Środek burzy, leje jak z cebra i na domiar złego samochód odmawia posłuszeństwa! Czemu to zdarzało się zawsze w najmniej pożądanych momentach?! O ile taka sytuacja w ogóle kiedyś była przez kogoś pożądana... Na domiar złego w okolicy nie widać żywego ducha, a jedynym schronem jest jakiś rozwalający się motel. No ale było to jedyne wyjście, w końcu w kabriolecie się nie schowa przed deszczem, prawda?
Tak więc Grell zgasił silnik i klnąc co jakiś czas pod nosem, wyszedł z auta. Zamknął je i schował kluczyki do torebki. Jego przekleństwa nieco przybrały na sile, gdy szedł w bardzo drogich obcasach przez zabłoconą ścieżkę. Jedną ręką poprawiał spadającą z ramienia torebkę, drugą starał się bezowocnie obciągnąć spódniczkę, która już bez złośliwego podwijania się ledwo zasłaniała mu tyłek. Ale cóż poradzić, takie czasy.
Wparował do budynku z ulgą na twarzy. Rozejrzał się i stwierdził, że prawdopodobnie trafił do jakiejś poczekalni. Teraz jego jedynym celem było wysuszenie się, zatankowanie oraz jak najszybszy odjazd. Jednak by to zrobić, musiałby poprosić kogoś o pomoc. Zdjął więc okulary przeciwsłoneczne, rzucił je na stolik, razem z torebką, a sam usiadł na kanapie i zajął się ocenianiem wytrzymałości swojego nowego lakieru do paznokci.

Ostatnio edytowany przez Grell Sutcliffe (2013-05-06 00:04:01)

Gdy tylko go zauważył, ledwo udało mu się powstrzymać swoją naturalną reakcję w postaci krwotoku z nosa. Cóż... może czasy się zmieniają, ale nie nawyki. Jednak teraz nie mógł do tego dopuścić. Zniszczył by tylko makijaż, który godzinami nakładał z niebywałą jak na niego starannością. Trzeba przyznać, że jeśli jest coś, na czym Grellowi zależy, potrafi się wtedy postarać.
- Will !
Krzyknął i uwiesił mu się na szyi, roztaczając wokół mocny zapach damskich perfum.
- Przyjechałeś na ratunek? Jaki jesteś kochany!
Jednak mógłby chociaż napisać czy coś... W końcu i Grell chciałby być inaczej ubrany w tej chwili ! Tak to zdążyłby się przygotować.
I jakby dla pewności wyjął z torebki komórkę i zerknął na wyświetlacz w poszukiwaniu jakiejkolwiek wiadomości. Nie wspominając o jakże słodkiej (dla niego) tapecie.

- William to takie staroświeckie i już zupełnie niemodne imię ! Will pasuje do ciebie bardziej.
W tym momencie na jego policzki wdarł się rumieniec, który, mimo nałożonego różu, i tak dało się zauważyć.
- A już szczególnie pasuje do twojego stroju.
Zachichotał, starając się zakryć włosami płonące policzki.
Ani trochę nie urażony schował komórkę spowrotem do torebki. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Jak zwykle miał swoją dziwną wersję wydarzeń.
- Zero wiadomości, tak ? Pojawiasz się znienacka....... zupełnie jak cichy wielbiciel.
Powiedział i westchnął z rozmarzeniem.
- Ojoj.. mój książę z bajki nieco się poddenerwował ! To pewnie przez tą pogodę. Nie martw się, słoneczko, na pewno minie ! Ciesz się moim ciepłem !
Krzyknął tak, jak tylko on potrafi krzyczeć i z radością uwiesił mu się na szyi, przy okazji macając jego mięśnie xD
- Ćwiczyłeś ostatnio...
Szepnął napalony na niewiadomo co. Chociaż nie... wiadomo - na Willa.

- Ale ja go przecież używam! Tylko w o wiele ładniejszej formie!
Uparł się przy swoim i wyraźnie sygnalizował, że nie zmieni zdania. W końcu to on musi mieć zawsze rację, ta sytuacja nie stanowiła żadnego wyjątku!
- Oczywiście, oczywiście. Tłumacz to sobie jak chcesz! I tak wiem, że to właśnie dla mnie się odstroiłeś. Nie ma się czego wstydzić, kochanie. Po prostu to powiedz!
Cóż... jeśli o zachowanie chodzi, u niego było takie samo jak dawniej. Więc może William opuścił nieco granicę cierpliwości, Grell nadal pozostawał sobą. Widocznie ten typ się nigdy nie zmieni. On już tak ma i tyle.
- Ojeju, denerwujesz się, gdy jestem w pobliżu, skarbie! Przecież to jest pierwszy etap do wielkiej miłości. To znak! Niedługo zaczniesz się potykać o meble i rumienić, gdy będę obok ciebie!
Najarał się jeszcze bardziej. No, o ile to w ogóle było możliwe.
Kiedy poczuł znajome szarpnięcie, cały oblał się szkarłatnym rumieńcem. I chociaż ciągnięcie za włosy (szczególnie przez Williama) naprawdę bolało, sprawiało mu ono więcej przyjemności co niewygody.

Cudem udało mu się wyswobodzić włosy z uścisku Willa. Otrzepał się ostentacyjnie i spojrzał na swojego szefa.
- Oczywiście, że skróconej do maksimum! Jakbyś nie zauważył, w tych czasach im krótsze, tym lepsze!
Zachichotał i jakby na dowód zerknął na swoją spódniczkę, która ledwo mu tyłek zasłaniała. Dla efektu postanowił obkręcić się pare razy. Więc kiedy wykonał kilka piruetów, przez chwilę wśród czerwieni błysnęło bielizną (o ile w ogóle ją założył xD).
- Widzisz?
Wzrok nadal miał utkwiony w shinigamim, a w oczach odbijały mu się niegrzeczne iskierki.
Raptem coś poczuł. I o ile mu się nie pomyliło... tak! William wziął go na ręce! Można powiedzieć, że w tym momencie Grell "odpłynął" na kilka sekund. Świadomość odzyskał dopiero po tym, jak został wrzucony do bagażnika. Nie zdążył nawet zaprotestować, a drzwi już zatrzasnęły się z hukiem.
- Ty brutalu, jak śmiesz traktować tak damę!!!
Wrzasnął z nadzieją, że przekrzyknie radio, które nagle zdawało się grać głośniej niż zazwyczaj.
W środku panował półmrok, więc Grell przymknął oczy, starając się oddychać spokojnie. Emocje w nim wprost szalały, a raczej nie chciał dostać krwotoku z nosa na tak małej przestrzeni. Cały by się ubrudził! W końcu, chcąc czy niechcąc William zachował się niesamowicie! Taki brutal przydałby mu się nie tylko w sytuacjach jak ta... Na samą myśl poczuł, jak cały się czerwieni.
- Cu~dow~ny...
Wymruczał pod nosem, czując, że jest na granicy omdlenia.

"Zachować dla siebie? Skarbie, nie wiesz co tracisz!" - przemknęło gdzieś wewnątrz czerwonej czupryny Grella, ywanej potocznie jego głową. Niestety w sytuacji, w jakiej chwilowo się znajdował nie mógł powiedzieć mu tego prosto w twarz. Jaka to wielka szkoda!! Już zdążył wyobrazić sobie te urocze rumieńce na Willowej twarzyczce! Oh!! Jak on pragnął je zobaczyć!
Ale zostawiając fantazje z bagażnika na inną okazje, wróćmy lepiej do samego Grella. Chociaż samochód był sporawy, nadal miał mało miejsca. Wiadomo - musiał się skulić. Jeszcze bardziej wiadomy jest fakt, że kulenie się w szpilkach jest dość niekomfortowe, tak więc shinigami wykorzystał okazję i zdjął buty.
- Willu, wpuść mnie do siebie! Większość cudownych związków rozkwitła w samochodzie!
Krzyknął podekscytowany i cicho zachichotał. Było to jednak słyszalne, ponieważ William w tej chwili wyłączył radio. Za to kiedy padło pytanie o zbieraniu dusz, Grell zachował się tak, jakby bagażnik pełnił funkcję kabiny dźwiękoszczelnej.
- Słucham? Nie słyszałem!
No tak... to było do przewidzenia. Kiedy znajdzie się jakakolwiek praca do zrobienia, ten typ od razu aktywuje u siebie wadę słuchu. XD

Kiedy samochód się zatrzymał, ciałem Grella gwałtownie szarpnęło. Zbulwersował się odrobinkę - przecież William wozi swój największy skarb, a nie worek kartofli! I co z tego, że jeszcze o tym nie wiedział. Czerwonowłosy planował uświadomić go w tym przekonaniu. Skoro mądrala udaje, że tego nie widzi, trzeba mu będzie troszeczkę pomóc.
- Oczywiście, że wiem...
Grell patrzył na swojego szefa tak, jakby miał lada chwila się na niego rzucić. W sumie... skojarzenie dość prawdopodobne.
- ...musiałbyś mnie wtedy ukarać.
Szepnął zmysłowo, a w jego oczach dało się zaobserwować rosnące podniecenie. I w końcu nie wytrzymał. Chwycił Willa za koszulkę (bo krawatu w tej chwili nie miał) i wciągnął go siłą do bagażnika. Pierwszy punkt planu załatwiony. Czas na drugi. Pewnie łatwo się domyśleć, że po tej czynności zachłannie go pocałował. W ten sposób powstało dwa w jednym, tadam! Dodatkowo warto dodać, że shinigami dostrzegł zaletę małego bagażnika. William zarówno nie mógł się odsunąć, jak i znajdował się bardzo blisko niego. Chyba tak blisko jak jeszcze nigdy dotąd. A czerwonowłosy planował zbliżyć się jeszcze bardziej...