Gdy wrócił okazało się, że chłopak już opuścił bibliotekę. "Szkoda, nie zdążyłem się zabawić..." mruknął niezadowolony i miał również wyjść, ale zauważył coś dziwnego. Sięgnął po rzecz, która okazała się czarnym dziennikiem
- To raczej nie jest stąd... - Mruknął do siebie cicho, postanawiając otworzyć znalezisko.

- Nie zdążyłem, ale mam teraz ciekawsze rzeczy do roboty... - Mruknął widząc go z uśmiechem. Położył dłonie na biodrach chłopaka i przyciągnął go do pocałunku. Smakowały mu te wargi, nawet bardzo. Był też ciekawy reakcji chłopaka, wcześniej był bardzo zadziorny.

Przycisnął go do siebie bardziej, zaciskając lekko dłonie na jego biodrach. Wargi atakował usta Haruki'ego zachęcając go do bardziej aktywnego pocałunku. Całkowicie nie przejmował się bibliotekarką, która zapewne i tak niedowidziała. Właściwie to było pobudzające, że mogą mieć gapiów tym bardziej, że była to biblioteka 0 miejsce publiczne.

Zsunął dłonie na jego pośladki, podnosząc go lekko do góry i opierając o regał z książkami. Zamruczał głośno czując lekkie podgryzienie na wargach, lubił takie gierki.Słysząc jęki chłopaka, odsunął usta na kilka milimetrów.
- Zabierz mnie ze sobą... - Szepnął, patrząc mu w oczy prowokacyjnie, powracając do żarliwego pocałunku.

Zgubiłem się...
Podobne myśli przemykały mu przez głowę odkąd zaskoczony stwierdził, że tak właściwie nie ma pojęcia, gdzie trafił. Chociaż mijał po drodze masę różnorakich sklepów, żaden z nich nic mu nie podpowiadał.
No i świetnie...
Tak, był pesymistą. To chyba idealne określenie. Ale właśnie tak kończą się jego wypady na miasto. Doskonała orientacja w terenie się odzywa. A chciał tylko znaleźć jakąś pobliską cukiernię...
Idąc przez tłumy, chociaż zestresowany dużą ilością ludzi, nawet nie próbował zakrywać rąk. Bo i po co? Ślady i tak już powoli znikają. Przypadkowi przechodnie tak naprawdę nie zwracają na to większej uwagi. Gorzej sprawa wygląda na nogach...
Błądząc między różnymi butikami jeszcze jakiś czas, w końcu udało mu się znaleźć miejsce, które bardzo dobrze kojarzył. Tylko jak to się stało, że nie zapamiętał okolicy? Nie zastanawiając się dłużej i nie wystawiając swoich nóg na większy wysiłek, przeszedł przez potężne drewniane drzwi biblioteki. Kluczył pomiędzy wysokimi półkami, aż znalazł przytulne miejsce tuż przy niemałym oknie. Po drodze wyłapał jeszcze jakiś skandynawski kryminał i, założywszy okulary na nos, pogrążył się w lekturze.

Kopnięcie prądu sparaliżowało mu rękę. Z zapachem palonego plastiku w nosie zaczął sunąć wzdłuż ściany. Nasłuchiwał, ale docierały do niego jedynie odgłosy ulicy i bicie własnego serca. Czuł, jak wali, miał wrażenie, że dosiada konia w pełnym galopie. Z przedpokoju usłyszał, że coś z-...
BOOM!
Jun aż podskoczył na krześle, słysząc huk i książka wypadła mu z rąk.
Co jest, do cholery?
Hałas dochodził z niedaleka, może jeden, dwa rzędy półek od niego. Przez chwilę się wahał, ale ostatecznie postanowił sprawdzić, co wywołało takie zamieszanie. No, skoro i tak już go oderwano od czytania, to nie zaszkodzi mu rozprostować kości i przejść się kawałek.
Podniósł książkę z podłogi, schował okulary i skierował swoje kroki do miejsca, gdzie - jak mu się wydawało - tkwiło źródło trzasku. Już po kilku sekundach znalazł się w odpowiednim przedziale, schował się jednak za jednym z regałów. Widocznie ktoś spadł z drabiny. Taki bałagan...
Pomóc? Nie pomóc? Kurna...
Wiedział, że nie mógł zastanawiać się długo, więc rozejrzał się wokół kilka razy i, nikogo nie widząc, podszedł ostrożnie do mężczyzny.
- E-erm... - zaciął się i wziął głęboki oddech. - Pomóc Panu?

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-06-02 16:14:19)

W pewnej chwili nawet zaczął żałować, że w ogóle tu przyszedł. Dlaczego padło akurat na niego? A co ważniejsze, co go podkusiło, żeby się zainteresować?
Przytaknął krótko i kucnął, zbierając tyle książek, ile dał radę wziąć na raz. Szybko załapał zasadę układu poszczególnych pozycji i od razu zabrał się za wkładanie ich na odpowiednie miejsce. Podejście - pierwszy sukces. Wyduszenie z siebie choć jednego słowa - drugi. Psycholog byłby dumny.
- Nic się Panu nie stało...? - Zapytał po dłuższej chwili obustronnej ciszy, jednocześnie stając na palcach, by dosięgnąć odpowiedniej półki. Tak bardzo niezręczny towarzysko, pomyślał. Ale i tak powoli się przełamywał. Jak to mówił lekarz - "dwa kroki w przód, jeden w tył". A to podobno było zawsze lepsze niż nic.
W myślach już starał się ułożyć kolejne pytanie bądź ewentualną odpowiedź, żeby tylko się nie skompromitować.
"Żeby tylko się nie skompromitować".
Jak on już się tego nauczył.

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-06-02 20:36:23)

Znowu przytaknął.
- Dobrze... Yato - znowu zacinka. Kiedy zorientował się, że powinien coś jeszcze powiedzieć, szybko dodał: - Ja jestem Jun.
Od razu skarcił się w myślach i zacisnął usta w cienką linię, a dłonie zaczęły mu drżeć. Nie porycz się, nie porycz się... Zawsze w ten sposób reagował na takie sytuacje. Jakby w obawie, że zaraz zostanie wyśmiany, że ktoś mu coś wypomni, że zaraz palnie jakąś głupotę, że nie wytrzyma presji i w końcu jeszcze bardziej się ośmieszy. Zacisnął mocno palce na twardej okładce, ale zaraz się opamiętał.
Spojrzał na książki, które Yato właśnie wkładał do pudełek.
Odetchnął powoli. Czuł, że gdyby się teraz odezwał, z pewnością głos by mu się załamał, więc wziął jeszcze jeden głęboki wdech.
- A... co z tymi? - Wskazał na pudła. - Drabina jest zepsuta, więc może ja się jakoś przydam?

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-06-03 12:57:49)