem na jego biodrach, choć tym razem nie siadałem. Klękałem. Nie miałem co innego robić, bo teraz wystarczyło abym usiadł i nie wierzę, że chłopaczyna coś wskóra.
-Nie szamocz się, to Cię puszczę.

Dobił mnie. Do końca. Rozumiem, że nie wyglądam na najmilszą osobą, ale żebym zaraz był brany za jakiegoś mordercę? No przyznać się mogę, że nie raz nachodziły mi takie myśli o tej pracy. Jedynie dla własnej przyjemności. W tym kraju takie coś nie było rzeczą trudną do załatwienia. Zarechotałem jak typowy debil puszczając już jego dłonie oraz wstałem. Opadłem z śmiechem na fotel.