Znowu się zgubił. Ech... czemu to właśnie jego musiało zawsze spotykać najgorsze?! Nieoczekiwanie znalazł się na jakiejś plaży. Pogrążony w strachu nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że owa plaża może być strzeżona. I chyba niestety była. To dziwne uczucie, że ktoś go obserwuje nie odstępywała chłopaka na krok. A to już mu się niekoniecznie spodobało...

Kiedy tylko poczuł szerpnięcie, zaczął się trząść, a jego rączki same powędrowały w kierunku włosów, próbując chociaż trochę uśmieżyć ból.
- J-j-j-ja zgubiłem się ! P-przepraszam!
Krzyknąl przerażony.
Znowu...znowu to samo. A on chciał tylko wrócić do domu. O ile tamto miejsce można w ogóle nazwać domem. W każdym razie miał przynajmniej gdzie wrócić. Ale nie tym razem, ponieważ jak zwykle musiał trafić na niewłaściwą osobę. To się nazywa mieć pecha!
Czuł wyraźnie dym papierosowy, przez co zaczął się dusić. Na dodatek szarpanie za włosy sprawiło, że oczy zaczeły mu się niebezpiecznie szklić.
Jednak nie odmówił zaproszenia. Zwyczajnie się bał.

"Zwłaszcza w słowach? O co mu mogło chodzić?" - przemknęło przez naiwną główkę chłopaczka. Niestety Kyo nie rozumiał takich odzywek, a nawet jeśli, to trudniej mu je zrozumieć, gdy jest przestraszony. A teraz? Teraz trząsł się ze strachu jak jesienny listek, więc o rozumieniu zagadkowych słów chłopaka mógł tylko pomarzyć. Jakby nie miał o czym marzyć...
Gdy poczuł ciągnięcie za włosy, ledwo udało mu się zdusić dziecięcy pisk. Niemalże natychmiast oczy napełniły mu się łzami. To naprawdę bolało!
- Ja się tylko zgubiłem... P-przepraszam... Nie zauważyłem znaku... nie wiedziałem, że to prywatna plaża...
Kyoshi wyrzucał z siebie słowa tak szybko, jakby go naprawdę parzyły. Gorączkowo próbował się wytłumaczyć. Nie patrzył przy tym na niego - zwyczajnie nie miał odwagi.

Obserwował go nieco zawstydzony. Chłopak był w końcu nago, a on należał do tych bardziej wstydliwych, przez co na jego policzkach pojawiły się rumieńce, zaś właściciel zarumienionej buźki speszony odwrócił twarz.
Jednak strach nie minął. On nigdy nie mija, nie ważne jak bardzo Kyo by tego chciał. Widać to było w jego oczkach, zaś jego małe łapki lekko drżały.
Jego niepokój odrobinę wzrósł, gdy dostrzegł, jak mężczyzna się na niego patrzy. Znał ten wzrok wręcz za dobrze. Natomiast kiedy jego włosy zostały brutalnie szarpnęte, z małych oczek popłynęły łzy. To naprawdę bolało.
I dopiero teraz zrozumiał w jaki sposób miał go przeprosić. Znowu... znowu to samo, czym sobie zasłużył? W tej chwili drobna twarzyczka zbladła w geście przerażenia.
- Nie...
Powiedział na tyle cichutko, że mógł to usłyszeć tylko on sam.

Stracił nadzieje na sam widok jego uśmiechu. Mógł jednak pójść tą drugą drogą, naokoło. Naprawdę nie wiedział co go mogło podkusić, żeby przejść się plażą. Może to przez to piękne morze, które połyskiwało w oddali? Kyo zawsze chciał odpłynąć z tego kraju. Chociażby na tratwie. Najlepiej na bezludną wyspę, gdzie już nikt nie zrobi mu krzywdy. Chociaż tak szczerze to wszędzie byłby szczęśliwy, byle jak najdalej od tego miejsca.
Kiedy chłopak został przerzucony przez ramię, na początku poczuł silny ból. Był on spowodowany najprawdopodobniej interwencją ramienia Aarona, które bezlitośnie wbijało się we wrażliwy brzuszek malucha. Oczywiście próbował się uwolnić - kto by tego nie zrobił w takiej sytuacji. Niestety jego drobne piąstki chyba niezbyt wiele zdziałały. Najwyżej dodatkowo rozbawiły nieznajomego.
Nie musiał mieć otwartych oczu, żeby wiedzieć dokąd go zaniósł. Takie rzeczy po jego przeżyciach zwyczajnie się wiedziało. Od momentu, w którym został położyny na łózko, przestał się opierać - i tak przecież by się nie uwolnił. Cierpliwie patrzył jak tamten przywiązuje go sznurem do ramy łózka.
- Proszę, nie rób tego ! Puść mnie...!
Zareagował dopiero po tym jak chłopak się odezwał.

Ledwo odważył się na niego spojrzeć, a już po kilku minutach zaczał się niekontrolowanie trząść. Całe ciało chłopaka pokryła tak zwana "gęsia skórka" i oczywiście nie było to spowodowane wieczornym chłodem.
Chciał stąd uciec. Chciał się wyrwać i biec ile siły w nogach. Oby jak najszybciej wydostać się z tego strasznego domu. Wydostać się od niego. Jednak wiedział, że sznur, którym został przywiązany do łóżka oraz ciągle obserwujący go mężczyzna nieco komplikują jego plany. Niestety.
- Nie chcę pieniędzy...
Powiedział cichutko, zdobywając się na wielką odwagę, by w ogóle otworzyć usta.
Naprawdę nie chciał pieniędzy. Nie w takich sytuacjach. I na pewno nie za to, co nieznajomy zaraz mu zrobi...

Patrzył na niego roztrzęsiony. Może... może spróbuje sobie wyobrazić, że to tylko zły sen? Że tak naprawdę jest w Pandemonium i męczy się na tym twardym łóżku w za małej koszuli nocnej. Jednak to za wiele nie zmieni, ponieważ z reguły z koszmarów człowiek chce się jak najszybciej obudzić, prawda? Tak... chciałby się teraz obudzić. Ale niestety wiedział, że to niemożliwe, a to wszystko - plaża, willa i mężczyzna - istnieje naprawdę.
Dał już sobie spokój. I tak się nie uwolni, dlatego nie ma sensu się wyrywać. Nieznajomy zrobi, na co ma ochotę, a on grzecznie wszystko przyjmnie z godnością. O ile z takiego czegoś można w ogóle wyjść z godnością.
Od razu było widać, że mężczyzna z którym miał doczynienia zna się na rzeczy.
Niewielu ludzi potrafi w końcu zdjąć koszulkę przez sznury, prawda? (xD)
- Cz-czternaście, proszę pana.
Odpowiedział, gdy usłyszał pytanie.
I pomimo, że nie chciał tego wszystkiego, gdy poczuł pieszczotę na skórze, wydał z siebie cichutki jęk. Sam nie wiedział dlaczego, ale zawsze tak reagował.