W pierwszym momencie wstrzymał oddech i zacisnął zęby. Przestań, przestań, przestań...
Właśnie dlatego nie lubił kontaktów z innymi. Zawsze za bardzo się przejmował i szybko tracił nad sobą kontrolę. Za każdym razem ludzie właśnie tak się zachowywali. Dlatego mocno się zdziwił, słysząc przeprosiny i wyjaśnienia.
- Uhm. W porządku... - udało mu się tylko odpowiedzieć, jednak tak cicho, że nie był pewien, czy chłopak go w ogóle usłyszał.
- No nie wiem... Jeśli nie byłby to dla Ciebie problem, to może... - zastanowił się przez chwilę, przykładając przy tym palec wskazujący do ust. - To może wziąłbyś mnie na barana? Wtedy chyba nikt by nie spadł...
Pod koniec zdania z każdym wyrazem jakby stawał się coraz bardziej niepewny pomysłu. Co on sobie w ogóle myślał? Oczywiście, że to byłby problem. Nawet jeśli to by mu pomogło w pracy, nie zdecydowałby się na coś takiego, szczególnie, że zaproponował to nieznajomy. Nic innego jednak nie przychodziło mu do głowy.

....
...Serio? Szczerze mówiąc, teraz naprawdę myślał, że zostanie wyśmiany za tak beznadziejny pomysł. Prawie się wycofał, kiedy nagle stracił grunt pod nogami. Dosłownie.
Przez chwilę nieco się wiercił, próbując przy tym nie spaść. Bo, jak by nie było, nigdy nikt go nie brał na barana. Nic dziwnego, że nie był do tego w ogóle przyzwyczajony.
Posłuchał jednak chłopaka i szybko zabrał się za układanie książek. Całkiem zręcznie im to szło, nawet już się nie chwiał. Dopiero, gdy przy wkładaniu ostatniej pozycji na swoje miejsce musiał się nieco wychylić, momentalnie stracił równowagę. Oops - przeleciało mu tylko krótko przez myśl w jednej sekundzie, w drugiej już leżał na ziemi z bolącą głową.

Na krótką chwilę chyba nawet stracił kontakt ze światem, bo jego mózg jakby wyłączył się na te parę sekund. Nie zdążył załapać, o co chodzi i co się właśnie stało, a już stał przed czarnowłosym.
- Co...? Znaczy, ja... Chyba, nie wiem... - Mamrotał pod nosem bez sensu, trzymając się jedną ręką za głowę, a drugą opierając o tors chłopaka w razie upadku. Niemalże słaniał się na nogach, a jakby tego było mało, zaraz poczuł, jak cienki strumyczek ciepłej cieczy szybko mknie pomiędzy jego palcami od skroni aż po szczękę. Nie zauważył tego jednak; otworzył szeroko powieki i zamrugał gwałtownie kilka razy, gdy nagle poczerniało mu przed oczami.
- Nie... nie czuję się dobrze... - Wymamrotał niezrozumiale i musiał oprzeć czoło o jego klatkę piersiową, żeby w miarę zapanować nad nadchodzącymi nudnościami.

Z niemałym problemem jego wzrok zarejestrował, jak starszy bierze go na ręce i przenosi w jakieś inne miejsce, prawdopodobnie zaplecze. Podobnie było z następnymi minutami - nie do końca wiedział, co się wokół niego dzieje, jakby mózg odmawiał posłuszeństwa. Dlaczego akurat on... Wiedział, że nie powinien był wtedy reagować na hałas, nie powinien był iść w stronę jego źródła, a już na pewno nie powinien decydować się na pomoc. To praktycznie zawsze źle się kończyło, a na pewno w jego przypadku.
Gdy poczuł mokry ręcznik na twarzy, zsunął się trochę na kanapie i położył głowę na oparciu sofy.
- Ja... dziękuję - zdobył się w końcu na wyjąkanie tych dwóch słów, kiedy poczuł, że osłabienie powoli zaczyna przechodzić i zaraz dodał: - I przepraszam za taki kłopot.

Znów zacisnął usta w cienką linię, słysząc jego słowa. Przecież to nie wina Yato... Tylko jego. To on jest tak beznadziejny, że nie potrafił nawet włożyć pieprzonej książki na miejsce, nie psując przy tym czegoś. Czegoś lub kogoś. No cholera. Do tego trzeba być zdolnym, naprawdę.
Odsunął na moment ręcznik z oczu, tylko po to, by zobaczyć wychodzącego z pokoju chłopaka i zaraz materiał powrócił na swoje tymczasowe miejsce. Tak mu tu wygodnie... Zaskakująco wygodnie jak na takie miejsce. Przyszła mu do głowy pewna myśl. Sio, sio, nie teraz...
Ciało jednak wzięło górę nad świadomością i rozsądkiem Juna, który już po chwili prawie że leżał na kanapie, pogrążony we śnie. Kilka minut chyba mu nie zaszkodzi... W końcu, gdy czarnowłosy już wróci, pewnie go obudzi, prawda?

Bardzo szybko zapadł w głęboki sen. Niedawno dołączone do leczenia tabletki w połączeniu z zarwaniem kilku ostatnich nocy właśnie dały o sobie znać.
Sen, jak to zwykle, nie miał większego sensu. Wrócił do czasu sprzed kilku lat, do czasu, kiedy problemy albo nie były, albo nie wydawały się aż tak wielkie. Turniej. Tak, wygrany turniej. Masa ludzi. Końcowy pokaz z nim i jego taneczną partnerką w centrum. Rodzice od razu poszli go obejrzeć. A on nie chciał. Nie chciał widzieć siebie z tamtego okresu. Nie chciał do tego wracać. Po prostu nie.
Aż w końcu przyszła ta myśl. Impuls. Zastrzelić. Po prostu zastrzelić siebie z przeszłości. To by tyle rozwiązało... Nagle w jego ręce pojawił się prosty pistolet.
Zwyczajnie... Zastrzelić?
Ruszył w stronę tłumu...
Huk. Zaraz kolejny trzask. Powoli otworzył oczy. Ręcznik najwyraźniej spadł z jego twarzy, a on sam leżał na kanapie. Tym razem szybciej zorientował się, gdzie jest.
Usiadł, szybko się ogarnął i jak poprzednim razem ruszył w stronę źródła dźwięku. Zastając pracującego chłopaka, stał tylko w ciszy przy drzwiach, nie chcąc mu przeszkadzać.

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-06-03 21:09:05)

Stał tak dłuższy czas, obserwując starszego przy pracy. Z jednej strony nie chciał mu przeszkadzać, przerywać roboty i sprawiać kolejnych problemów, ale z drugiej czuł, że jeśli jeszcze tak trochę postoi, to niedługo znowu odleci...
Dlatego odetchnął lekko z ulgą, kiedy go zauważył.
- Um. Już trochę lepiej, dziękuję.
Mówiąc to, podążał za chłopakiem jak jego własny cień i równie bezszelestnie. Z jakiegoś powodu czuł się wyjątkowo niekomfortowo. Czy to dlatego, że jego organizm jeszcze nie do końca prawidłowo pracował? A może z innego powodu?
- Uch, Yato, ja... Nie chciałbym sprawiać więcej kłopotów, więc może lepiej będzie, jak już sobie pójdę... - Wymamrotał cicho, jakby sam niepewny swoich słów.