Jeszcze nigdy nie widział kogoś, kto tyle by się uśmiechał bez większego powodu. Bo mimo wszystko samo to, że czuł się już nieco lepiej, nie powinno nikogo wprawiać w taki nastrój. Ale w jakiś sposób i jemu sprawiło to przyjemność. To, że jednak potrafi wywołać na czyjejś twarzy uśmiech.
Sam uniósł nieco kąciki ust ku górze, czując jego ciepłą dłoń na swojej głowie. A może... Tylko czysto teoretycznie... Powinien przestać tak uciekać? Nie wyglądał na takiego, co by udawał. A przynajmniej nie cały czas. Więc może warto spróbować?
- Może mógłbym w czymś jeszcze pomóc? - Zapytał w którymś momencie, stojąc tuż obok niego z rękami niepewnie założonymi z tyłu.

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-06-03 21:36:13)

Wszystko jest już zrobione, więc... Może jednak powinien już pójść? Bo jeżeli już skończył pracę, to pewnie jest zmęczony. I pewnie chce odpocząć. I mieć trochę spokoju. I wrócić do domu. A Jun ciągle czuł, że jest ciężarem, nawet kiedy nic nie robił. Samym byciem tu i przeszkadzaniem człowiekowi w pracy.
A mimo to on mówił, że może zostać...
- Ale... Na pewno? Nie wolałbyś odpocząć albo coś? Bo wiesz, ja naprawdę nie chcę przeszkadzać i... - nagle umilkł, kiedy zdał sobie sprawę, że znowu zaczyna przesadzać i znów nie kontroluje tego potoku słów, który mimo wszystko czasem się pojawia.
Westchnął głęboko zrezygnowany. Sam już nie wiedział, co ma robić.

Ostrożnie wziął szklankę i upił łyk, przyglądając się chłopakowi z pewnym zainteresowaniem. Przymknął tylko na momnt powieki, kiedy dłoń Yato idealnie wpasowała się w miejsce na jego głowie i mruknął cicho z zadowoleniem. Mógł mówić sobie, co chce, ale w żaden sposób nie mógł zaprzeczyć, że było to wyjątkowo przyjemne.
Skinął twierdząco głową na znak, że zrozumiał i usiadł blisko tuż obok niego. Może nawet zbyt blisko. Ale chyba po prostu podświadomie miał nadzieję na trochę więcej takiego niewinnego dotyku. Ciepło drugiego człowieka zawsze, jak na ironię, w jakiś sposób magicznie go uspokajało.
- Um, Yato... - zaczął niepewnie, jeszcze przez chwilę się zastanawiając. - Pracujesz tu na stałe?

Słuchał go w ciszy. Wszędzie, gdzie się da, huh. Co prawda nie wychodził za wiele poza swoje cztery ściany, ale chyba faktycznie coś gdzieś widział. Więc to był on?
- To dlatego Cię nie kojarzyłem. Ale w takim razie chyba masz sporo roboty? Jak tylko ktoś zadzwoni... - zamyślił się na dłuższy moment. - Nie myślałeś nigdy, żeby zacząć gdzieś pracować? Wtedy przynajmniej miałbyś pewność, że któregoś dnia zostaniesz na lodzie bez żadnych środków na koncie... - nagle zamilkł, kiedy zorientował się, że znowu go ponosi i nie panuje nad potokiem słów.
Zerknął niepewnie na chłopaka, jakby próbując wyczytać z jego twarzy, czy ma mu to za złe. Bo nawet jeśli lubi towarzystwo, to wcale nie znaczy, że lubi gadatliwych ludzi

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-06-04 22:38:00)

I znowu, po raz pierwszy widział kogoś takiego. A więc chodziło tylko o to, żeby było ciekawie? On nigdy by się na coś takiego nie zdecydował. On musiał mieć zawsze pewność i gwarancję, że nie zostanie bez niczego.
- Doprawdy, jesteś niezwykle interesującą osobą - usmiechnął się do siebie pod nosem i wbił wzrok w szklankę, choć praktycznie co chwilę zerkał na czarnowłosego kątem oka.
W którymś momencie ich kolana "przez przypadek" spotkały się ze sobą na dwie sekundy.
I dopiero wtedy sobie przypomniał. Niemalże niezauważalnie zasłonił przedramiona długimi rękawami bluzki. Tylko dlaczego alurat teraz zaczęło mu to przeszkadzać?

Zaczął przygryzać lekko dolną wargę, kiedy zrozumiał, że to zerkanie w jego stronę nie na długo pozostało tajemnicą. Ale jednocześnie nie potrafił się przed tym powstrzymać. Czemu? Tego nie wiedział. Wiedział jedynie, że w towarzystwie Yato nie czuł się tak skrępowany, jak w przypadku innych.
- Ja? Tylko dorabiam sobie w cukierni. - odparł, nieco zaskoczony, że ktokolwiek się tym w ogóle zainteresował. Dla niego to była nowość. Przyjemna odmiana.
W myślach jednak już kombinował.
Cholera, co jest nie tak ze mną...
Udając, że wcale to nie wyszło z jego inicjatywy, oparł delikatnie jedną z rąk o nogę starszego, nadal unikając bezpośredniego kontaktu wzrokowego.
Ale on przecież "wcale nie lubi takiego kontaktu z innymi".

Westchnął cicho. Wszyscy wiemy dlaczego.
- A co, lubisz słodycze? - spytał, teraz już patrząc centralnie na niego. - Jeśli chcesz, następnym razem mogę Ci coś upiec. Powiedz tylko, co lubisz, a ja już coś wymyślę.
Uśmiechnął się lekko do niego. Co prawda nie był to pełny uśmiech, ale jednak nadal był szczery. Po raz pierwszy od bardzo dawna. A robienie wypieków specjalnie dla kogoś też na pewno poprawiłoby mu nastrój choć trochę.
Ledwo zauważalnie schylił nieco głowę do dołu, tym razem wpatrując się w swoje własne nogi, po czym niepewnie i delikatnie ujął dłoń chłopaka. Nie, żeby coś sobie myślał, broń Boże. Z ręką na sercu, zawsze trzymał kogoś za rękę, kiedy czuł, że potrzebuje się uspokoić. Albo kiedy po prostu tego potrzebował.

Taki nagły uścisk ogromnie go zaskoczył. Naprawdę aż tak lubi słodycze? Czyli nie ma żadnego powodu, by mu tą radość odbierać. Bynajmniej, to go tylko zmotywowało. Jeśli miał okazję, żeby wywołać u kogoś takie szczęście... Aż się lekko uśmiechnął.
- Oczywiście, że nie. Dla mnie to też przyjemność.
Zerknął na niego. I zrobił to chyba w najodpowiedniejszym momencie, bo chłopak był właśnie był cały czerwony na twarzy. Tylko od czego? Bo to raczej niemożliwe, że od myślenia. ...to jest niemożliwe, prawda?
Jun aż zachichotał cicho.
...moment, że co? Co on zrobił? Zachichotał? ON?
Świat dzisiaj chyba naprawdę wariuje...