Nie odpowiedział już nic. Po pierwsze nie wiedział co odpowiedzieć, a po drugie zwyczajnie nie był w stanie przez to wszystko. Strach zdominował jego pozostałe uczucia na tyle mocno, że w rezultacie chłopaczek trząsł się lepiej niż nie jeden dobry wibrator (xD). Prawdą jest to, że nie był do końca pewien co to "zabaw mnie" miało znaczyć, więc to oczywiste, że nie wiedział co zrobić z rękami. Tak czy siak błądził tylko paluszkami po klatce piersiowej chłopaka, od czasu do czasu odważając się zjechać odrobinę niżej.
Nagła zmiana sytuacji zaskoczyła go na tyle, że pełną świadomość odzyskał dopiero w chwili, kiedy poczuł usta Aarona na swoich ustach. Jednocześnie z tym odczuciem pojawił się również ból, który sprawił, że małe ciałko chłopaka nie wytrzymało, a z oczu popłynęły wielkie łzy.
Ciekawe czy Aaron kiedykolwiek słyszał jaki dźwięk wydaje utracona nadzieja... Dźwięk ten jest trochę podobny do pękającego szkła. Jednak bardzo trudno pomylić go z odgłosem rozdzieranego serca. Ale w tym przypadku nie ma się co martwić o pomyłkę. Pierwsza sytuacja była w końcu bardzo bliska drugiej.

Kyo zawsze zastanawiał się nad istotą człowieka. Ludzie... byli dziwni. Wiecznie im było mało, więc zaczęli wynajdywać sobie rozrywki kosztem innych osób, czyniąc z nich swoje zabaweczki. Chłopak tańczył jak mu zagrali praktycznie od zawsze. Trwało to tak długo, że zdążył już uświadomić sobie, że tylko do tego się nadaje. Ojciec nie chciał syna, ale przynęty, która zwabi dla niego publiczność. Dlatego też Kyo nie był człowiekiem. Nie był taki jak inni, nie bawiły go przedstawienia marionetek, ponieważ sam należał do jednej z nich. Za każdym razem miał ciarki na całym ciele, kiedy wyobrażał sobie, że to on mógłby być po drugiej stronie i wrzucać pieniądze do wystawionego kapelusza. Mógłby być teraz na miejscu Aarona. Było to dla niego tak straszne, że w pewnym momencie jego palce gwałtownie zdrętwiały, a całe drobne ciałko ogarnął paraliż. Nie mógł się ruszyć w żaden możliwy sposób, pozostając całkowicie zależny od swojego prześladowcy. Dzień jak codzień - gdyby się nad tym głębiej zastanowić.

Przestraszony maluch patrzył błagalnie na swojego prześladowcę. W oczach miał czysty strach. Bał się Aarona. Bał się tego, co mógł mu zrobić. Bał się, że już nigdy nie wyjdzie z tej posiadłości. Bał się w sumie wszystkiego.
Kiedy Kyoshi został chwycony za gardło, wyraźnie zbladł. Krew odpłynęła całkowicie z jego buźki, a powietrze uleciało z płuc równie szybko, jak z przebitego balona. W mgnieniu oka zaczęło mu się kręcić w głowie i nie widział niczego poza czarnymi plamami przed sobą. Powoli tracił świadomość, jednak w dalszym ciągu słyszał wszystko, co mówił jego prześladowca. I pomimo tego, że w takim stanie nie mógł nawet nic powiedzieć, ograniczając się do rozpaczliwych sapnięć i nieudanych prób złapania powietrza, rozumiał wszystko.
Kiedy już miał stracić przytomność, Aaron nagle go puścił. Maluch natychmiast zaczął łapać pojedyncze krótkie i szybkie oddechy. Spojrzał na mężczyznę, a gdy został zbesztany, najzwyczajniej w świecie się popłakał.
- P-przepraszam Panie...
Wyszeptał ze skruchą i spuścił głowę, nie mogąc patrzeć mu w oczy. Pewnie teraz Aaron go ukara. Na pewno... Był nieposłuszny i dostanie za swoje.

Nawet w najgorszych sytuacjach Kyo starał się robić wszystko, czego partner sobie zażyczy. Wszystko, żeby nie zostać zbesztany. Jednak bardzo rzadko zdarza u się uniknąć kary. Nawet kiedy zrobi wszystko perfekcyjnie, jego oprawca i tak znajdzie pretekst, żeby go ukarać. Na jego nieszczęście zawsze trafiał na takich, którym tylko sprawianie bólu przynosiło przyjemność. Czasami miał wrażenie, że pani Grace specjalnie posyłała do jego pokoju samych sadystów. Może kiedyś sprawił jej jakąś przykrość i teraz kobieta się mści? Nie... to niemożliwe. Przecież chłopaczek od zawsze był wszystkim posłuszny, uległy.... Chyba, że... chyba, że to jego ojciec tak sobie zażyczył. Oddając go w ręce Pandemonium, kazał nasyłać na swoje własne dziecko największych fetyszystów. Tylko dlaczego? Kyo podejrzewał, że po prostu więcej mu zapłacili za zgodę na robienie takich, a nie innych rzeczy jego dziecku. Czy byłby do tego zdolny? Pewnie, że tak! Skoro jest zdolny do odwiedzania go w sypialni raz w miesiącu... Kyoshiego przeszedł dreszcz na samo wspomnienie zachcianek jego ojca. Już nie rozumiał co w życiu zrobił źle. Może wyrządził ojcu jakąś przykrość? Może on wolał mieć dziewczynkę...?
- N-nie wiem, proszę pana...
Odpowiedział cichutko, już nawet nie starając się powstrzymać łez. Teraz zostało mu już tylko czekać na karę.

Z każdą minioną sekundą Kyoshi bał się coraz bardziej i bardziej. Co teraz z nim będzie? Jaki wymiar kary otrzyma? Jakiś wewnętrzny głosik podpowiadał mu, że to nie będzie zwykłe zamknięcie w piwnicy, tak jak w Pandemonium. Piwnica albo izolatka - to spotykało nieposłusznych chłopców w jego "domu". Jednak tutaj chłopak mógł spodziewać się naprawdę wszystkiego. A myślał tylko o tym najgorszym.
Krzyk, jaki Kyoshi z siebie wydał, spokojnie mógłby tłuc kieliszki. Czemu... Czemu on?! Czemu wszystko na tym świecie kręci się wokół jednego?! Dlaczego tylko jego spotykały takie rzeczy?! Maluch czuł wyraźnie jak mężczyzna rozrywa jego delikatne mięśnie. Skomlał jak zbity szczeniak, walcząc z ograniczającymi widok łzami oraz napadami duszności, jakie w przypływie strachu go dotknęły.
Gdyby tylko miał dość siły, aby się wyrwać i uciec z tego strasznego miejsca. Uciec z objęć Aarona. Nie podobało mu się tu. W tym mieszkaniu roznosił się zapach alkoholu i krzyki chłopców takich samych jak on. Z jakiegoś powodu wiedział to wszystko. Jednak Kyoshi był zbyt słaby, żeby się sprzeciwić - co dopiero uciec. Zostało mu tylko krzyczeć z bólu na kolanach swojego oprawcy.

Ten śmiech był straszny... Dzwonił Kyoshiemu w uszach, zostawał w głowie i pewnie będzie odbijał się echem w koszmarach jeszcze przez wiele nocy. To był ten rodzaj śmiechu, przy którym niemalże czuł, jakby oprawca okładał go po twarzy. Niech on przestanie... Maluch najchętniej zatkałby sobie uszy dłońmi, ale bał się, że w ten sposób tylko niepotrzebnie się poruszy, nie daj Boże zachwieje i przysporzy sobie jeszcze więcej bólu, niż do tej pory dostawał. O ile to było w ogóle możliwe. Chłopaczek nieustannie walczył z rozrywającym bólem, drżeniem całego ciała i niekończącym się strumieniem łez. Próbował za wszelką cenę chociaż w pewnym stopniu się rozluźnić, jednak od samego początku przypuszczał, że oprawca nie da mu nawet na to szansy. Kyoshi zaciskał drżące piąstki na ramionach Aarona. Czuł wyraźnie jak jego męskość wbijała się z każdym ruchem coraz głębiej i głębiej w jego delikatne ciałko. Nawet nie zauważył kiedy pojawiła się krew, był już z resztą do tego przyzwyczajony. Tak bardzo chciał, żeby ten koszmar jak najszybciej się skończył. Żeby Aaron jak najszybciej skończył. Nie miał nawet siły na to, żeby prosić o litość, czy chociażby spojrzeć mu błagalnie w oczy.

Aaron zaczął zwalniać, co dało Kyoshiemu szansę na wyrównanie oddechu i ogólne uspokojenie się. Nie było to wcale proste, jednak chciał to zrobić w przynajmniej najmniejszym stopniu. Wiedział z doświadczenia, że niektórzy ludzie bardzo łatwo się denerwują, gdy ktoś zbyt długo płacze. A jego na pewno nie chciał zdenerwować. Chłopak spojrzał zaskoczony na swojego oprawce, przez co jego oczy odrobinę się powiększyły. Czy on mu właśnie otarł łzy? I co to za dziwne spojrzenie? Aaron przez chwilę wyglądał, jakby naprawdę cierpiał. Jednak to wrażenie szybko minęło, zastąpione przerażającym uśmieszkiem. Kiedy tylko ten uśmieszek się pojawił, Kyoshi od razu wiedział, że będzie źle.
Nie spełnia wymagań...? Ale... jak to? Przecież cały czas siedział grzecznie i... właśnie - siedział. Może miał robić coś więcej? Chłopak nie przypominał sobie, żeby dostał od Aarona jakieś polecenie. Chociaż istnieje możliwość, że targany bólem i własnymi łzami po prostu tego nie usłyszał. I co teraz? Jaka kara go czeka? W jednej chwili Kyoshi poczuł rwący ból, roznoszący się od bioder, aż na podbrzusze jak i całe plecy. Krzyk gwałconego dziecka poniósł się po pomieszczeniu, a sam maluch był gotowy błagać w tej chwili o własną śmierć. Wolał umrzeć niż czuć ten potworny ból. Uścisk drobnych paluszków chłopaka stopniowo zelżał, a jego krzyki odrobinę przycichły. Kyoshi powoli tracił siły, czuł wyraźnie jak kręciło mu się w głowie.
- Nie... nie chcę... p-proszę pana... proszę przestać... mamo.. mamo, to boli.....
Sam już nie wiedział co mówi. Mimo iż miał już wielu klientów w swoim życiu (a warto dodać, że każdy z nich był inny) i niejeden umyślnie wyrządzał mu krzywdę, żaden z nich jednak nie czuł do niego nienawiści. Mały Kyo sam nie wiedział co robić. Najchętniej poddałby się wyczerpaniu i zasnął, nawet jeśli mógłby już się nie obudzić.